Ελάχιστες χαρές είχαν οι Ελληνες τα έξι τελευταία χρόνια –από τότε δηλαδή που έγινε γνωστή τοις πάσι η κρίση– και καμία επιτυχία δεν έχει να επιδείξει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον ενάμιση χρόνο που κρατά τα ηνία της χώρας. Αναπάντεχα ήρθαν τα μετάλλια των Ελλήνων αθλητών στο Ρίο και πολλοί αισθάνθηκαν, έστω προς στιγμήν, υπερήφανοι για τη χώρα, ασχέτως αν αυτές οι διακρίσεις ήρθαν χωρίς την παραμικρή κρατική αρωγή· ίσως και εξαιτίας αυτού του λόγου. Οπως και να έχει το πράγμα, δόθηκε η ευκαιρία στον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη να πανηγυρίζει γράφοντας στο twitter «#Rio2016: Στην 23η θέση στον πίνακα των μεταλλίων, η Ελλάδα, με συμμετοχή 207 χωρών. Πριν από τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο, ήταν στην 75η. Μεγάλη επιτυχία!». Αστοχη συσχέτιση των δύο Ολυμπιάδων, αλλά πρέπει να θαυμάσουμε την προσπάθεια του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει, από τα μετάλλια των παιδιών, ξίγκι για λογαριασμό της κυβέρνησής του.
Ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, ως ο σκορπιός στην παραβολή με τον βάτραχο, συνέχισε το αριστερίστικο βιολί του. Ξεκίνησε βρίζοντας τον χρυσό ολυμπιονίκη κ. Πύρρο Δήμα, συνέχισε νουθετώντας την υποψήφια διδάκτορα του Στάνφορντ «να διαβάζει», ο εκπρόσωπος κ. Γιώργος Κυρίτσης χαρακτήρισε το 2004 «Ολυμπιακούς της ντόπας και του τσιμέντου» (και όλως παραδόξως δεν παρεξηγήθηκαν οι καραμανλικοί που έκοψαν την κορδέλα) για να φθάσουμε στο ρεζιλίκι με την αγνόηση μιας ολυμπιονίκη από τη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Αν διακρίνει κάτι τη νέα Αριστερά είναι το μίσος για την επιτυχία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, ακόμη κι όταν τους εξυπηρετεί.
Τα παραπάνω όμως πρέπει να προβληματίσουν όσους θαυμάζουν την επικοινωνιακή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ· υπάρχουν και κάποιοι που νομίζουν ότι υπάρχει πολιτικό σκεπτικό πίσω από αυτή. Στην πραγματικότητα αυτό που μοιάζει με επικοινωνιακό πλεονέκτημα δεν είναι τίποτε από αήθεις επιθέσεις κατά των αντιπάλων τους, οι οποίοι ως γνωστόν είναι είτε «σαμαροβενιζέλοι», είτε –ακόμη χειρότερα– «νεοφιλελέ», «τσιράκια των συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης»· παλιότερα «προσκυνημένοι γερμανοτσολιάδες», «υπάλληλοι του ΔΝΤ» κ.λπ. Δεν κρύβεται κάποιο όραμα για το μέλλον, μόνο η ελεεινολόγηση του παρελθόντος, η οποία βασίζεται στον ιστορικό μύθο ότι η Αριστερά είναι εξ ορισμού αγαθή και όλοι οι υπόλοιποι «υπηρετούν συμφέροντα». Το μεταφυσικό «ηθικό πλεονέκτημα» κυριαρχεί ασχέτως αν διαψεύδεται καθημερινώς στην πράξη. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν δεξιός εργολήπτης δημοσίων έργων, κουμπάρος δύο υπουργών, ζητούσε επί Νέας Δημοκρατίας τηλεοπτική άδεια, έχοντας μάλιστα, ως υπεύθυνο, διευθυντή κομματικού Μέσου Ενημέρωσης. Τι θα γινόταν αν τη διαχείριση κονδυλίων για τους πρόσφυγες αναλάμβαναν οικογενειακώς μέλη κάποιας Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ;
Πάνω στον μύθο της άμωμης και ανιδιοτελούς Αριστεράς χτίζεται τώρα το νέο σύστημα διαπλοκής, που θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο διότι δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Ανεμίζοντας τον ίδιο μύθο κατασπαταλούν, προς όφελος ημετέρων, πολύτιμους πόρους της χώρας, αποδιαρθρώνουν όσες νησίδες αριστείας και προκοπής επέζησαν σ’ αυτή τη χώρα.
Πολλοί λένε ότι αυτό το τσούρμο «δεν είναι Αριστερά». Ισως να έχουν δίκιο. Από την στιγμή όμως που όλα αυτά τα αίσχη γίνονται στο όνομα της Αριστεράς και ουδείς αντιδρά, πρέπει να καταλήξουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι αυτό είναι η Αριστερά: διαφθορά, διαπλοκή και ρουσφέτια. Τι στην ευχή; Μόνο δεξιοί μαζεύτηκαν σε κοτζάμ Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με 16 συνιστώσες, συσσωματώσεις των 53 κ.λπ.;