Κυλιόμενα άλλοθι

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το άλλοθι κάθε κυβέρνησης είναι η προηγούμενή της, οι προκάτοχές της γενικότερα. Ελάχιστες φορές υπήρξε εναλλαγή στην εξουσία δίχως ν’ ακούσουμε τους νεοορκιζόμενους να ψέλνουν το τροπάριο περί «καμένης γης». Ενα κλισέ τόσο καμένο από τη χρήση, ώστε να μη γίνεται πιστευτό ακόμα κι όταν αληθεύει απολύτως. Και η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, χρεοκοπημένοι και επιτηρούμενοι, εξαρτημένοι από τις ορέξεις των δανειστών, επειδή όλα δούλευαν ρολόι τα περασμένα χρόνια, επειδή υπήρχε αξιοκρατία, επειδή οι τράπεζες έδιναν δάνεια (σε άτομα, κόμματα ή μέσα) απαιτώντας υλικές εγγυήσεις και όχι «αέρα», επειδή η «διαπλοκή» ήταν ακόμη αλεξικογράφητη, επειδή η Παιδεία και η Υγεία έσφυζαν από ζωή, κ.ο.κ. Δεν μπορεί. Τέτοια κρίση θα ’χει και τους γεννήτορές της. Οπως έχει και τους ωφελημένους της, που με πρόσχημα την κρίση έπαψαν από καιρό να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, απέναντι στους εργαζομένους τους, στην εφορία, στη ΔΕΗ κτλ.

Οσο καμένη γη κι αν παραδίδουν όμως οι εκάστοτε απερχόμενοι στους διαδόχους τους, το άλλοθι αυτό έχει ημερομηνία λήξεως. Κάποια στιγμή μπαγιατεύει. Το αυτοαπαλλακτικό «οι πρώην έκαναν τα ίδια και χειρότερα» (στη φορολογία, στoυς ψεκασμούς με χημικά, στον κομματισμό, στον νεποτισμό…) παύει να ηχεί πειστικό. Χειρότερα, ηχεί παρελκυστικό, σαν σκέτη πρόφαση. Κι αυτό επειδή σου ανατέθηκε να κυβερνήσεις, όχι να συνεχίσεις να αντιπολιτεύεσαι την προηγούμενη κυβέρνηση. Ή μάλλον, σου ανατέθηκε να την αντιπολιτευτείς με τα έργα σου, με την καθημερινή σου στάση και πράξη. Οχι με την ξεθυμασμένη πια ρητορική σου.

Προδίδει, λοιπόν, πολιτική αμηχανία η κατάχρηση του ακυρωμένου άλλοθι. Αποκαλύπτει ατολμία, ανοργανωσιά, αδυναμία να αναμετρηθείς με τα προβλήματα, για την αντιμετώπιση των οποίων σε εξουσιοδότησαν οι πολίτες με την ψήφο τους. Και σου έδωσαν την εντολή αυτή και το συναφές δικαίωμα όχι τόσο επειδή δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις σου όσο επειδή, απαυδισμένοι, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους προηγούμενους εκλεκτούς τους. Που τους δοκίμασαν και τους ξανοδοκίμασαν μα προκοπή δεν είδαν.

Το πράγμα, όμως, ισχύει και αντιστρόφως: Το άλλοθι κάθε αντιπολίτευσης, ιδίως της μείζονος, είναι η κυβέρνηση· το άλλοθι του μηδενιστικού αρνητισμού της, του λαϊκισμού της, της αποστροφής προς την ευθύνη. Βαριά ενοχλημένοι όσοι βρίσκονται αδόκητα εκτός εξουσίας, περνούν εν καταθλίψει την πρώτη φάση των λοιδοριών και των αναθεμάτων κατά του ανόητου και αυτοκαταστροφικού λαού, και ύστερα, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, αρχίζουν πάλι να τον κολακεύουν. Και υιοθετούν ασμένως ό,τι δριμύτατα κατήγγελλαν όταν κυβερνούσαν, τον συντεχνιασμό λ.χ. και τον κομματισμένο συνδικαλισμό. Ενα μόνο σημαίνει αυτό: πως, αν κι όταν ξανάρθουν, πάλι οι ίδιοι θα είναι, εκ προοιμίου φθαρμένοι. Η αυτοκριτική τους άλλωστε εξαντλείται στο γενναίο «ε, τι τα θες, κάναμε και κάποια λάθη».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή