Η εφορία και τα έργα τέχνης

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θεωρητικά μιλώντας, η σωστά σχεδιασμένη απογραφή της κινητής και ακίνητης περιουσίας των πολιτών από το κράτος θα ήταν το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για τη σωστή φορολόγηση αλλά και για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής στη χώρα μας. Αν διαβάσει κανείς τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, θα διαπιστώσει ότι στο περιουσιολόγιο που θα εφαρμοστεί μελλοντικά (το πότε και το πώς είναι άγνωστο…) θα περιλαμβάνονται και τα έργα τέχνης. Είναι άλλωστε μια πολιτική που ακολουθούν πολλές χώρες του προηγμένου κόσμου, βάσει της οποίας οι πολίτες δηλώνουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς, ενώ έχουν το δικαίωμα να τις παραχωρούν στο κράτος για να καλύψουν τις οφειλές προς την εφορία (π.χ. φόροι κληρονομιάς και άλλες περιπτώσεις). Δεν είναι λίγα τα μουσεία του εξωτερικού που έχουν επωφεληθεί ιδιαιτέρως από τις ρυθμίσεις αυτές. Ακόμα και η Εθνική Πινακοθήκη μας έχει καταφέρει σε λίγες περιπτώσεις να εμπλουτίσει τη συλλογή της με αυτόν τον τρόπο.

Αν εξετάσουμε όμως το θέμα πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι δεν υπάρχει καμιά υποδομή από την πλευρά της πολιτείας που θα επέτρεπε σήμερα στο επιτελείο του υπουργείου Οικονομικών να προχωρήσει προς την κατεύθυνση του συνυπολογισμού των έργων τέχνης στο περιουσιολόγιο. Χωρίς σώμα ανεξαρτήτων εμπειρογνωμόνων ή έστω πιστοποιημένων ειδικών, που να συνεργάζονται με το κράτος για να προσφέρουν τεχνογνωσία, ποιος θα κρίνει την αυθεντικότητα και την αξία ενός έργου τέχνης; Εκτός και αν κάποιος έχει ασφαλίσει τα έργα, οπότε έχουν λόγο οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι κάτοχοί τους μπορούν να δηλώσουν ο,τι θέλουν.

Παράδειγμα: Εχω στο σπίτι μου μιαν αυθεντική θαλασσογραφία του Βολανάκη αλλά τη δηλώνω ως αντίγραφο είτε διότι φοβούμαι την κλοπή είτε διότι δεν θέλω να συνυπολογίζεται στην περιουσία μου η αξία της. Μπορεί να συμβεί και το αντίθετο: Εχω μια πλαστή θαλασσογραφία του Βολανάκη και εγώ δηλώνω ότι είναι αυθεντική διότι θέλω να την πουλήσω σε κάποιον αδαή και του παρέχω ως ντοκουμέντο το κρατικό έγγραφο του περιουσιολογίου για να αποδείξω την αξία της.

Η αγορά της τέχνης στην Ελλάδα –ακόμα και σήμερα, όπου έσπασε η φούσκα της δεκαετίας του 2000, με τιμές που είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη μέσα από την πρωτογενή και τη δευτερογενή αγορά– προσφέρεται για πολλές απατεωνιές και το κράτος θα πρέπει να μεριμνήσει από νωρίς για να τις αντιμετωπίσει…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή