Ο τίτλος των New York Times για τις τηλεοπτικές άδειες («Η Ελλάδα πατάσσει το τρίγωνο της διαπλοκής») ήταν κάπως αστείος, αναντίστοιχος με το ρεπορτάζ που υπογράμμιζε τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα της διαδικασίας. Θα μπορούσε να ανήκει και στην «Αυγή» δηλαδή. Από την άλλη το γεγονός ότι στη λίστα των υποψηφίων συμπεριλαμβάνονταν γνωστά ονόματα –και κάποια καινούργια– οφείλεται στο μέγεθος της χώρας. Η Ελλάδα είναι μικρή, οι επιχειρηματίες που μπορούν να αντέξουν το κόστος λειτουργίας ενός τηλεοπτικού δικτύου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Και τους ξέρουμε. Συνεπώς ακόμη και οι αντιπολιτευτικές κραυγές ότι η κυβέρνηση πάει να δημιουργήσει μια «νέα διαπλοκή» ίσως είναι υπερβολικές. Από την υστερική διοργάνωση και τα καραγκιοζιλίκια με την αφαίρεση των κινητών τηλεφώνων κ.λπ. είναι σαφές ότι ο Σύριζα το τελευταίο που θέλει αυτήν τη στιγμή είναι να χαρακτηριστεί διάτρητος ο διαγωνισμός. Υπάρχουν όμως κάποια ζητήματα τα οποία είναι πιθανόν να οδηγήσουν το ΣτΕ να κρίνει αντισυνταγματικό τον νόμο και να ξεκινήσουμε πάλι από το σημείο μηδέν. Τα σημείωσε ο συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης, ενώ και οι προτάσεις του Ποταμιού, όπως διατυπώθηκαν από τον Σταύρο Θεοδωράκη, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.
Είναι παράδοξο η κυβέρνηση να ορίζει πόσες τηλεοπτικές άδειες μπορεί να «αντέξει» η αγορά. Η ίδια η πρόοδος της τεχνολογίας ακυρώνει τις προσπάθειες άνωθεν ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου. Αυτήν τη στιγμή πολλά νέα παιδιά βλέπουν στους υπολογιστές τους τηλεοπτικά προϊόντα on demand, από δημοφιλείς αμερικανικές σειρές μέχρι μουσικά κανάλια και κωμικά σόου. Είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς να προβλέψει πώς θα επηρεάσουν τέτοιου είδους τάσεις την προσφορά τηλεοπτικής παραγωγής και τον αριθμό των συχνοτήτων. Είναι συνεπώς παλαιοκομματική η αντίληψη «η χώρα μπορεί να αντέξει τέσσερα κανάλια» εθνικής εμβέλειας, γιατί δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την ταχύτητα αλλαγών στον τομέα. Μπορεί ωστόσο το αρμόδιο (ανεξάρτητο!) όργανο να ελέγξει αν πληρούνται οι απαραίτητοι όροι λειτουργίας των καναλιών αυτών. Π.χ. ότι δεν θα είναι εφεξής δυνατή η δανειοδότηση καναλιών που δεν ικανοποιούν τις επιχειρηματικές προϋποθέσεις και πως δεν θα μπορούν οι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών να εκβιάζουν κυβερνήσεις και τράπεζες με το γνωστό όπλο-επιχείρημα «2.000 οικογένειες θα μείνουν στον δρόμο». Τέλος, ένα στοιχείο το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως τα κριτήρια για την άδεια δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομικά, αλλά πρέπει να είναι και ποιοτικά, όπως επισήμανε το Ποτάμι.
Ωραία περάσαμε με όλο αυτό το θέατρο των τελευταίων ημερών, τις μαύρες βαλίτσες, τις διαρροές, τον λευκό καπνό και τη διαδικασία θρίλερ, όλα εξόχως ελκυστικά κλισέ για μας τους δημοσιογράφους. Καιρός όμως να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με την προάσπιση της ελευθεροτυπίας, την ποιότητα των τηλεοπτικών προϊόντων, τον πλουραλισμό, την καταπολέμηση χρόνιων παθογενειών και ιδεοληψιών του παρελθόντος.