Η Νέα Δημοκρατία, όπως επαναλαμβάνει ο αρχηγός της σε κάθε ευκαιρία, προετοιμάζει μια «συμφωνία αλήθειας», την οποία και θα προτείνει στους ψηφοφόρους. Με τον όρο «αλήθεια», υποθέτω ότι η Ν.Δ. δεν εννοεί τίποτε περισσότερο παρά τα δεδομένα που προτιμάμε να αγνοούμε, επειδή δεν μας συμφέρουν είτε ως προς τη συλλογική ευθύνη για την κρίση είτε ως προς τις λύσεις που υπάρχουν. Μέρος της αλήθειας, με την έννοια αυτή, είναι και το ότι μερικά πράγματα στην πολιτική και στη ζωή είτε δεν γίνονται είτε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως γίνονται.
Eνα από αυτά που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε είναι ο τρόπος με τον οποίον θα αποκατασταθούν η τάξη και το δίκαιο στο τηλεοπτικό πεδίο, μετά το χάος που προκάλεσε η ρύθμιση του Ν. Παππά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα γίνει αυτό, για τον πολύ απλό λόγο ότι η εικόνα δεν έχει ξεκαθαρίσει. Ο κ. Παππάς κατέβασε τον μοχλό, έγινε η έκρηξη και κατέρρευσε το οικοδόμημα· αν δεν περιμένουμε όμως να καθίσει η σκόνη, δεν μπορούμε να έχουμε εικόνα των ερειπίων. Η απαίτηση, συνεπώς, από τη Ν.Δ. να παρουσιάσει ένα συνολικό σχέδιο λύσης, που θα περιλαμβάνει την αντιμετώπιση όλων των πτυχών του θέματος, είναι παράλογη και άδικη. Είναι σαν να ζητάς από τους διασώστες, στον πρόσφατο σεισμό στο Αματρίτσε π.χ., να σου προσδιορίσουν εκ προοιμίου και με ακρίβεια πόσους ζωντανούς και πόσους νεκρούς θα βρουν κάτω από τα ερείπια.
Εξάλλου, για την υπόθεση αναμένεται και απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, από την οποία εξαρτάται το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Τι θα έχανε, λοιπόν, η Ν.Δ. και πόσο τρομερό θα ήταν το πλήγμα για το κύρος της, αν από την αρχή αυτής της ιστορίας παραδεχόταν ευθαρσώς ότι δεν έχει λύση; Αν εξηγούσε ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει έτοιμη λύση στο μανίκι του για ένα πρόβλημα εν εξελίξει και με ακόμη απροσδιόριστη μορφή; Υποχρέωση της Ν.Δ. ήταν να δώσει την πολιτική θέση της και να δηλώσει τις προθέσεις της έναντι του προβλήματος για το μέλλον, όχι να δώσει έτοιμη λύση. Το τελευταίο είναι πρόβλημα της κυβέρνησης και όχι της αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. δεν το αντελήφθη αυτό. Μπήκε στο δάσος και χάθηκε…
Σε αυτή τη ζωή, αλλά και στην πολιτική, η άγνοια είναι μέρος της αλήθειας, διότι πολύ απλά ουδείς έχει τον πλήρη έλεγχο των δεδομένων μιας κατάστασης ανά πάσα στιγμή. Το πρόβλημα είναι ότι, στην Ελλάδα, αυτή η πραγματικότητα μας διαφεύγει. Iσως να οφείλεται εν μέρει και στην πολιτική διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας μας από την Αριστερά, με τον ρασιοναλισμό της, τη δήθεν επιστημονικότητα των θεωριών της και τα συμπλέγματά της. Η πραγματικότητα είναι, πάντως, ότι η πολιτική ζωή στον Υπαρκτό ρέπει προς τη μαγική σκέψη (σκέψη και επιθυμίες δημιουργούν την πραγματικότητα) και τον μαγικό λόγο (ο λόγος ισοδυναμεί με την πράξη). Ισως γι’ αυτό λατρεύουμε τους «χαρισματικούς» και περιμένουμε από τους πολιτικούς να έχουν ικανότητες μάγων. Ποιος ξέρει; Αν το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ παγιωθεί, μπορεί κάποτε να εισαγάγουμε από τους Ινδιάνους τον θεσμό του μάγου της φυλής – γιατί όχι; Θα είναι κρατικός υπάλληλος και θα μετεκπαιδεύεται στη Βενεζουέλα…
Feel great!
Η αντιπαθέστατη δεν ανησυχεί για την υγεία της· όλοι οι υπόλοιποι, όμως, τα έχουμε κάνει πάνω μας μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ ο θεότρελος…
Δεν χωρεί αμφιβολία, νομίζω, ότι μεταξύ της αντιπαθέστατης και του θεότρελου, επιλέγουμε την πρώτη. Ομως το περασμένο Σαββατοκύριακο ίσως αποδειχθεί μοιραίο για την υποψηφιότητά της. Κατ’ αρχάς, επειδή χαρακτήρισε τους μισούς ψηφοφόρους του Τραμπ «αξιοθρήνητους». Σίγουρα είναι. Κατά πάσα πιθανότητα, δε, ορισμένοι είναι πολύ χειρότεροι από αξιοθρήνητοι: είναι ζώα κανονικά. Ομως, ποτέ δεν βρίζεις τον πελάτη. Βρίζοντας τους ψηφοφόρους του Τραμπ, η Χίλαρι επιβεβαίωσε την ιδέα που έχουν οι περισσότεροι από αυτούς για εκείνην, ότι δηλαδή είναι μια ψηλομύτα του κατεστημένου της ανατολικής ακτής, που περιφρονεί τους απλούς, χαζούς Αμερικανούς. Ο Τραμπ, από την άλλη πλευρά, το έχει πει με τον πιο πρόστυχο, πιο σνομπ και πιο ψεύτικο τρόπο: «I love the poorly educated». Αυτοί στους οποίους απευθύνεται, όμως, πείθονται.
Επειτα, ήταν η κατάρρευση της Χίλαρι στην τελετή της 11ης Σεπτεμβρίου και η αποκάλυψη, αργότερα, ότι πάσχει από πνευμονία. Το γεγονός, καθώς και η άκαρπη προσπάθεια να αποκρυβεί από το κοινό, έδωσαν ξαφνικά μια υποψία αξιοπιστίας στις τερατώδεις φήμες για την υγεία της, τις οποίες διασπείρουν συστηματικά οι αντίπαλοί της στο Διαδίκτυο εδώ και καιρό. Αντε να αποδείξει τώρα ότι δεν είναι ελέφαντας, σε ένα κοινό που πιστεύει ότι ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος… Από την άλλη, η χυδαία εξαλλότητα των τρόπων του Τραμπ και ο «απελευθερωτικός» αμοραλισμός της συμπεριφοράς του εκλαμβάνονται από τους υπανάπτυκτους που τον ακολουθούν ως δυναμισμός.
Το γεγονός επιβεβαίωσε και κάτι ακόμη. Αν οι τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι που την αντιπαθούν συμφωνούν σε ένα σημείο, αυτό είναι ότι η Χίλαρι εκπέμπει το ψέμα σε όλες τις μορφές του, με όλη την ύπαρξή της. Μπορούν να το πιστεύουν, αφού το επιβεβαιώνει η ίδια. Βγαίνοντας από το σπίτι της κόρης της, όταν τη ρώτησαν οι δημοσιογράφοι πώς αισθάνεται, απάντησε: «I feel great!». Τόσο «great», ώστε μισή ώρα αργότερα ανακοινώθηκε η πνευμονία. Και ψέμα να μην ήταν, απορείς με την ικανότητά της να αξιολογεί τη βαρύτητα των καταστάσεων.
Το τέταρτο πλήγμα εις βάρος της αντιπαθέστατης είναι και το χειρότερο, διότι αποκαλύπτει την ανικανότητά της. Η Χίλαρι δεν μπορεί να χειρίζεται ούτε το ψέμα και ας της είναι τόσο φυσικό. Εκεί που έπρεπε (βάσει του συμφέροντός της) να πει το κατά συνθήκην ψεύδος, στην περίπτωση των «αξιοθρήνητων» δηλαδή, αυτή είπε την αλήθεια. Εκεί που έπρεπε να πει την αλήθεια, είπε μια ηλίθια ψεματούρα. Ανικανότητα δεν είναι αυτό;
Σκέπτομαι το πάντα υστερικό και αφύσικο χαμόγελό της, που σε κάνει να θες να της αστράψεις μια μπούφλα· και εύχομαι να κερδίσει τις εκλογές…