Τα τελευταία χρόνια, πολλά έχουν γραφεί ή ακουστεί για τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας και πως αυτή θα μπορούσε να χρησιμεύσει ώστε να γίνουν διάφορα, ανάμεσα στα οποία η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και άλλα παρόμοια περισσότερο ή λιγότερο χαριτωμένα. Δυστυχώς, μεγάλο τμήμα των Ελλήνων πολιτών και ψηφοφόρων εξακολουθεί να θεωρεί αξιόπιστη αυτή τη φαινομενικά «λογική» αφήγηση. Αυτή η εσφαλμένη αντίληψη βρίσκεται στον πυρήνα της σκέψης όσων τελικά υποκύπτουν στις θεωρίες συνωμοσίας περί των πραγματικών δυνατοτήτων της Ελλάδας, τις οποίες, δήθεν, οι πολιτικοί δεν τις εκμεταλλεύονται, διότι είναι υποχείρια κάποιου σκοτεινού διεθνούς παράγοντα. Η πραγματικότητα είναι πιο απλή.
Η Ελλάδα αποτελεί μεθοριακό κρίκο του δυτικού βραχίονα του μεταπολεμικού συστήματος ασφαλείας, όπως αυτό εξελίχθηκε στρατιωτικά μέσω του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Σήμερα και οι δύο συγκεκριμένοι παίκτες ασθενούν. Το ΝΑΤΟ, λόγω του γεγονότος ότι οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να καλύψουν τα κενά που ενδέχεται να άφηναν οι Αμερικανοί και η Ε.Ε., λόγω της αδυναμίας της να αποκτήσει καλύτερη οργάνωση σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Μόνιμο παράπονο των Αμερικανών στο ΝΑΤΟ είναι η ουσιαστική αδυναμία των Ευρωπαίων να μπορέσουν να συγκεντρώσουν εν καιρώ έστω μια μεραρχία. Αυτή η ανησυχία έχει την εξήγησή της. Οι ΗΠΑ είναι αμφίθυμες για τον βαθμό εμπλοκής τους στην ευρύτερη περιοχή. Ο Ειρηνικός και ο Ινδικός Ωκεανός μετατρέπονται σταδιακά σε επίκεντρο των εμπορικών και οικονομικών συμφερόντων του πλανήτη, με κύριους ανταγωνιστές τις ΗΠΑ, την Κίνα και, δευτερευόντως, μια πιθανώς ανερχόμενη Ινδία. Αν διαβάσει κάποιος τον αμερικανικό ειδικό Τύπο, θα αντιμετωπίσει ουκ ολίγες αναλύσεις για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητές τους υπερβολικά και κάποια στιγμή θα πρέπει να επικεντρωθούν σε επιλεγμένες περιοχές του πλανήτη. Η παρουσία στην περιοχή χωρών με ποικίλες μορφές ισχύος, όπως η Τουρκία, το Ιράν και –εξ αποστάσεως– η Ρωσία (και φυσικά το Ισραήλ που έχει πάντα έναν μείζονα ρόλο στη Μέση Ανατολή), είναι ενδεικτικές των νέων ισορροπιών. Φυσικά, ούτε λόγος για την Κίνα, η οποία έχει ήδη παρουσία στην Ελλάδα, η οποία, μάλιστα, έχει στρατηγική σημασία στο πλαίσιο της προσπάθειας της μεγάλης ασιατικής χώρας να δημιουργήσει μια ζώνη υποδομών από την Ινδοκίνα έως τη Μεσόγειο και την Ευρώπη (Belt and Road) που, κατά την άποψη ορισμένων, θα μπορούσε να διαδραματίσει καίριο ρόλο στην παγκόσμια προσπάθεια για τη διεθνή ανάπτυξη. Εν κατακλείδι, σε ποιον απ’ όλους αυτούς θα πρέπει η Ελλάδα να «πουλήσει» τον «γεωπολιτικό ρόλο» της, προκειμένου να αποκομίσει οφέλη; Είναι, λοιπόν, προφανές ότι ο κόσμος γίνεται πράγματι μικρότερος και παράλληλα πολυπολικός. Είμαστε δυνητικά τόσο χρήσιμοι για εταίρους και συμμάχους, όσο και για τον εαυτό μας. Τα υπόλοιπα είναι αφηγήσεις λαϊκής κατανάλωσης.