Το αισιόδοξο, κατά τη γνώμη μου, από τη χθεσινή αναμέτρηση των αρχηγών στη Βουλή δεν ήταν τόσο ότι επικράτησε ο Κυριάκος, αλλά το ότι επικράτησε επειδή συνέχισε στη γραμμή που χάραξε στη Θεσσαλονίκη. Τη γραμμή που λέει, κάνε το σωστό – do the right thing, που λένε οι Αμερικανοί. Και το σωστό στις μέρες μας είναι αυτό που υπαγορεύει η κοινή λογική: να σώσουμε τη Δημόσια Παιδεία από τον κατήφορο που οδηγεί στη Βενεζουέλα.
Η Δημόσια Παιδεία μας, προσανατολισμένη στις ανάγκες ενός κομματοκρατούμενου δημοσίου τομέα, υπήρξε ένας από τους κυριότερους παράγοντες και τους πιο μακροπρόθεσμα επιδραστικούς, που μας οδήγησαν στην κατάρρευση του 2010. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε, λοιπόν, αν θέλουμε να έλθει μια εποχή που θα μπορούμε να πιστεύουμε ξανά στο κοινό μέλλον μας. Γι’ αυτό, ήταν σωστή η απόφαση του Κυριάκου να μη δελεασθεί από την επικαιρότητα του μιντιακού και τραπεζικού σκανδάλου, αλλά να επιμείνει στο θέμα της συνεδρίασης, την Παιδεία. Κάποτε πρέπει, επιτέλους, να εννοούμε αυτό που λέμε. Δεν είναι δελτίο ειδήσεων η Βουλή να τρέχει πίσω από την επικαιρότητα.
Προτού έλθει η πρώτη φορά Αριστερά, ο ρόλος της Δημόσιας Παιδείας ήταν το μόνο σημείο όπου το πολιτικό σύστημα αναγνώρισε εμπράκτως την ευθύνη του και διόρθωσε τα εγκλήματά του στον τομέα, με τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε από όλους – πλην Λακεδαιμονίων. Γι’ αυτό ήταν γενναίο και ελπιδοφόρο ότι ο Κυριάκος έκλεισε την πρωτολογία του με τη δέσμευση ότι οι σημερινές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία θα καταργηθούν όλες μαζί, εφόσον η Ν.Δ. γίνει κυβέρνηση. Η σημερινή κυβέρνηση των οπισθοδρομικών είναι η πιο επικίνδυνη από το 1974 και ύστερα· επιπλέον, οι ζημίες που προκαλεί είναι τεράστιες. (Η κατεδάφιση είναι ο μόνος τομέας στον οποίο δείχνει μια σχετική ικανότητα…) Επομένως, για να ελπίσω, προσωπικώς, ότι μπορεί η χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της, πρέπει πρώτα να αποκατασταθούν –και επειγόντως– οι βλάβες που προξενεί η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στους θεσμούς. Αυτό ο Κυριάκος έδειξε χθες ότι το έχει ως προτεραιότητα.
Καλύτερος, πάντως, ήταν στη δευτερολογία του, επειδή σε ήπιο και ευθέως συναινετικό τόνο παρουσίασε τις αξίες που κατά τις θέσεις του ίδιου και του κόμματός του πρέπει να διέπουν τη Δημόσια Παιδεία, αλλά και το κράτος γενικότερα. Αντιπαρέθεσε ένα σύστημα αξιοκρατικών ευκαιριών για πρόοδο, που πρεσβεύει αυτός, με την «ισότητα» της ισοπέδωσης και της αναγκαστικής εξίσωσης, που προωθεί ασμένως ο ΣΥΡΙΖΑ. Οτι με τη δευτερολογία του ο Κυριάκος επικράτησε και τυπικά στην αναμέτρηση φάνηκε καθαρά από την αναστροφή του πρωθυπουργού. Στην τριτολογία ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε ξαφνικά (γιατί άραγε;) τη συναίνεση…
Ασεμνη πρόσκληση
Ο Γρηγόρης Ψαριανός έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Οταν επιχειρεί να μπαλώσει τα αποτελέσματα της παραφοράς του, καταφέρνει και κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το λέω «χάρισμα», διότι αυτό δεν είναι τόσο απλό, ιδίως για έναν έξυπνο άνθρωπο και ο Ψαριανός είναι κάθε άλλο παρά βλάκας. Προχθές, για να γίνω συγκεκριμένος, ενεπλάκη σε ένα επεισόδιο στη Βουλή με τον ηθοποιό-βουλευτή (ΣΥΡΙΖΑ) Π. Σκουρολιάκο, τον οποίον, ενώπιον τρίτων, κάλεσε επανειλημμένως να ρουφήξει την «π***» του. Τον κάλεσε δε ρητώς, ενόσω είναι απορροφημένος στην εν λόγω δραστηριότητα, να ρίξει και «ένα τσάμικο». Η κλιμάκωση σε σπρωξίματα και ψιλές απεσοβήθη με την παρέμβαση παρατυχόντος κοινοβουλευτικού. Χθες, ο θυελλώδης βουλευτής του Ποταμιού επανήλθε με σκοπό να μαζέψει κάπως τη ζημία. Την έκανε χειρότερη, όμως, λέγοντας: «Δεν του είπα “ρούφα την π*** μου”. Του είπα “γλείφε εκεί που έφτυνες”». Και αναρωτιέμαι εγώ, όπως και πάρα πολύ άλλοι, νομίζω: το ίδιο δεν είναι; Ο Ψαριανός δεν απέσυρε την εικόνα που έστησε με τις λέξεις, μάλλον την ενίσχυσε…
Good boy!
Ο Γιούκλιντ, παρά τα όσα του σέρνω, είναι χαρακτήρας με εντιμότητα. Μου έκανε εντύπωση πως ζήτησε συγγνώμη από τον Αδωνι Γεωργιάδη, στη Βουλή, επειδή τον χαρακτήρισε προσωπικά χυδαίο, ενώ χυδαίο ήταν, κατά τη γνώμη του, εκείνο που είχε πει ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουμε συχνά παρόμοιες επιδείξεις έντιμης συμπεριφοράς, ιδίως τα τελευταία χρόνια του κοινοβουλευτικού εκφυλισμού.
Ο Γιούκλιντ μπορεί να πιστεύει σε φούμαρα, να υπηρετεί την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που είχε ο τόπος μετά το 1974, μπορεί να είναι ιδιόρρυθμος και αστείος σαν καρτούν, είναι όμως γενικά σωστός στη συμπεριφορά του προς τους αντιπάλους. Σωστός με τον τρόπο του gentleman (στα ελληνικά, το λέμε «τζέdλεμαν», για να ξέρεις, Γιούκλιντ…), κάτι που οφείλεται και στο σχολείο του, το ιστορικό St. Paul’s στο Λονδίνο.
Αυτή η εντιμότητα που προσπαθώ να περιγράψω φάνηκε και στην επιχειρηματολογία με την οποία υποστήριξε το λεγόμενο Υπερταμείο. Ενώ οι άλλοι υπουργοί εψεύδοντο κατάφωρα, ισχυριζόμενοι ότι η ένταξη δημοσίων οργανισμών στο Υπερταμείο δεν συνιστά σε καμία περίπτωση ιδιωτικοποίηση, ο Γιούκλιντ ευθαρσώς είπε ότι, ναι, η ιδιωτικοποίηση δεν αποκλείεται, αλλά ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει κάτι σχετικό. Προσωπικώς, πολύ εξετίμησα αυτή τη στάση (στιγμιαία, ένιωσα και τύψεις για τα πειράγματα εις βάρος του – στιγμιαία, μόνο…), διότι έδειξε ότι ο Γιούκλιντ, παρά τις ιδεολογικές αυταπάτες του, αναγνωρίζει ένα όριο στη χυδαιότητα του ψεύδους. Ενα όριο, δηλαδή, στο σανό που μπορεί ο ίδιος να καταπιεί, αλλά κυρίως να προσφέρει στους άλλους.
Με βάση όλα αυτά και, επίσης, με δεδομένο ότι μετέχει στην ακροαριστερή ομάδα των «53+», ο Γιούκλιντ θα αποδειχθεί πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον. Δεν είναι ο τύπος που πείθεται με ανταλλάγματα, για τα οποία άλλοι είναι πρόθυμοι να κάνουν και τούμπες. Θα δούμε. Πάντως, εγώ αγαπώ τον Γιούκλιντ, ούτως ή άλλως. Μόνο και μόνο επειδή θείος του υπήρξε ο ένδοξος στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, που συνέβαλε όσο ελάχιστοι άλλοι την κρίσιμη ώρα για να σωθεί η Ελλάδα από τον κομμουνισμό. (Ευτυχώς, ωστόσο, που δεν ζει ο στρατηγός και ευτυχώς που δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον…)