Zoύμε σε μια ζοφερή περίοδο, κατά την οποία αναγκαζόμαστε κάθε τόσο να αποχαιρετήσουμε μια ιστορική επιχείρηση που βάζει λουκέτο. Ο Ελευθερουδάκης δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε βέβαια ο τελευταίος που δεν άντεξε στην αφόρητη πίεση της κρίσης. Πρόκειται για ένα τέλος εποχής και είναι λογικό να αισθάνεται κανείς θλίψη, όχι μόνον διότι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους. Οσο και αν έχει δαιμονοποιηθεί η επιχειρηματικότητα σε αυτόν τον τόπο, οι εμπορικές φίρμες είναι συνδεδεμένες με την καθημερινότητά μας, τις αναμνήσεις μας, τη ζωή στην πόλη, τις συνήθειες και τα γούστα μας. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παλιές ελληνικές εταιρείες μάλιστα, που αποτελούν συχνά τα σταθερά σημεία αναφοράς στη ρευστότητα του βίου, μια γερή σχέση εμπιστοσύνης που περνά από γενιά σε γενιά. Αγοράζεις πράγματα που έπαιρνε κάποτε η μητέρα σου ή ο πατέρας σου, πηγαίνεις σε μέρη όπου σύχναζαν, συνεχίζεις μια προσωπική σχέση ανάμεσα στον επιχειρηματία και τον καταναλωτή.
Οταν κλείνουν ιστορικές φίρμες, συμβαίνει μια αλυσιδωτή αντίδραση: χάνονται θέσεις εργασίας, η εθνική οικονομία αποδυναμώνεται, η αγορά παγώνει. Ομως συμβαίνει και κάτι ακόμα, πολύ επικίνδυνο: υπάρχει απώλεια ζωτικού κοινωνικού αποθεματικού. Μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων –στην Ελλάδα δεν ήταν και πολυάριθμη, αν θέλουμε να αποκαλέσουμε τα μέλη της πεφωτισμένους αστούς– αποψιλώνεται. Λιγοστεύουν τα άτομα με την αίσθηση της ευθύνης που βαραίνει οικογένειες επιχειρηματικής παράδοσης, που χαρακτηρίζονται από διάθεση προσφοράς στη χώρα, που κατατάσσουν τον εαυτό τους στους έχοντες υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα. Και χρειάζονται δεκαετίες για να ξαναδημιουργηθεί μια ουσιαστική «μαγιά», μια νέα γενιά που θα στραφεί στην κοινωνία για να δώσει και όχι για να πάρει.
Στην Ελλάδα κάθε φορά που αναμετριέται το παλιό χρήμα με τα νεωστί αποκτηθέντα πλούτη και ο παλιός αξιακός κώδικας με το θράσος και την απάτη, είναι γνωστό ποιος θα κερδίσει. Οχι ότι αυτό καθαγιάζει όλους τους επιχειρηματίες, κάποιοι εκ των οποίων οδηγούνται στην καταστροφή από δικά τους λάθη. Εξηγεί, όμως, γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να έχουμε μια επιχειρηματική και εμπορική ελίτ με γερά θεμέλια.