Στο δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκληρώνεται σήμερα, συγκρούστηκαν δύο τάσεις, με άγνωστη, μέχρις στιγμής, έκβαση. Ο κ. Τσίπρας, με την ομάδα των «προεδρικών», επιχείρησε να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο, προκειμένου να ολοκληρώσει τη στροφή του προς την Κεντροαριστερά και να την επιβάλει με μια ομοιογενή κυβέρνηση, μέσω ενός «δομικού ανασχηματισμού». Το δέλεαρ του πρωθυπουργού προς τα στελέχη του ήταν η κατοχή και η νομή της εξουσίας, όχι μόνον μέχρι το 2019, αλλά επί μακρότερο. Υπό το πνεύμα αυτό είπε «θα πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι είναι πιο σημαντικό, για ένα μέλος του κόμματος, να είναι εκλεγμένο μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, παρά υπουργός». Συνάδουσα, άλλωστε, πρόταση στο συνέδριο ήταν να επιτρέπεται σε κομματικά στελέχη να καταλαμβάνουν, κατά την «πολυετή» κατοχή της εξουσίας, κρατικές θέσεις. (Υψηλόβαθμες, φυσικά και υψηλόμισθες)… Σε αυτήν την εξοργιστικά κυνική και έκδηλα αντιδημοκρατική «πρόσκληση», η οποία ταυτίζει το κόμμα, όχι μόνον με την κυβέρνηση, αλλά και με το κράτος, υπήρξε εσωκομματική αντίδραση και μάλιστα έντονη.
Η «κίνηση των 53+», η οποία γνώριζε καλύτερα όλων τις προθέσεις του κ. Τσίπρα, έσπευσε, προσυνεδριακά, να τις ακυρώσει ή έστω να τις υπονομεύσει. Σε προ ημερών ανακοίνωσή της επεσήμανε: «Εάν συνεχισθούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους δανειστές, προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά, από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά, από την ίδια την κοινωνία». Ετσι απαντούν οι «53+» στο ερώτημα «πάση θυσία στην εξουσία;». Το οποίο, προσθέτουν, «ως δίλημμα, είναι κάλπικο». Προσωπικά, θα έσπευδα να θεωρήσω τη θέση αυτήν, ως ιδεολογικά συνεπή, αν δεν υπήρχαν και μερικοί «αστερίσκοι». Αίφνης, στην «κίνηση» αυτή εξακολουθεί να ηγείται ο κ. Τσακαλώτος, ο οποίος, ως αρμόδιος υπουργός, αντιμετωπίζει επί μήνες και μάλλον στωικά τους «εκβιασμούς και τα πραξικοπήματα των δανειστών». Επιπλέον, οι «53+», εκτός του τρίτου μνημονίου, ψηφίζουν, έως σήμερα πειθαρχικά και όλους τους νόμους του. Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι, εκτός της ιδεολογικής επίκλησης, η θέση των «53+», ενέχει και πολιτική σκοπιμότητα. Η ραγδαία συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί έντονες αμφιβολίες στους βουλευτές του, για τη μακροημέρευση της σημερινής κυβέρνησης και την επί μακρόν νομή της εξουσίας. Συνεπώς προτάσσουν, όπως όλοι οι βουλευτές, την επανεκλογή τους. Ειδικότερα, οι «53+», που πολιτεύθηκαν, έστω και με «αστερίσκους», ως «αριστερότεροι», δεν προσβλέπουν σε μια διευρυμένη… (από τους Κουβέλη, Τζουμάκα, Ξενογιαννακοπούλου, κ.ά.) εκλογική βάση. Αν επανεκλεγούν, θα το οφείλουν στους αριστερογενείς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ξεπερνούν το 5%. Σε αυτούς απευθύνονται.
Ολα αυτά καθιστούν τα «αποτελέσματα» του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αβέβαια, ρευστά και ανατρέψιμα. Ο κ. Τσίπρας έπρεπε να επιχειρήσει την ομογενοποίηση της κυβέρνησης και του κόμματός του όταν ήταν «ανερχόμενος» ηγέτης και ισχυρότερος απ’ ό,τι σήμερα. Οταν, ως αρχηγός, μπορούσε να εγγυηθεί την επανεκλογή των βουλευτών, που απαρτίζουν την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Αλλωστε, στην πρόθεσή του αυτή είχε σαφώς καταλήξει τη στιγμή που μετέτρεπε το «κατηγορηματικό όχι» του δημοψηφίσματος σε «ταπεινωτικό ναι». Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά, για τον ίδιο. Και πρωτίστως για τη χώρα, η οποία περνά σε μια φάση ουσιαστικής ακυβερνησίας την πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής κρίσης.