Η πρόθεση των Συρανέλ ήταν καθαρή από την αρχή, ακόμη και πριν φτάσουν στην εξουσία. Το κράτος-μόρφωμα που είχε στηθεί επί ολόκληρες δεκαετίες, με τις στρατιές των υπαλλήλων (χωρίς δεξιότητες πολύ συχνά) και ατελείωτη γραφειοκρατία που δεν αφήνει τίποτα να ανθήσει, έπρεπε να διατηρηθεί με κάθε θυσία. Για λόγους ιδεοληπτικούς, αφού το κράτος και ο έλεγχός του βρίσκονται στο κέντρο της ιδεολογίας τους, αλλά και για λόγους πιο… πονηρούς.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης έχει αποφασίσει να στηριχθεί στη δημοσιοϋπαλληλία. Αρχικά ο στόχος ήταν να στηρίζεται και στους συνταξιούχους, αλλά οι περικοπές των συντάξεων της αφαίρεσαν σε μεγάλο βαθμό αυτή τη δυνατότητα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι λοιπόν έμειναν ως βασική δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθειά του είναι αφενός να διατηρήσει κατά το δυνατόν ανέγγιχτα τα εισοδήματά τους, αλλά και τους ίδιους από κάθε μορφή «πίεσης» στη λειτουργία και συμπεριφορά τους (πειθαρχικά συμβούλια, επίορκοι κ.λπ.), και αφετέρου να κρατήσει ανέπαφους τους αριθμούς τους ή να τους αυξήσει.
Στην πρώτη φάση της θητείας της στην εξουσία, από τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2015, η κυβέρνηση Συρανέλ καταπιάστηκε με την ακύρωση κάθε απόπειρας που είχε προηγηθεί, από τότε που ξέσπασε η κρίση, να μπει μια τάξη στον δημόσιο τομέα και στις παραφυάδες του μειώνοντας ταυτόχρονα τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Από τον Σεπτέμβριο μπήκε για τα καλά στη δεύτερη φάση, της άλωσης του κρατικού μηχανισμού, της οικονομικής ικανοποίησης και της αύξησης του αριθμού τους, παρά τα οικονομικά προβλήματα της χώρας.
Η άλωση του κρατικού μηχανισμού συντελείται με την αθρόα τοποθέτηση κομματικών στελεχών, συγγενών και φίλων σε θέσεις του Δημοσίου, ακόμη και χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις απασχόλησαν κατά καιρούς τα μίντια, δίχως βέβαια να ιδρώσει κανενός το αυτί. Βασικό όμως γρανάζι της «πολιτικής» να διατηρηθεί ακμαίο και φιλοκυβερνητικό το ηθικό των υπαλλήλων του Δημοσίου είναι ο υπουργός της λεγόμενης Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Χρ. Βερναρδάκης. Βρίσκει τρόπους να «βελτιώνει» τις αποδοχές τους και πρόσφατο επίτευγμά του ήταν η δικαίωση επιτυχόντων σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ το 1998, προφανώς γιατί ήταν υπεράριθμοι. Οταν αναγγέλλεται ότι το Δημόσιο ή κάποιος τομέας του θα προσλάβει Χ αριθμό υπαλλήλων, δεν σημαίνει ότι είναι αναγκασμένο να προσλάβει περισσότερους από αυτούς που χρειάζεται επειδή το ΑΣΕΠ έκρινε ότι έχουν τα τυπικά προσόντα…
Τώρα, η κυβέρνηση προσφέρει τη θαλπωρή της και στους υπαλλήλους των ΟΤΑ. Με ρυθμίσεις σε νομοσχέδιο περί «θεμάτων δημοσίων υπαλλήλων, προσωπικού ΟΤΑ και νομικών προσώπων», επιτρέπει (έμμεσα, επιβάλλει) στους δημάρχους να παραιτούνται από προσφυγές κατά αποφάσεων που δικαιώνουν σε πρώτο βαθμό συμβασιούχους έργου που υπηρετούσαν σε θέσεις ή οργανισμούς οι οποίοι καταργήθηκαν. Που σημαίνει ότι ανοίγει την πόρτα για να παραμείνουν, ασχέτως αν «το έργο» δεν υφίσταται πλέον!
Τούτων λεχθέντων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα παραδείγματα θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς μέχρι τις εκλογές τουλάχιστον, όποτε γίνουν αυτές.