Μπορεί να είναι μια μικρή «αυθαιρεσία», αλλά παίρνω το θάρρος να την κάνω. Διάβασα με ενδιαφέρον την τελευταία δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιοποίησε ο ΣΚΑΪ. Και είδα κάτι που με εξέπληξε, σε μια χώρα και σε μια συγκυρία που υποτίθεται ότι τίποτα πλέον δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει.
Είδα, λοιπόν, ότι ως προς την πρόθεση ψήφου ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να λαμβάνει ποσοστό 17,5%. Υπάρχουν, με άλλα λόγια, 17 ή 18 πολίτες που δηλώνουν πως θα επιλέξουν εκ νέου σε εκλογές το μεγαλύτερο εκ των συγκυβερνώντων σήμερα κόμμα. Ως εδώ καλά…
Σε άλλη ερώτηση, ωστόσο, σχετικά με την εκτίμηση των ψηφοφόρων αναφορικά με τις επιδόσεις της σημερινής κυβέρνησης, μόλις το 6,5% δηλώνει ικανοποιημένο. Θ’ αναρωτηθεί κάποιος: μα πώς μόνο 6 ή 7 πολίτες είναι ικανοποιημένοι από μια κυβέρνηση, αλλά σχεδόν διπλάσιοι θα την ψηφίσουν εκ νέου; Εδώ, θα μπορούσε να «σταθεί» ένα επιχείρημα του τύπου: «Μπορεί να είναι δυσαρεστημένοι, αλλά θεωρούν ότι η όποια εναλλακτική από αυτές που παρουσιάζονται κρίνεται ως χειρότερη, οπότε η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ είναι τέκνο ανάγκης». Και έτσι να δικαιολογηθεί η διαφορά.
Ερχεται, όμως, ένα άλλο εύρημα που περιπλέκει ακόμα περισσότερο το ζήτημα: Σε ερώτηση που καλεί τους πολίτες-ψηφοφόρους να δηλώσουν εάν θεωρούν ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα ή χειρότερα για τη χώρα γενικώς, μόνο ένα ποσοστό της τάξεως του 9,5% αναφέρει πως τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα.
Εν προκειμένω, λοιπόν, έχουμε ως κατ’ αρχήν συμπέρασμα πως πολίτες ψηφοφόροι που ενώ είτε δεν είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση είτε θεωρούν ότι επί των ημερών της τα πράγματα πάνε χειρότερα, θα την επιλέξουν σε μια ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση για να συνεχίσει να κυβερνά. Μαζοχισμός; Αυτοκαταστροφική διάθεση; Εκδικητικότητα, ίσως, από κάποιους που θεωρούν κατεστραμμένη τη ζωή τους και θέλουν η καταστροφή να γενικευθεί;
Ακόμα και έτσι, πάντως, μια τόσο «περιορισμένη» ως προς το εκλογικό της εύρος συμπεριφορά, θα μπορούσε να περάσει «απαρατήρητη» – αν και τέτοια φαινόμενα στη γέννησή τους πρέπει να προσεχθούν, καθώς μπορεί να προσλάβουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Δεν φαίνεται να είναι, δυστυχώς, μόνον αυτή, σε επίπεδο κάλπης που μαρτυρεί πως κάτι πολύ λάθος συμβαίνει. Εξηγώ: Αν σε αυτό το μικρό τμήμα του εκλογικού σώματος με την «παράξενη» συμπεριφορά, προστεθούν και εκείνοι οι οποίοι παρά τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, δηλώνουν πως κάνουν επιλογές που επιβραβεύουν τη μισαλλοδοξία, τη βία, τη ξενοφοβία, τον ρατσισμό ή και τη φαιδρότητα, τα ποσοστά γίνονται διψήφια και η ανησυχία για το τι άλλο έρχεται αυξάνεται κατακόρυφα.