Ελέγχεται συχνά η πλειοψηφία επειδή άλλα έλεγε πριν από τις εκλογές και άλλα κάνει σήμερα. Το έγραψα τις προάλλες και θα το επαναλάβω: ευτυχώς! Δείτε: επιδίωξαν, επί επτά μήνες, να εφαρμόσουν μια ανερμάτιστη πολιτική Τσίπρα – Βαρουφάκη και έσπειραν τον όλεθρο. Ισχυρίστηκαν ότι εκείνη η πολιτική ανταποκρινόταν στην προεκλογική υπόσχεση του σημερινού πρωθυπουργού, που εν πολλοίς προϋπέθετε την κατάργηση του μνημονίου. Εφθασαν τη στρεψοδικία στο έπακρον, ζητώντας από τους πολίτες να πουν «Οχι» ενώ η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να πει «Ναι» στη συμβιβαστική πρόταση Γιούνκερ για την υπογραφή ενός νέου, τρίτου, μνημονίου. Δικαίως αναρωτιούνται ορισμένοι, βλέποντας τα ύστερα του κ. Τσίπρα, μήπως το παιχνίδι ήταν από την αρχή «σικέ», ότι δηλαδή η ομάδα του Μαξίμου γνώριζε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, έπαιξε όμως το «αριστερό θέατρο» προκειμένου να διαλύσει τις ελπίδες που διατηρούσε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος για τη δυνατότητα να παρακαμφθεί η οδός μιας σώφρονος δημοσιονομικής πολιτικής.
Ισχυρίζονται, στην ίδια κατεύθυνση, όσοι με το δίκιο τους ελέγχουν τις αποφάσεις της παράδοξης νεομνημονιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ότι η κατάσταση που δημιουργείται με την εφαρμογή των προβλέψεων του τρέχοντος μνημονίου κάνει τη ζωή των πολλών χειρότερη, ενώ βυθίζει και την οικονομία σε έλος στασιμότητας.
Ολ’ αυτά είναι πολύ σωστά, αλλά μόνον όταν κρίνουμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις, στις οποίες επαξίως ανταποκρίνεται η κυβέρνηση, με το μοιρογνωμόνιο της κομματικής λογικής. Είναι λογικό πως, από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε εκλογές «εδώ και τώρα», οτιδήποτε κι αν φέρει ο πρωθυπουργός στη Βουλή δεν θα λαμβάνει ούτε καν ψήφο ανοχής από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Πλην όμως, για να πάρω το επίκαιρο παράδειγμα της ένταξης εμβληματικών ΔΕΚΟ υπό τη σκέπη της Εταιρείας Συμμετοχών, είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι όταν η Ν.Δ. σχηματίσει κυβέρνηση ούτε την Εταιρεία θα διαλύσει, ούτε την ανεξαρτησία των ΔΕΚΟ από τον εκάστοτε υπουργό θα αμφισβητήσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκρότηση της Εταιρείας Συμμετοχών, το γνωστό και ως υπερταμείο, αποτελεί τη μεγαλύτερη μεταφορά κυβερνητικής κυριαρχίας στην νεοελληνική ιστορία. Ομως η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας από την εκάστοτε κυβέρνηση δεν υπήρξε ποτέ ευτυχής, πλην ίσως μιας μικρής περιόδου όταν ο Κώστας Σημίτης κατόρθωσε να τοποθετήσει επαγγελματίες στη διοίκηση ορισμένων εξ αυτών. Εξάλλου, η νομική υπόσταση της Εταιρείας αποτελεί πρόοδο έναντι όσων είχαν προβλεφθεί με τη δανειακή σύμβαση του πρώτου μνημονίου, με την οποία σαφώς δεσμεύτηκε η περιουσία του Δημοσίου ως ενέχυρο του δανεισμού.
Το πρόβλημα με τις νεομνημονιακές ενέργειες της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι η ψήφιση των συμφωνημένων, αλλά η ανικανότητά της να τα χρησιμοποιήσει προς όφελος της οικονομίας και των ανθρώπων αυτής της χώρας.