Εξαιρετικά επικριτικός για την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς ήταν ο καθηγητής Ιστορίας και εμβληματικός αριστερός διανοητής κ. Γιώργος Μαργαρίτης. Ειδικά για τα δύο μέτωπα, που τσάτρα-πάτρα άνοιξε η κυβέρνηση, δηλαδή την αδειοδότηση των καναλιών και την αναμόρφωση του μαθήματος των Θρησκευτικών. «Το έργο ανατέθηκε σε δύο από τους πλέον σημαντικούς υπουργούς της: τον κ. Φίλη και τον κ. Παππά», έγραψε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (26.9.2016).
«Και στα δύο αυτά πεδία ο αντίπαλος φαινόταν ιδιαίτερα ευάλωτος. Ελάχιστοι από τους συμπολίτες μας θα έδειχναν διατεθειμένοι να προασπίσουν τον βίο και την πολιτεία των καναλαρχών ή να θεωρήσουν δημοκρατικό και ποιοτικό το πρόγραμμα που προσφέρουν τα κανάλια-μαγαζιά τους. Η δε σχέση των Νεοελλήνων με την Εκκλησία δείχνει σαφώς να κινείται εντός των απόλυτων ορίων της κοσμικότητας… Με βάση αυτά τα δεδομένα, θα νόμιζε κανείς ότι το πεδίο ήταν βατό για τους σχεδιασμούς των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. και ότι η επιτυχία –απέναντι σε ανεμόμυλους– ήταν εξασφαλισμένη. Η πραγματικότητα, όμως, αποδείχθηκε ολότελα διαφορετική. Η εκστρατεία των κυβερνώντων κατέληξε απευθείας στο Βατερλό, χωρίς να περάσει μάλιστα από κανένα Αούστερλιτς, ούτε έστω από κάποιο Βαλμί».
«Και γιατί απέτυχαν;», αναρωτιέται ο πολύ αριστερός καθηγητής. «Είναι τόσο ανίκανοι, τόσο ανίδεοι, τόσο ανεπαρκείς; Οχι!», απαντά ο ίδιος. «Δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω. Είναι απλά σοσιαλδημοκράτες!».
Θαύμα! Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ένας αριστερός δεν μπορεί να είναι ανήθικος. Τώρα μαθαίνουμε ότι εκτός από το «ηθικό» έχει και «αποτελεσματικό πλεονέκτημα: είναι ικανός, ξέρει τι του γίνεται, και είναι επαρκέστατος σε ό,τι κάνει. Αν δεν είναι κάτι απ’ όλα αυτά, τότε είναι στην καλύτερη περίπτωση σοσιαλδημοκράτης».
Βεβαίως το συμπέρασμά του είναι ανακόλουθο με βάση την πραγματικότητα, αλλά ο κ. Μαργαρίτης –όπως απέδειξε και με το δίτομο έργο του για τον Εμφύλιο– ποτέ δεν επέτρεψε στα γεγονότα να του χαλάσουν μια καλή διαστρέβλωση της Ιστορίας. Δεν ήταν οι σοσιαλδημοκράτες της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη που έδωσαν τη μάχη των ταυτοτήτων και την κέρδισαν, έχοντας μάλιστα απέναντί τους τις λαοσυνάξεις του μακαριστού Χριστόδουλου κι ένα νόθο δημοψήφισμα που έκανε μέσα στις εκκλησιές;
Εκτός αυτού, το συμπέρασμά του ότι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέτυχαν επειδή είναι σοσιαλδημοκράτες αντιφάσκει με την επιχειρηματολογία του. «Σε τελευταία ανάλυση», γράφει ο ίδιος, «το κυβερνητικό πρόγραμμα (σ.σ.: για τις τηλεοπτικές άδειες και τα Θρησκευτικά) ήταν σε απόλυτη συμφωνία με κυρίαρχες στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο πρακτικές: σε καμία συγκροτημένη χώρα δεν συναντιέται παρόμοιο με το ελληνικό χάος στον τομέα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ενώ οι σχέσεις Εκκλησίας – αστικού κράτους ρυθμίστηκαν από τον Μπίσμαρκ στη Γερμανία ή από την Τρίτη Δημοκρατία στη Γαλλία πριν από εκατό και περισσότερα χρόνια».
Μάλλον αριστεροί κυβερνούσαν αυτές τις χώρες και αποδείχθηκαν τόσο ικανοί, τόσο οξυδερκείς και τόσο επαρκείς. Δεν ήταν δα και κρυφοσοσιαλδημοκράτες, όπως τα αστέρια της ΠΦΑ, τα οποία δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα «in someone else’s barn» που θα ’λεγε και το Γραφείο Τύπου του ΥΠΕΞ.