Η αίσθηση του τέλματος που δημιουργεί ασφυξία στην Ελλάδα δεν είναι ούτε αποτέλεσμα της κρίσης ούτε σύμπτωμα των καιρών. Είναι πολιτική επιλογή. Και αυτό που ωθεί όλο και περισσότερους πολίτες να αισθάνονται ότι η Ελλάδα δεν τους χρειάζεται, ότι η χώρα τους δεν έχει ανάγκη των υπηρεσιών τους, ότι ο τόπος κάνει ιεραρχήσεις από τις οποίες αποκλείονται, είναι η καθημερινή βύθιση σε έναν λόγο αναχρονιστικό και διχαστικό. Η Ελλάδα του 2016 είναι μία χώρα με σοβαρή δυσπιστία απέναντι στην καινοτομία και την πρόοδο. Είναι μία χώρα που αυτοαναλίσκεται.
Αναρωτιούνται πολλοί αν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αν είναι δυνατόν η Ελλάδα να είναι μία χώρα αυτόχειρας. Είναι στιγμές που η αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας απαλύνεται από την εντύπωση ότι όλες οι δυσοίωνες εκτιμήσεις είναι αποτέλεσμα υπερβολής, καχυποψίας και δογματισμού. Οτι, δηλαδή, υπάρχει και μία πιο μετριοπαθής στάση που εξηγεί το τέλμα της χώρας μέσα από εγγενείς και διαχρονικές πολιτισμικές αδυναμίες, γνωστές από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. Οτι η κατάσταση στην οποία οδηγηθήκαμε δεν είναι παρθενογένεση. Οτι υπήρξαν άλλοι που ευθύνονται. Οτι υπήρξαν «άλλοι» που μας οδήγησαν εδώ.
Αναμφισβήτητα, οι κοινωνίες εξελίσσονται προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αλλά υπάρχει η ατράνταχτη, αναπόδραστη και αναντίρρητη συνθήκη του «τώρα». Αν δεχθούμε μία εγγενή αδυναμία της ελληνικής αντίληψης αυτή είναι η χρονική καθυστέρηση με την οποία σύρεται, εν τέλει, να αναγνωρίσει το ανάγλυφο του «τώρα». Πριν ανοίξουν τα μάτια να δουν αυτό που συμβαίνει, αυτό που γεννιέται μέρα με τη μέρα, θέλουν να έχουν πρώτα κατηγορήσει δέκα γενιές πίσω, να έχουν αναλύσει με συνθήματα και ιαχές το «τότε» και το «γιατί». Και εν τω μεταξύ το καταστροφικό «τώρα» επελαύνει. Πολιορκεί θεσμούς, περιορίζει ελευθερίες, δηλητηριάζει τη γεύση της καθημερινότητας, βουλιάζει την οικονομία. Μέχρι να πειστεί η πλειοψηφία ότι πρέπει να πει ένα «στοπ», η καταστροφή θα έχει προχωρήσει.
Η Ελλάδα έχει παγιδευτεί από δυνάμεις αναχρονιστικές με βαθιά και επιθετικά κόμπλεξ. Η απόκλισή της από τον προηγμένο κόσμο αυξάνεται. Οσα προαπαιτούμενα και να εκπληρωθούν, οι δυνάμεις του αναχρονισμού θα κερδίζουν έδαφος. Είναι μία πολιτική επιλογή.