Είναι άραγε αναγκαίο ή χρήσιμο ένα νέο «αφήγημα» για να πείσει κανείς την πλειονότητα των ψηφοφόρων ότι η χώρα χρειάζεται πολιτική αλλαγή; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά προκύπτει από τη διακύμανση της στάσης τόσο της μείζονος αντιπολίτευσης όσο και από την ανυπομονησία πολλών πολιτών που τοποθετούνται απέναντι στην κυβέρνηση. Ο προβληματισμός πηγάζει από την ακραία κατάσταση της οικονομίας αλλά και από τα διάχυτα ζητήματα αυταρχισμού που σχεδόν καθημερινά βυθίζουν ακόμα περισσότερο τη χώρα.
Το «οξυγόνο» των πρώτων ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ένα καλό σλόγκαν γιατί πράγματι υπήρχε και υπάρχει το αίσθημα της ασφυξίας. Αλλά όσο χρήσιμα και να είναι επικοινωνιακά τα σλόγκαν, τα ευφυολογήματα και οι αφηγήσεις εθνικής ανόρθωσης, οι περισσότεροι πολίτες ζητούν απλώς να αναλάβει κάποιος τη χώρα που να ξέρει να κυβερνά. Εχει κανείς την αίσθηση ότι η χώρα είναι στα χέρια τυχαίων, μαθητευόμενων μάγων. Μπορεί όμως ο πραγματισμός που απαιτεί κάθε τακτοποιημένος και ιεραρχημένος νους να γίνει αποδεκτός ως προεκλογική υπόσχεση; Πιθανώς όχι. Η συναισθηματική ένδυση ίσως κρίνεται αναγκαία και είναι αυτή που υποκινεί τα αφηγήματα των πολιτικών κομμάτων σε μια λεπτή τομή ανάμεσα στην ψυχική προσέγγιση και στον λαϊκισμό. Σαφώς μια ξερή επίκληση στην κοινή λογική και στα αντικειμενικά συμφέροντα της χώρας δεν φέρνει τη νίκη. Μπορεί όμως αυτή η αντικειμενική παραδοχή (που εξηγεί και την περιορισμένη απήχηση των φιλελεύθερων ιδεών στην Ελλάδα) να καθιστά συζητήσιμη την ανακύκλωση θέσεων που αρέσουν στο ευρύ κοινό; Είναι τόσο προχωρημένος ο βαθμός ψυχικής κόπωσης και οικονομικής ασφυξίας στους πολίτες, που κάθε «αφήγημα», διανθισμένο με συναισθηματικές και ελαφρώς λαϊκιστικές παραινέσεις, θα είναι βραχύβιο και προορισμένο σε αποτυχία. Οι περισσότεροι από τους πολίτες που έχουν σώας τας φρένας θέλουν να επιστρέψουν στην κανονικότητα και να παράγουν έργο. Να ξαναπιάσουν τη ζωή τους και να προοδεύσουν χωρίς να είναι αναγκασμένοι καθημερινά να ασχολούνται με την πολιτική επικαιρότητα και με πρόσωπα που ούτε μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι θα απασχολούσαν τον δημόσιο βίο και θα ταλαιπωρούσαν τη χώρα. Δεν χρειάζονται εμπνευσμένα αφηγήματα ούτε κολακείες στον πρωτογονισμό διαδεδομένων αντιλήψεων. Χρειάζεται απλώς το αντίβαρο στην «τρέλα» που ζούμε. Πλαίσιο νομιμότητας, απελευθέρωση της οικονομίας, ενθάρρυνση της δημιουργικότητας. Αυτά δεν χρειάζονται κανένα αφήγημα.