Είναι καιρός τώρα που ο σφυγμός δεν ανιχνεύεται. Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σιωπά, ένα άλλο «δεν ξέρει – δεν απαντά» και ένα τρίτο (συν-πλην 45%) ψηφίζει τον «κανένα» για πρωθυπουργό στις δημοσκοπήσεις.
Ο πρόεδρος του ΣτΕ πρώτα επικαλέστηκε το κακό «κλίμα που έχει διαμορφωθεί» ως λόγο ματαιώσεως της Ολομέλειας για τις τηλεοπτικές άδειες και στη συνέχεια, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, υπεραμύνθηκε της απόφασής του ισχυριζόμενος ότι «καθήκον των δικαστών είναι να πιάσουμε τον σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να δώσουμε μια ώθηση προς τα μπρος». Σωστά ο Ευάγγελος Βενιζέλος επισήμανε πως «αποστολή της Δικαιοσύνης δεν είναι να αφουγκράζεται την κοινωνία, αλλά να τηρεί τη νομιμότητα, να διασφαλίζει το κράτος δικαίου, να προασπίζεται τα δικαιώματα ακόμη και όταν αυτά είναι μειοψηφικά και είναι αντιπαθητικά για την κοινή γνώμη, διότι τα ζητήματα των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου δεν κρίνονται πλειοψηφικά, δεν κρίνονται δημοκρατικά».
Εκτός από τη θεσμική απάντηση, όμως, που δεν χρειάζεται επιπλέον επιχειρήματα, υπάρχει και μια κοινωνική συνισταμένη, διόλου αμελητέα. Εδώ και χρόνια αναζητείται αυτός ο «σφυγμός», ο οποίος ερμηνεύεται και παρερμηνεύεται κατά το δοκούν. Ολοι τον χρησιμοποιούν, μηδέ ημών των δημοσιογράφων εξαιρουμένων, για να δώσουμε έμφαση σε ό,τι δεν επιβεβαιώνεται με στοιχεία. Σε πείσμα όλων, όμως, ο σφυγμός «ακούγεται» όλο και λιγότερο. Γιατί; Μήπως γιατί η κοινωνία σιωπά, αποκαμωμένη, αποστομωμένη από τον καταιγισμό φόρων και την απώλεια εισοδημάτων, από την ανημπόρια, όλο και πιο θυμωμένη ή όλο και πιο αδιάφορη; Ποιος ξέρει. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά εξίσου με τα ακριβώς αντίθετα. Η τιμωρητικά παθητική άμυνα στη «φτωχοποίηση» και στην αποεπένδυση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (όσων είχαν επενδύσει) περνάει κάτω από τα ραντάρ των δημοσκόπων, αφήνει μεγάλα περιθώρια σε επιθετικές αρνήσεις. Μπορεί να σημαίνει την υπόκωφη ριζοσπαστικοποίηση και ταυτόχρονα συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, μπορεί να σημαίνει και άλλα ακόμη αδιάγνωστα.
Ενα είναι βέβαιο: ότι το κλίμα και ο σφυγμός δεν «πιάνονται», γιατί και τα δύο χειροτερεύουν. Ετσι όπως έχουμε ξεμείνει από καύσιμα, με τις μηχανές σταματημένες, «ακούγεται» μόνον ο ήχος της σιωπής.