Πριν από λίγες μέρες, το πρακτορείο Ρόιτερς δημοσίευσε πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις της Αθήνας να εκδώσει νέα ομόλογα στις αρχές του 2017. Ο μη κατονομαζόμενος πληροφοριοδότης του καλού δημοσιογράφου, πιθανότατα ο κ. Φραγκίσκος Κουτεντάκης, γραμματέας στο υπουργείο Οικονομικών, είναι μετρημένος άνθρωπος και δεν μίλησε για «επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές». Αναγνωρίζει απλώς ότι το καλύτερο για την κυβέρνηση είναι να συνεχίσει από εκεί που έμεινε η κυβέρνηση Σαμαρά την άνοιξη του 2014. Ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους που είχε τότε αποτολμήσει την έξοδο μπορεί να ξεθάψει το σχέδιο επανένταξης στις αγορές, αυτή τη φορά σε σύμφωνη γνώμη με το ΔΝΤ. Φαντάζομαι ότι ο κ. Στέλιος Παπαδόπουλος, επικεφαλής του οργανισμού, θα βρει τα απαραίτητα αποθέματα αισιοδοξίας για να σχεδιάσει αυτό το τόσο απαραίτητο επόμενο βήμα. Να σημειώσουμε ότι ο πρωθυπουργός δεν επανέλαβε στη Θεσσαλονίκη την υπεραισιόδοξη εκτίμηση ότι η Ελλάδα «επιστρέφει στις αγορές το 2017», που είχε κάνει στα μέσα του περασμένου Μαΐου, αφού άλλωστε είναι έτοιμος να υπογράψει με το Ταμείο ένα ξεχωριστό μνημόνιο συνεργασίας.
Πρέπει όμως προηγουμένως να παραδεχθούν οι Ευρωπαίοι την τεράστια αποτυχία τους στην περίπτωση της Ελλάδας. Φρικιαστική υπερφορολόγηση, κτηνώδης μείωση εισοδημάτων, αποτρόπαιη κατάρρευση της εργασίας και ακόμη σήμερα το μέλος της Ευρωζώνης που ανέλαβαν να καθοδηγήσουν δεν έχει ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Για την Ελλάδα, η έκπτωσή της από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές ήταν ο λόγος που έκανε τις ούτως ή άλλως δυσκολίες δημοσιονομικής και διαρθρωτικής προσαρμογής απείρως δυσκολότερες.
Η ευθύνη της συγκεκριμένης αποτυχίας χαρακτηρίζει την Ευρώπη των γραφειοκρατών, των κρατιστών και των οπαδών της τυφλής πειθαρχίας. Πρέπει, κάποτε, Βερολίνο και Παρίσι αλλά και οι άλλες πρωτεύουσες να πάρουν πιο γενναίες αποφάσεις από το να επαναλαμβάνουν τη μνημειώδη ευρωπαϊκή πρακτική του «extend and pretend», δηλαδή «μετάθεσε τη λύση του προβλήματος και κάνε πως το αντιμετώπισες».
Δίνοντας συνεχώς περισσότερα χρήματα στις διαδοχικές κυβερνήσεις, οδήγησαν τον ευκολόπιστο λαό στην αποδοχή εκείνων των μύθων που οδήγησαν στην καθιέρωση του πιο επικίνδυνου λαϊκισμού. Η θεωρία παιγνίων, όπως και άλλες επιστημονικές προσεγγίσεις, έχουν αποδείξει ότι ο ψηφοφόρος κάνει την ωφελιμότερη επιλογή όταν γνωρίζει ότι αν βάλουν κάποιον να εκβιάσει τους Κεντρικοευρωπαίους αυτοί θα αναχρηματοδοτήσουν την περιδίνησή μας.Απόδειξη της καταστροφικής πορείας είναι ότι ενώ η ΕΚΤ μοιράζει αφειδώς τζάμπα χρήμα, το επιτόκιο των ομολόγων είναι κολλημένο στο 8,5% – παραμένει, δηλαδή, υψηλότερο από το επίπεδο στο οποίο μας απέρριψαν οι αγορές. Η κατάσταση αυτή καθιστά απαγορευτικό τον δανεισμό των καλών και υγιών επιχειρήσεων από τις διεθνείς αγορές, ακυρώνει τις νέες επενδύσεις και καταστρέφει συστηματικά ευκαιρίες πωλήσεων.
Η ακρίβεια του χρήματος φανερώνεται, επίσης, από τη διαφορά επιτοκίου μεταξύ των καταθέσεων (που αμείβονται από 0 μέχρι 0,4% και πληρώνουν και φόρο!) και των δανείων, για τα οποία ζητείται επιτόκιο μεταξύ 5,5 και 7,5 μονάδες (αν όχι και παραπάνω). Η χρηματοοικονομική επιβάρυνση των επιχειρήσεων που, με χίλια ζόρια, κέρδισαν τη μάχη με την κρίση είναι μεγάλη και δύσκολα μπορεί να απορροφηθεί σε περιβάλλον αρνητικού πληθωρισμού χωρίς περαιτέρω ζημιά στην απασχόληση. Η καταστροφή ολοκληρώνεται με την αύξηση της φορολογίας κερδών και προϊόντων, αλλά και την υπερδιόγκωση των ασφαλιστικών φόρων στις υπηρεσίες. Η Ελλάδα είναι, πράγματι, παγιδευμένη στο αδιέξοδο παλαιών και νέων χρεών. Αυτό είναι το πραγματικό, συνολικό, πρόβλημα της χώρας και όχι απλώς το πρωτογενές πλεόνασμα που νομίζει ο κ. Τσίπρας ότι δεν του επιτρέπει να δοκιμάσει μία ακόμη προεκλογική κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.