Είχε επενδύσει πολλά η κυβέρνηση στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Ευελπιστούσε ότι με τη θεσμική, επιτέλους, ρύθμιση ενός πεδίου που πορευόταν επί δεκαετίες υπό καθεστώς «προσωρινότητας», ευνοϊκό για ποικίλα παίγνια, για αλληλοεξυπηρετήσεις αλλά και για αλληλοεκβιασμούς, θα κέρδιζε αρκετούς ηθικοπολιτικούς πόντους. Ωστε να αντιρροπήσει μερικώς όσους χάνει στο πεδίο της καθημερινότητας, η οποία παραμένει ασφυκτική, παρά το «success story Νο 2», που προωθούν άλλοι σεναριογράφοι πια.
Τις μεγάλες προσδοκίες τις είχε πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, η εξ αριστερών δεσπόζουσα πτέρυγα του αλλόκοτου κυβερνητικού σχήματος που προέκυψε τον Γενάρη του 2015. Οχι οι δεξιοκάθεδροι ΑΝΕΛ ή οι συμπιεσμένοι, σχεδόν αφανείς Οικολόγοι. Δεν επρόκειτο, πάντως, για «επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού και παραπλάνησής του», όπως μονότονα ισχυρίζονται από τα έδρανα της εκάστοτε αντιπολίτευσης όσοι αυτοσυστήνονται σαν ενθουσιώδεις και πιστοί φίλοι-φύλακες των συμφερόντων του λαού αλλά και θαυμαστές της μνήμης και της κρίσης του, την ίδια ώρα που, με κάμποσο σνομπισμό, τον παρουσιάζουν σαν αγόμενο και φερόμενο από τις εντυπώσεις της στιγμής· σαν ένα πλάσμα που εύκολα το αποπροσανατολίζεις και πανεύκολα το παραπλανάς. Αβυσσαλέα ανώριμο δηλαδή.
Επρόκειτο, λοιπόν, για μια απόπειρα να πραγματωθεί μια εξαγγελία η οποία για τον ΣΥΡΙΖΑ συμβόλιζε ευκρινώς τον «πόλεμο κατά της διαπλοκής», που κήρυξε όταν ακόμη το ποσοστό του κυμαινόταν περί το 3%. Τι έπραξε ως κυβερνών κόμμα όσον αφορά αυτήν την ιδρυτική δέσμευσή του, τη μοναδική ίσως –ή την κυριότερη– που δεν έχει ταξινομηθεί μέχρι στιγμής στις «αυταπάτες»; Επραξε λίγα για να την υπηρετήσει ήρεμα και φρόνιμα, με καθαρό μυαλό και καθαρότατες προθέσεις, και σαφώς περισσότερα για να τη διαβάλει, να τη μειώσει ηθικά, να την παραδώσει στην αμφισβήτηση αλλά και στην ειρωνεία. Μια πρωτοβουλία απολύτως αναγκαία, αν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενη πολιτεία, απειλείται να εξαλλαγεί σε υστεροβουλία. Το γεγονός ότι και σε αυτό το ζήτημα οι αντιπολιτευόμενοι, μείζονες και ελάσσονες, επιμένουν να εννοούν την αντιπολίτευση ως ευκαιρία πνευματικής χαλάρωσης και συρρίκνωσης του πολιτικού τους λόγου σε ατάκες, δεν αποτελεί άλλοθι για τους κυβερνώντες.
Η κυβέρνηση όφειλε να παρουσιάσει εξαρχής τον πλήρη και οριστικό χάρτη του εγχειρήματος, δίχως θολά σημεία, λ.χ. για τα θεματικά και τα περιφερειακά κανάλια. Οφειλε να προσπαθήσει με πολύ μεγαλύτερο ζήλο για να συγκροτηθεί ΕΣΡ. Να καταθέσει πειστικότερες εξηγήσεις για τον αριθμό των καναλιών, το αυθαίρετο 4. Να αποκλείσει την είσοδο σκοτεινού χρήματος στη δημοπρασία, με τον προκαταβολικό αυστηρό έλεγχο του «πόθεν έσχες», ώστε να μην ανακαλύπτονται εκ των υστέρων σκιές και βοσκοτόπια. Να μην επιτρέψει να πιστέψει κανείς ότι θα τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης. Αν τα αυτονόητα αυτά είχαν γίνει σεβαστά, δεν θα χρειαζόταν να λέει τώρα ο πρωθυπουργός το απολύτως αυτονόητο, ότι όποιος πλειοδότης δεν είναι σύννομος, θα εκπέσει.