Το ζεϊμπέκικο του Γ. Τσαρούχη

Το ζεϊμπέκικο του Γ. Τσαρούχη

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υδρα, καλοκαίρι του 1982. Διοργανωτής του συνεδρίου με θέμα τη Μεσόγειο η Μελίνα Μερκούρη, υπουργός Πολιτισμού. Υψηλοί προσκεκλημένοι: Φρανσουά Μιτεράν, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Πιερ Μορουά, πρωθυπουργός, Τζακ Λανγκ, υπουργός Πολιτισμού. Προσέρχεται και ο Ελληνας πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Ο λαός της ιστορικής νήσου και οι σύνεδροι παρατεταγμένοι στο λιμάνι τον καταχειροκροτούν. Η μπάντα του Λιμενικού Σώματος παιανίζει εμβατήρια, ενώ ο Ελληνας πρωθυπουργός χαιρετάει τον λαό του δίπλα στη σημαία του Παναμά, την οποία έφερε το σκάφος από όπου αποβιβάσθηκε. Συμπέρασμα του μεγάλου αυτού συνεδρίου: το ζεϊμπέκικο που χόρεψε ο Γιάννης Τσαρούχης. Ηταν η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή, αυτή αναπαρήχθη στον Τύπο της εποχής. Και για τα πρακτικά να θυμίσω ότι Ταχτσής έλεγε πως ο Τσαρούχης χόρευε σαν την Ουλάνοβα.

Εκτοτε η πολιτική και πολιτισμική Μεσόγειος λειτούργησε πάντα ως γαλλική πρωτοβουλία. Και πάντα περιελάμβανε και την αραβική της πλευρά. Και πάντα ήταν κολοβή, αφού οι αραβικές χώρες δεν δέχονταν την παρουσία του Ισραήλ. Η διακήρυξη της Βαρκελώνης, επί Φρανσουά Μιτεράν, ατόνησε και ξεχάστηκε μαζί με το όραμα μιας «μεσογειακής πολιτικής», το οποίο υποτίθεται φιλοδοξούσε να υλοποιήσει. Προσπάθησε να την αναβιώσει ο Νικολά Σαρκοζί χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αν και αναγνώστης του Μπροντέλ, του Καμί και του Βαλερί – δεν είναι τυχαίο ότι και οι τρεις ήσαν Γάλλοι– δεν μπόρεσα ποτέ να πεισθώ ότι υπάρχει ένας μεσογειακός πολιτισμικός χώρος. Ποια είναι η σχέση του Δάντη, ο οποίος ήταν χριστιανός, με ένα ισλάμ το οποίο θεωρεί πως ακόμη και οι λέξεις και τα γράμματα του κορανίου είναι ιερά;

Αν η πολιτισμική Μεσόγειος είναι μια έννοια κολοβή, η πολιτική Μεσόγειος είναι μια σκέτη μπούρδα. Το λέω ωμά, γιατί δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Η μεσογειακή Ευρώπη υπάρχει, όπως υπάρχουν και ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. Ομως ποία η σχέσις της Ελλάδας και των προβλημάτων της με τα προβλήματα της Ιταλίας, της Ισπανίας ή ακόμη και της Κύπρου; Οσο για τη Γαλλία τα πράγματα είναι απλά: ο πρόεδρος Ολάντ καταποντίζεται, όπως και ο κ. Τσίπρας, και ψάχνουν να βρουν μέσω Νότου τρόπους για να πουν ότι υπάρχει ακόμη η Αριστερά. Ενα εισιτήριο τρίτης θέσεως για την Ευρώπη, που φοβούμαι πως προθύμως θα μας το δώσουν οι υπόλοιποι.

Δυστυχώς δεν ζει πια ο Τσαρούχης για να χορέψει ζεϊμπέκικο και να έχει κάποιο ενδιαφέρον η συνάντηση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή