Πώς πρέπει να μετρά κανείς τη μείωση του εγχώριου προϊόντος όταν θέλει να κατηγορήσει τη σημερινή αντιπολίτευση; Ο κ. Τσίπρας βρήκε το κατάλληλο νούμερο: το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25% ή, όπως χαριτωμένα το διατυπώνει, «χάθηκε το 1/4 του πλούτου». Δυστυχώς, όταν κανείς παίζει με τα στοιχεία, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Κατά πρώτον, πρέπει να δούμε ποια είναι η σωστή περίοδος σύγκρισης. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το 2014, που είναι το έτος στο οποίο τελείωσε η προσπάθεια προσαρμογής επί κυβερνήσεων των κομμάτων της σημερινής αντιπολίτευσης, αφού από τον Ιανουάριο 2015 κυβερνά η σύμπραξη Τσίπρα-Καμμένου.
Ας συγκρίνουμε τώρα αυτό το χρονικό σημείο με το έτος εκκίνησης της μνημονιακής περιόδου. Ποιο πρέπει να διαλέξουμε; Το σωστό είναι να πάρουμε το ΑΕΠ στο πρώτο μισό του 2010, αφού το μνημόνιο συμφωνήθηκε τον πέμπτο μήνα, αλλά και ολόκληρο το έτος δεν κάνει μεγάλη διαφορά, αφού τα πρώτα μέτρα λιτότητας υιοθετήθηκαν από τον Μάρτιο του 2010.
Ετσι, κατά την περίοδο Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, η ικανότητα δημιουργίας πλούτου μειώθηκε κατά 40,5 δισ., από τα 226,0 του 2010 στα 185,5 δισ. το 2014. Αυτό όμως δίνει ένα ποσοστό μείωσης κατά 18%, πολύ μικρότερο από το κατά Τσίπρα.
Αν, βεβαίως, θέλουμε να μετρήσουμε την επίπτωση της μεγάλης διεθνούς και ελληνικότατης κρίσης στη χώρα, μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση με το έτος στο οποίο η οικονομία δημιούργησε το μεγαλύτερο νέο εισόδημα από την ίδρυση του κράτους και μέχρι σήμερα.
Το έτος αυτό είναι το 2007, όταν το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές, αφού δηλαδή αφαιρέσουμε την επίπτωση του πληθωρισμού, είχε φθάσει στο ποσό των 250,7 δισεκατομμυρίων. Αν μετρήσουμε την απομείωση του προϊόντος από εκείνο το σημείο, τότε το 2014 είχαμε χάσει 26%. Μάλιστα, μέχρι το τέλος του 2016, μετά δηλαδή τα δύο έτη Τσίπρα, η απώλεια σε ΑΕΠ μεγάλωσε και άλλο, όχι τόσο γρήγορα, ευτυχώς, κυρίως επειδή είχαμε κυριολεκτικώς φτάσει στον πάτο. Θα ήταν καλύτερο για τον κ. Τσίπρα να συγκρίνει τη δική του προσπάθεια με όσα είχε επιτύχει ο τόπος αυτός προτού χτυπηθεί από τη μεγάλη κρίση. Στην τετραετία μέχρι την κορυφή, όταν, για παράδειγμα, συγκρίνουμε το 2008 με το 2003, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 34%. Αυτό με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί ο πρωθυπουργός είναι να συγκεντρώσει τις προϋποθέσεις για να προσεγγίσει αυτή την επίδοση.
Αν μάλιστα αθροίσουμε την αύξηση του ΑΕΠ στις πρωθυπουργίες Σημίτη-Καραμανλή, θα φθάσουμε στο 115%. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το 25%, όπως θέλει ο σημερινός πρωθυπουργός, μιλάμε για ανεπανάληπτη βελτίωση του ΑΕΠ στα μεταπολεμικά χρόνια για μια χώρα που, σε τελευταία ανάλυση, δεν ήταν και φτωχή στα μέσα της δεκαετίας του ‘90!
Αν επιθυμεί ο κ. Τσίπρας να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στα όσα σωστά (ναι! ναι!) έκαναν τα σημερινά κόμματα της αντιπολίτευσης, ας φροντίσει να κατεβάσει τους τόνους.