Από τις τέσσερις «μάχες» που θα έδινε ο πρωθυπουργός, δεν τα πήγε καθόλου καλά στις τρεις, όπως είδαμε τις προηγούμενες μέρες: δεν έφερε μια λύση για το χρέος· δεν μείωσε τα «κόκκινα» δάνεια και δεν έχει, δώδεκα ολόκληρους μήνες αργότερα, πιάσει δουλειά η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας. Η τέταρτη μάχη δεν δόθηκε καν, αφού οι Ευρωπαίοι, εκδηλώνοντας και με αυτό τον τρόπο την υποστήριξή τους στον κ. Τσίπρα, συμφώνησαν να αναβληθεί και τελικώς να μεταφερθεί στη δεύτερη αξιολόγηση. Πριν από δώδεκα μήνες, ο πρωθυπουργός όρισε ως «τέταρτο πεδίο διαπραγμάτευσης το κεντρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ θέμα των εργασιακών σχέσεων και συλλογικών διαπραγματεύσεων». Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για μείζον ζήτημα, κυρίως γιατί εμποδίζει την αναδιοργάνωση και ανάταξη της οικονομίας. Στις αρχές του 2012, παράλληλα με τη ρύθμιση του χρέους και τη σύναψη του δεύτερου μνημονιακού δανείου, μειώθηκε χωρίς άλλη συζήτηση η ελάχιστη αμοιβή. Ταυτοχρόνως, ανεστάλησαν ορισμένοι χαρακτηριστικοί νομικοί κανόνες, που ρύθμιζαν την αγορά εργασίας επί τριάντα χρόνια. Δόθηκε με αυτό τον τρόπο ο χρόνος στις κυβερνήσεις να προετοιμάσουν με τις κατάλληλες μελέτες, συζητήσεις και συναινέσεις το νέο πλαίσιο μιας ευέλικτης και σύγχρονης αγοράς εργασίας.
Η ομάδα Τσίπρα κέρδισε χιλιάδες ψήφους υποσχόμενη την επαναφορά των παλαιών κανόνων. Οχι μόνο δεν έπραξε τίποτε από τα υπεσχημένα, αλλά –και αυτό είναι το χειρότερο– δεν έχει κάνει καμία απολύτως προετοιμασία. Εκτός εάν, ορισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν προετοιμασία είτε τα καθιερωμένα «ψεματάκια» του κ. Κατρούγκαλου είτε τις προσωπικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές πρώτης γραμμής όπως ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος από το 2006 μέχρι σήμερα της Γενικής Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ). Σήμερα πλέον, τα εργασιακά αποτελούν ακανθώδες ζήτημα της δεύτερης αξιολόγησης ενώ ο υπουργός Κατρούγκαλος δεν έχει ενημερώσει την κοινωνία για τις προτάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (παρόλο που πρόκειται για, πληρωμένες από τον φορολογούμενο, μελέτες), επιδιώκοντας να αποκομίσει προσωπικά πολιτικά οφέλη.
Είναι πολύ πιθανόν ότι η συζήτηση με τους ελεγκτές θα τραβήξει σε μάκρος. Αυτό σημαίνει ότι οι μήνες περνούν και το περιβάλλον των εργασιακών σχέσεων και ζητημάτων παραμένει εντελώς ανεξέλεγκτο. Ο κ. Τσίπρας ευθύνεται προσωπικώς για την έκταση που έχουν λάβει η «μαύρη» εργασία, οι κρυμμένες (συχνά και απλήρωτες) υπερωρίες, η αντικατάσταση πλήρους απασχόλησης με ασφαλισμένη εργασία μειωμένης διάρκειας και άλλες παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται το πολύ μεγάλο τμήμα της αδίστακτης εργοδοσίας, ιδιαίτερα στις υπηρεσίες και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Συμπέρασμα: ο πρωθυπουργός δεν κέρδισε καμία από τις τέσσερις μάχες που είχε να δώσει. Αντί νέων μαχών, θα ήταν καλύτερα να εργαστεί με ρεαλισμό.