Και ποιο το ακριβές πολιτικό νόημα της είδησης πως «η ρίψη δακρυγόνων κατά των συνταξιούχων, στην πορεία τους προς το Μέγαρο Μαξίμου, προκάλεσε την ενόχληση του πρωθυπουργού»; Μήπως ότι ο κ. Τσίπρας, ακούγοντας, βλέποντας και οσφραινόμενος, αναρωτήθηκε προς στιγμήν αν όχι ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο, και με ποιον μπούσουλα, έστω ποιος αποφασίζει να προσφύγει έτσι εύκολα σε βίαιες μεθόδους, στις οποίες το κόμμα του πρωθυπουργού αντιτασσόταν σφοδρά όσο αντιπολιτευόταν; Και τι σημαίνει επί της ουσίας η άλλη είδηση, ότι την «πολιτική ευθύνη» για την εκτόξευση των χημικών την ανέλαβε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπως το λέμε επίσημα, συνεχίζοντας όμως να το μεταφράζουμε ακαριαία μέσα μας σε υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ή μάλλον Δημοσίας Τάξεως, αφού στην περίπτωση αυτή η καθαρεύουσα έχει το βάρος της;
Αυτό που καλούμαστε να καταλάβουμε, λίγο πριν κλείσει διετία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των όλο και εκδηλωτικότερα αυτοσχεδιαζόντων ΑΝΕΛ, είναι είτε ότι δεν υπάρχει ακόμα κανένας καθαρός κεντρικός σχεδιασμός για το ποια πρέπει να είναι η στάση των δυνάμεων ασφαλείας επί διαδηλώσεων είτε υπάρχει αλλά δεν τηρείται. Δεν γίνεται σεβαστός δηλαδή από ορισμένους έστω αξιωματικούς, που αντί να τον ασπαστούν, όπως οφείλουν, επιλέγουν και αυτοί τον αυτοσχεδιασμό, για ποικίλους λόγους. Ή μάλλον επιλέγουν τον καθιερωμένο αυτοματισμό τους, θεμελιωμένο στην αναλογία: ένα μπουκάλι νερό πάνω μας – δέκα οβίδες πάνω τους.
Τα περιστατικά «αυτοσχεδιασμού» από την πλευρά αστυνομικών, πολλά και σοβαρά (με βαρύτερο όσα υπέστησαν τις προάλλες τα προσφυγόπουλα στο Τμήμα της Ομόνοιας), πιστοποιούν πως ο εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας, πάγιο μεταπολιτευτικό αίτημα, δεν περπατάει ούτε με την τωρινή κυβέρνηση, όπως δεν περπάτησε και με τις προηγούμενες, μέλη των οποίων διαμαρτύρονται τώρα για τους ψεκασμούς, όπως δα διαμαρτύρονταν κι όταν συνέβαιναν επί των ημερών τους. Στη σημερινή περίσταση, ωστόσο, πρέπει να συνεκτιμηθεί ένας νέος παράγοντας, μια πιθανότητα καλύτερα. Το ενδεχόμενο, δηλαδή, κάποιοι από τους αποδεδειγμένα υπάρχοντες ακροδεξιούς θυλάκους να αποφάσισαν να συστηματοποιήσουν τους «αυτοσχεδιασμούς» τους. Από όρεξη για προβοκάτσιες, λ.χ., ή για κάποιας μορφής αντάρτικο, ώστε να καταλάβει η πολιτική ηγεσία ποιος στ’ αλήθεια κάνει κουμάντο.
Ευπρόσδεκτη, εν πάση περιπτώσει, η απόφαση να απαγορευτεί εφεξής η χρήση χημικών κατά διαδηλωτών. Αλλά απογοητευτικά αργοπορημένη. Εκτός αυτού θα έπρεπε να συνοδευτεί από την απόφαση να ελευθερωθεί επιτέλους η Ηρώδου Αττικού, που έχει καταντήσει άβατο μήνες τώρα, όχι σποραδικά παρά μόνιμα. Να αποσυρθούν οι κλούβες, συναποκομίζοντας ό,τι απεχθές συμβολίζουν. Αν κέρδισε κάποιες εντυπώσεις η κυβέρνηση απομακρύνοντας τα κάγκελα από τον Αγνωστο, τις έχασε με τη μετατροπή της Ηρώδου Αττικού σε απαγορευμένη ζώνη. Δεν τον ενοχλεί αυτό τον κ. Τσίπρα;