Αναφερθήκαμε πολλάκις στην ανθρωπιστική κρίση στη Βενεζουέλα, που συνεχίζεται ακάθεκτη. Γράφαμε ότι, σε αντίθεση με τα δικά μας παιδάκια που «λιποθυμούσαν από την πείνα στα σχολεία» (και προφανώς χόρτασαν μετά τις 25.1.2015), εκεί βλέπουμε ανήλικα να μαζεύουν νερό σε πλαστικά δοχεία, από κάτι γούρνες στους δρόμους. Βλέπουμε βίντεο αλαφιασμένων ανθρώπων να εφορμούν σε ένα σακί πατάτες για να θρέψουν την οικογένειά τους, λεηλασίες σε σούπερ μάρκετ. Οι άνθρωποι, έγραψε στο οδοιπορικό που έκανε για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «Το πείραμα της Βενεζουέλας» ο Ελληνοπερουβιανός δημοσιογράφος Ιάσων Πιπίνης, βρίσκονται «σε μια ατέλειωτη ουρά έξω από σούπερ μάρκετ… εκατομμύρια Βενεζουελανών που αναγκάζονται να στέκονται για 7 και 10 ώρες σε ουρές ευελπιστώντας να βρουν κάποια από τα αγαθά που είναι σε έλλειψη στη Βενεζουέλα, όπως είναι το χαρτί υγείας, το αλεύρι, τα ζυμαρικά, το σαμπουάν, η οδοντόκρεμα, το σαπούνι και φυσικά το γάλα για τα παιδιά. Στα φαρμακεία, οι ουρές ξεκινάνε από την προηγούμενη νύχτα. Λείπουν ακόμη και απλά αντιπυρετικά».
Αν αυτή η κατάσταση επικρατεί στη χώρα με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα στον κόσμο, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στην Ελλάδα με την ισχνή παραγωγική βάση χωρίς τη στήριξη μετά το 2010 των εταίρων και δανειστών της. Μπορεί αυτή η στήριξη να μην ήταν όσο «μεγαλόθυμη» ήθελαν διάφοροι στην Ελλάδα, δηλαδή να διατηρούμε το έλλειμμα στο 15,6% (άντε και λίγο παραπάνω για να τακτοποιηθούν και τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά λόγω των ευρωπαϊκών δανεικών (που τώρα διαπραγματευόμαστε να είναι και αγύριστα) η Ελλάδα δεν έζησε την ανθρωπιστική καταστροφή μιας τυπικής χρεοκοπίας. Δεν έγινε Βενεζουέλα της ευρωπαϊκής ηπείρου, όπως γίνονται όλες οι χώρες που χρεοκοπούν.
Βεβαίως, όταν είσαι Βαρουφάκης μπορείς να λες ό,τι θες. Μπορείς να είσαι υπουργός μιας χώρας υπό χρεοκοπία και να δηλώνεις αγέρωχος ότι «τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» ή «αυτό που θέλει ο κόσμος δεν είναι χρήματα ή δουλειές, είναι αξιοπρέπεια». Πόσο μάλλον τώρα, που δεν είναι υπουργός. Ετσι όπως διαβάζουμε στην «Καθημερινή», ο πολύς κ. Γιάνης Βαρουφάκης είπε σε πάνελ του Athens Democracy Forum ότι «η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, που είναι τύπου καρτέλ, απέτρεψε την υιοθέτηση των πολιτικών που θα άμβλυναν τις συνέπειες της ευρωπαϊκής κρίσης. Τέτοιες πολιτικές θα υιοθετούνταν αν η Ευρώπη ήταν πιο δημοκρατική».
Η αλήθεια είναι πως οι συνέπειες της κρίσης θα αμβλύνονταν έτι περαιτέρω αν αντί για 300 δισ. μας έδιναν 500, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αν η Ευρώπη ήταν «πιο δημοκρατική», δηλαδή οι φορολογούμενοι όλης της Ευρώπης συμμετείχαν στις αποφάσεις των πολιτικών τους ελίτ για τα προγράμματα διάσωσης, εμείς θα παίρναμε κάτι. Ας φανταστούμε μόνο τι θα γινόταν αν έκαναν κι αυτοί κάποιο δημοψήφισμα σαν αυτό που διοργάνωσε ελαφρά τη καρδία ο κ. Τσίπρας.
Με τα λόγια χτίζονται ανώγεια και κατώγια και μ’ αυτά ο κ. Βαρουφάκης έχτισε πολλά και πανάκριβα για τους Ελληνες πολίτες. Ογδόντα δισ. μας στοίχισε το πρότζεκτ «Αλλάζουμε την Ευρώπη και περνάμε ζωή και κότα», που πούλησε στον κ. Τσίπρα. Κι αυτό θα το πληρώνουμε πολλά χρόνια ακόμη. Κι εμείς και τα παιδιά μας…