Στο λυσάρι που χρησιμοποιούν τα κόμματα για να ερμηνεύουν τα πολιτικά πράγματα δίχως τον κόπο της πρωτότυπης σκέψης, περίοπτη θέση έχουν οι έννοιες «αντιπερισπασμός» και «επιχείρηση παραπλάνησης/ αποπροσανατολισμού/ εξαπάτησης του λαού». Χρησιμοποιούνται και οι δύο σαν πασπαρτού, ικανό να αποκαλύψει κάθε σατανικό σχέδιο κάθε διαβολικής κυβέρνησης. Το γεγονός ότι τα «ερμηνευτικά» σχήματα αυτής της ποιότητας προϋποθέτουν μια κοινωνία αγελαία, ανώριμη, άνετα παραπλανήσιμη, ικανή μόνο να καταπίνει αμάσητο ότι της προτείνουν, δεν ενοχλεί τους καθ’ έξιν συνωμοσιολόγους. Μηρυκάζουν την ίδια στιγμή ένα άλλο κλισέ, υμνητικό της σπουδαίας κρίσης του λαού, και συνεχίζουν να πορεύονται με τις αντιφάσεις τους.
Δεν ξένισε λοιπόν το γεγονός ότι και οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών εξηγήθηκαν με τη συνήθη αντιπολιτευτική επιδερμικότητα σαν ένα επιπλέον σχέδιο αντιπερισπασμού, ώστε να φύγουν, λέει, τα σοβαρά προβλήματα από το κέντρο του δημόσιου διαλόγου (αν υποθέσουμε πως οι κραυγές και οι ατάκες συνιστούν διάλογο). Για σκεφτείτε το: Ενώ μετράς και ξαναμετράς πώς θα τα βγάλεις πέρα με τον ΕΝΦΙΑ και την εφορία, με τον μισθό σου να χάνει το 1/5 του σε πέντε χρόνια· ενώ αγωνιάς μήπως ο καιρός πάει ανάποδα στις καλλιέργειές σου· ενώ οι μόνες σελίδες που βρίσκεις λόγο να διαβάζεις αφορούν την αναζήτηση εργασίας, αφού έκλεισες χρόνο ή και τριετία άνεργος· ενώ αγχώνεσαι με το παιδί, που κι αυτό είναι άνεργο, παρά τα ντοκτορά του, και σκέφτεται να ξενιτευτεί· ενώ δηλαδή ο πραγματικός βίος σε ζορίζει αγρίως, εσύ ξυπνάς αχάραγα, ακούς την ατζέντα επικαιρότητας που ορίζουν οι πρωινές εκπομπές, ρίχνεις μια ματιά στο εκθετήριο εφημερίδων του ψιλικατζίδικου και, αρματωμένος, τσακώνεσαι στο σπίτι, στην παρέα, στη δουλειά, στο καφενείο για το αν τα Θρησκευτικά πρέπει να είναι ομολογιακό μάθημα ή θρησκειολογικό. Πέφτεις, δηλαδή, θύμα της επιχείρησης αντιπερισπασμού. Βλακωδώς.
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ξέσπασε ένας ακόμα «ιερός πόλεμος». Για την πρωινή προσευχή, για το βιβλίο των Θρησκευτικών, για το «σχέδιο αφανισμού της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού», όπως φωνάζουν όσοι ασπάζονται κάποια εκδοχή «ελληνοχριστιανισμού», πεπεισμένοι ότι ο Χριστός, αν δεν ήταν Ελληνας, ήταν σίγουρα φιλέλληνας. Για ν’ αρχίσουμε από την προσευχή, αν οι ιεράρχες ήθελαν να εφαρμοστούν (και από τους ίδιους) έστω οι δευτερεύουσες ευαγγελικές εντολές, θα ’πρεπε να ζητήσουν μόνοι τους να καταργηθεί. Οταν τα αγουροξυπνημένα παιδιά επαναλαμβάνουν μηχανικά το «Πάτερ ημών», με την έξω γλώσσα τους, όχι με την πιο μέσα ψυχή τους, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι ότι, έστω και χωρίς να καταλαβαίνουν όλες τις λέξεις («ο εντίς ουρανίς», αυτό ακούνε πολλά), νιώθουν ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό. Ο Ιησούς πάντως την εννοούσε αλλιώς την προσευχή: «Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου εν τω κρυπτώ». Το «ταμιείον» εδώ είναι το πιο απόμερο δωμάτιο, όχι το γνωστό ταμείο.
Κι αφού μιλάμε για τη σημασία των λέξεων, δεν μπορεί, κάποιο νόημα θα έχει η γενική «Θρησκευμάτων» στον τίτλο Υπουργείο Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων. Κάτι θέλει να πει με τον πληθυντικό της, που υπάρχει από παλιά, δεν είναι τωρινή εωσφορική επινόηση. Αν είναι να αυτοκαταργηθεί η πολιτεία, πάντοτε άτολμη ως προς τον πλήρη διαχωρισμό της από την Εκκλησία, και πάντα έτοιμη να υποχωρήσει, διά τον φόβον των εκλογέων και όχι των Ιουδαίων, ας παραδώσει τα κλειδιά και τη στρογγυλή σφραγίδα του υπουργείου στην Ιερά Σύνοδο. Να αποφασίσει αυτή τι θα διδάσκονται τα παιδιά σε κάθε βαθμίδα. Οχι μόνο στα Θρησκευτικά αλλά και στη Βιολογία (επ, πώς ξεφύτρωσε αυτός ο Δαρβίνος;), και στα Αρχαία (εκάς ο Αριστοφάνης, δεν τον ενέκρινε ο Μέγας Βασίλειος), και στην Κοσμολογία (τι; εξωγήινοι; και το «θεϊκό σχέδιο» με τη Γη σαν μοναδική κιβωτό ζωής στο νεκρό σύμπαν;).
Ας αναλάβει ο άγιος Καλαβρύτων, ο άγιος Πειραιώς, τόσοι εν ζωή άγιοι… Κι ας πάρουν στην υπηρεσία τους τον (συγκυβερνήτη, αλίμονο) κ. Καμμένο, τον κ. Στυλιανίδη κι όποιον άλλο θεωρεί ανοσιούργημα, τι; Το ότι, όπως θύμιζε την περασμένη Κυριακή στην «Κ» ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος, «καμιά διάταξη του Συντάγματος δεν αφαιρεί από την κυβέρνηση την αποκλειστική αρμοδιότητα εκείνη να καθορίζει την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας και να προσδιορίζει, με τη συνδρομή των αρμόδιων οργάνων της, το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων». Απλό είναι. Παρατηρούσε και κάτι άλλο σοβαρό ο κ. Αλιβιζάτος: «Η σχετική πρωτοβουλία δεν είναι μια επιπολαιότητα της στιγμής, που η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί για τις εντυπώσεις και μόνο. Εδώ και τρία χρόνια, πολύ προτού δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβει στην εξουσία, έχει γίνει πολλή δουλειά στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, με ευθύνη ενός άξιου εκπαιδευτικού, του Στ. Γιαγκάζογλου, και συμμετοχή πολλών ακόμη έγκριτων θεολόγων». Απλούστατο. Οσοι θεωρούν πως ο χριστιανισμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός, και πως το σχολείο οφείλει να λειτουργεί σαν συνέχεια του κατηχητικού, προσβάλλουν κατ’ αρχάς τον ίδιο τον χριστιανισμό: Δεν εμπιστεύονται την πνευματικότητά του (την πνευματικότητα των ιδρυτικών κειμένων του, όχι όσων τα κηρύσσουν με συχνά βαρύ φαρισαϊσμό) και τον εννοούν σαν μια στολή που απλώς τη φοράμε για να δειχτούμε. Τους αρκεί το φαίνεσθαι, και η εξουσία που τους αποφέρει αυτό το φαίνεσθαι. Αντίθετα, όσοι δέχονται πως η θρησκευτική γνώση είναι –ή μπορεί να γίνει– «εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας», καταλήγουν σε σκέψεις όπως η εξής, που την αντλώ από σχετικό Υπόμνημα όχι κάποιου Ομίλου Αντιχρίστων αλλά του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:
«Το Μάθημα των Θρησκευτικών επιδιώκει την εξοικείωση των μαθητών με την εκφραστική ποικιλία του θρησκευτικού φαινομένου και, κυρίως, με τις εκφράσεις του εκείνες που ιστορικά και γεωγραφικά συνδέονται με την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα αυτού του τόπου, όπως για παράδειγμα ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ. Αυτή η γνώση […] συμβάλλει στην αμοιβαία γνωριμία και προάγει το αίτημα της ειρηνικής συμβίωσης μελών διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων. […] Το αίτημα αυτό καθίσταται εξαιρετικά επιτακτικό ιδιαίτερα σήμερα, εξαιτίας της αναβίωσης ολοκληρωτικών, ρατσιστικών και ξενοφοβικών ιδεολογιών και συμπεριφορών, καθώς επίσης και εξαιτίας της συνεχούς ροής και εγκατάστασης στη χώρα μας μεταναστών και προσφύγων με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές».
Πού το αντιχριστιανικό και το ανθελληνικό, ω άνδρες Φαρισαίοι;