Εχουν οι πολιτικοί, γυναίκες και άνδρες, δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή; Σταδιακά, στις δυτικές κοινωνίες μας, η διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου χάνει τη σημασία της. Συχνά δεν αναγνωρίζεται καν το γεγονός ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία πρέπει να δένονται μαζί της μόνον προσωρινά· και να μπορούν να γυρίζουν σε αυτά που τους κρατούν το προσωπικό ενδιαφέρον, στη δουλειά τους ακόμη και παραμένοντας στην πολιτική, όταν αυτή δεν αφορά την εξουσία.
Ηδη, στην ελληνική Βουλή, οι βολές μεταξύ των αρχηγών της πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης πέφτουν στην αυλή των σπιτιών τους. Τα πτυχία, οι γονείς, τα σχολεία των παιδιών, βρίσκουν ένα κάποιο ειδικό βάρος στις εντυπώσεις που επιδιώκει να προκαλέσει ο πολιτικός. Πρόθυμοι δημοσιογραφίσκοι, που φουσκώνει το μυαλό τους από τη συναναστροφή με την εξουσία και τους μηχανισμούς της, ειδικά όταν πρόκειται για το σκοτεινό κομμάτι του κράτους, απαίδευτα κομματικά στελέχη, μακιαβελικοί χαρακτήρες κολλητών της εξουσίας σπρώχνουν τους προϊσταμένους τους να καταγάγουν ισχυρά πλήγματα στον αντίπαλο, χωρίς ποτέ να νοιαστούν για την ηθική διάσταση, ούτε βεβαίως για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις από την καταπάτηση της ιδιωτικότητας στη ζωή όλων, ακόμη και των πολιτικών.
Μαζί με την αναπόφευκτη υποψία ότι τα κέρδη ενδεχόμενης ατιμίας θα τα μοιραστούν τα αδέλφια στο οικογενειακό τραπέζι, οι πλέον εκτεθειμένοι στην καχυποψία είναι οι… κουμπάροι. Είναι βέβαιον ότι κάποιοι συμπολίτες επιλέγουν τις συμφέρουσες κουμπαριές. Εξίσου παραδοσιακά είναι τα βαπτιστήρια πολιτικών, όπως πετυχημένα διηγήθηκε ο Νίκος Παπανδρέου. Ομως, οι πολλοί άνθρωποι θέλουν δίπλα τους, τον καλό και την καλή τους φίλη, χωρίς άλλη σκέψη, χωρίς καμία υστεροβουλία ή χρηματικό συμφέρον.
Θα σας φανεί παράδοξο, αλλά η ιδέα να επαναφέρω στη συζήτηση την αυτονόητη ανάγκη προστασίας του ιδιωτικού χώρου, των πληροφοριών που αφορούν την προσωπικότητα και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις των ανθρώπων σε ό,τι αφορά τη δική τους ζωή, το δικαίωμα να αποκαλύπτουν τα αισθήματά τους μόνον σε εκείνους που επιλέγουν μου ήρθε παρακολουθώντας την τρυφερή αποδοχή που έχουν από την κοινή γνώμη της Γαλλίας οι επιστολές του Φρανσουά Μιτεράν προς την Αν Πενζό, όπως παρατίθενται σε βιβλίο που μόλις εκδόθηκε.
Παρακολούθησα τον μεγάλο πολιτικό στην περίοδο της νικηφόρας επαναφοράς του στην πρώτη γραμμή της πολιτικής. Από την επανίδρυση του Σοσιαλιστικού κόμματος, στο κοινό πρόγραμμα με τους κομμουνιστές, στην ήττα του από τον Ζισκάρ και μετά στην προεδρία του μεγάλου κράτους από το 1981 μέχρι το 1995.
Σε όλα αυτά τα χρόνια, ουδείς πολιτικός αντίπαλος του Μιτεράν ασχολήθηκε με όσα αποκαλύπτουν σήμερα οι επιστολές του. Ηταν μια διαφορετική εποχή. Τώρα έχουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δυστυχώς!