Είχαμε πολλά χρόνια ν’ ακούσουμε ποσοστά που ν’ αγγίζουν το 100%. Το 98,3% που απέσπασε στην Ουγγαρία το «Οχι στους πρόσφυγες, όχι στις ποσοστώσεις», στο δημοψήφισμα που διοργάνωσε ο εθνικιστής Βίκτορ Ορμπαν, θύμισε τα ενενηνταεννιάρια που θέριζαν άκοπα ο Τσαουσέσκου και οι λοιποί σταλινίσκοι κάποιας εποχής, αλλά και οι δικοί μας χουνταίοι. Ετσι πονηρά όπως ήταν διατυπωμένο το ερώτημα του ουγγρικού δημοψηφίσματος, άλλωστε, το «Οχι» ήταν αυτονόητο, αν αποφάσιζες να συμμετάσχεις, να μην ακολουθήσεις τη γραμμή της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και των αντιρατσιστικών οργανώσεων, που συνιστούσαν αποχή. Αν σε ρωτούν «ποιος θέλεις να κάνει κουμάντο σπίτι σου, εσύ ή ο αντιπαθής γείτονάς σου;», η απάντησή σου έχει προκαταβληθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν επρόκειτο για καθαρό, τίμιο δημοψήφισμα. Ούτε για καθαρή, τίμια δημοκρατία. Εξ ου και η αποχή, περί το 60%. Τόσο μεγάλη, που ακύρωσε πολιτικά την όλη μεθόδευση.
Κι ωστόσο, η επίσημη Ευρωπαϊκή Ενωση βιάστηκε και πάλι να δείξει ανακουφισμένη. Είχε πράξει ακριβώς το ίδιο και τον Μάιο, όταν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Αυστρίας ο υποψήφιος των Πράσινων, Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν, κατόρθωσε να ξεπεράσει ελάχιστα τον υποψήφιο των ακροδεξιών, Νόρμπερτ Χόφερ. Η μικρότατη διαφορά όμως, που δεν μπορούσε να αποκρύψει τον βαθύ διχασμό της Αυστρίας και την τεράστια δημοτικότητα των πιο ξενοφοβικών ιδεών, δεν επέτρεπε αναστεναγμούς ανακούφισης και ράθυμες γραφειοκρατικές ερμηνείες.
Τίποτε δεν έχει κριθεί. Ούτε στην Αυστρία (όπου άλλωστε οι εκλογές ακυρώθηκαν και θα επαναληφθούν, και μάλιστα σε κλίμα εντονότερα αντιπροσφυγικό) ούτε στην Ουγγαρία, όπου το 40% του πληθυσμού, αυθορμήτως ή εντέχνως καθοδηγημένο, αρνείται ανένδοτα να δεχτεί η χώρα του τον τεράστιο αριθμό των 1.300 προσφύγων. Λογικό. Με 1.300 μουσουλμάνους (που ωστόσο μπορεί να μην είναι όλοι μουσουλμάνοι, αλλά να υπάρχουν και χριστιανοί ανάμεσά τους και Γεζίντι), ο κίνδυνος εξισλαμισμού της Ουγγαρίας των μόλις 10.000.000 κατοίκων είναι ολοφάνερος.
Δεν είναι όμως μόνο τα δύο μέλη της παλιάς Αυστροουγγαρίας που δείχνουν σαν κηλίδες πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη. Κι εδώ η μανιασμένη Ακροδεξιά, χρυσαυγίτικη και ιεραρχική, ανακαλύπτει συνωμοσίες εξισλαμισμού μας. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν ετοιμάζεται για τον προεδρικό θώκο, έχοντας απέναντί της τον τύποις ήπιο μιμητή της Νικολά Σαρκοζί και τη βαριά φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία του Φρανσουά Ολάντ. Στη Γερμανία, η ακροδεξιά «Εναλλακτική» θεριεύει. Στη Δανία κατασκεύασαν «αντιπροσφυγικό σπρέι» και το δωρίζουν στους πρόθυμους να νιώσουν φοβισμένοι. Ο δε Τσέχος πρόεδρος Μίλος Ζέμαν πρότεινε προσφυώς να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες «σε άδεια μέρη της βόρειας Αφρικής και σε ακατοίκητα νησιά της Ελλάδας», με αντάλλαγμα κάποια μείωση του χρέους.
Το «Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες» του Τζίμη Πανούση αποκτά πια νέο περιεχόμενο.