Σε έναν σπειροειδή κατήφορο λαϊκισμού έχει εισέλθει η χώρα. Συνολικώς· όχι μόνο το πολιτικό της σύστημα. Κανένας δεν συζητάει τα προβλήματα, που πάντα είναι μια συνάρτηση κόστους-οφέλους και κατανομή και των δύο. Ολοι –μα όλοι! από τους δημοσιογράφους στα πρωινάδικα μέχρι τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας– θέλουν να αποδείξουν το «κοινωνικό τους πρόσωπο». Ουδείς ασχολείται να διορθώσει παθογένειες, όλοι, με πρώτη φυσικά την κυβέρνηση, κάνουν σόου στις τηλεοράσεις για το πόσο συμπονετικοί και φιλολαϊκοί άνθρωποι είναι.
Το ερώτημα όμως είναι ποιο ακριβώς κοινωνικό πρόσωπο επιδεικνύει το ΣτΕ, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Νίκου Σακελλαρίου; Ποια κοινωνία προστάτευσε όταν έδωσε τη «μάχη να μην περικοπούν οι συντάξεις»;
Η κοινωνία –όπως μάθαιναν παλιά στα αριστερά σχολειά– δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα· μόνο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα το πιστεύουν αυτό. Συνεπώς δεν υπάρχει ένα «κοινωνικό πρόσωπο» για να επιδείξει κάποιος. Η κοινωνία έχει συγκρούσεις συμφερόντων, ταξικών, επαγγελματικών ακόμη και διαγενεακών. Η μάχη που έδωσε ο πρόεδρος του ΣτΕ «για να μην περικοπούν οι συντάξεις» (και ουχί για να απονεμηθεί δικαιοσύνη) είναι υπέρ μιας κοινωνικής ομάδας σε βάρος κάποιας άλλης. Επειδή τα λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό, κάποιος πρέπει να πληρώσει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων κι αυτοί είναι οι νέοι διά των αυξημένων εισφορών, αφού δεν υπάρχουν πλέον δανεικά για να τα πληρώσουν πάλι οι νέοι, αλλά σε βάθος χρόνου. Αρα το ΣτΕ δεν έδειξε κάποιο «κοινωνικό», αλλά κάποιο «γενεαλογικό πρόσωπο». Το πρόβλημα όμως με την επίκληση του «κοινωνικού» είναι μεγαλύτερο από τις λαθροχειρίες που γίνονται στο όνομά του ή την όποια κατανομή ωφελειών μιας κοινωνικής ομάδας σε βάρος κάποιας άλλης. Είναι πως η Ιστορία απέδειξε ότι οι εκκλήσεις του «κοινωνικού» πάντα καταλήγουν σε βάρος της Δημοκρατίας. Ολες οι δικτατορικές ή/και ολοκληρωτικές εκτροπές τέτοιο προσωπείο επέδειξαν· την –έτσι γενικώς και αορίστως– κοινωνία από διάφορες απειλές ήθελαν να «προστατεύουν». Ποτέ δεν υπήρξε δημοκρατική εκτροπή στο όνομα του «ατομικού».
Το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού είναι ο φασισμός· η καταστρατήγηση των ατομικών δικαιωμάτων προς «όφελος» της κοινωνίας, όπως την ορίζουν κάποιοι. Σε αυτήν την τάση, που είναι κοινή στην εκτελεστική εξουσία –όλων των χωρών του κόσμου–, μπαίνει ως φραγμός η Δικαιοσύνη. Αυτή δεν «πιάνει τον σφυγμό καμίας κοινωνίας», όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΣτΕ. Με βάση τις αρχές δικαίου προστατεύει τα δικαιώματα των λίγων, αυτών που η –αυθαιρέτως από την εξουσία οριζόμενη– «κοινωνία» θέλει να αδικήσει. Αλήθεια: αν κάναμε ένα δημοψήφισμα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ποιος θα ήταν «ο σφυγμός της κοινωνίας»; Και ποιος θα τους προστάτευε, αν και η Δικαιοσύνη «πιάνει τον ίδιο παλμό»;
Ναι, έχει δίκιο ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος όταν μιλάει για «θεσμικό τρόμο» από τις δηλώσεις του προέδρου του ΣτΕ. Πρέπει να τρομάξουμε ακόμη κι αν έγιναν ελαφρά τη καρδία και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, έξω από το γραφείο του κατ’ εξοχήν λαϊκιστή πρωθυπουργού. Διότι αν δεν υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα οι οποίοι θα μπουν φραγμός στην καταπάτηση δικαιωμάτων από την τυραννία της πλειοψηφίας, ουδείς πρέπει να νιώθει ασφαλής.