Η Σουηδική Ακαδημία θα πρέπει να μισεί στ’ αλήθεια τους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς (πεζογράφους και ποιητές). Προσέξτε την ντρίπλα: απονέμοντας το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας στον (μεγάλο και πολυαγαπημένο, ούτε συζήτηση) Μπομπ Ντίλαν «καθάρισαν» για πολύ καιρό με τους Αμερικανούς λογοτέχνες. Αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει πάλι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα δίχως το ύψιστο λογοτεχνικό βραβείο να πάει στις ΗΠΑ (τελευταία ήταν η Τόνι Μόρισον, το μακρινό 1993!), τότε μεγαθήρια της πεζογραφίας όπως ο Κόρμακ Μακάρθι, ο Ντον Ντελίλο, ο Φίλιπ Ροθ, η Τζόις Κάρολ Οουτς, ο Ρίτσαρντ Φορντ, ο Πολ Οστερ, ή ποιητές όπως ο Τζον Ασμπερι, και άλλοι ακόμη, θα φύγουν από τον μάταιο τούτο κόσμο αβράβευτοι. Δεν είναι και τόσο τρομερό. Ούτε ο Κάφκα ούτε ο Προυστ ούτε ο Ναμπόκοφ ούτε ο Σάμπατο (και πολλοί άλλοι ακόμη) δεν κλήθηκαν στη Στοκχόλμη για να βραβευθούν. Οι συγγραφείς αυτοί όμως είναι σαν να παίρνουν κάθε μέρα βραβείο Νομπέλ, παγκοσμίως. Μάλλον δεν θα μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους Μοντιανό, Κλεζιό, Χέρτα Μίλερ και πολλούς άλλους που βραβεύτηκαν. Ο χρόνος θα δείξει.
Τώρα, λοιπόν, με τη βράβευση στον Μπομπ Ντίλαν (ένα στιχουργό με δυναμική καθαρού ποιητή, πρωτίστως όμως ένα μουσικό, έναν τραγουδοποιό οικουμενικής και διαχρονικής εμβέλειας), το σουηδικό ιερατείο μάλλον τακτοποίησε για μερικά χρόνια ακόμα τις υποθέσεις του με τους Αμερικανούς λογοτέχνες.
Οι ντιλανικοί όλου του κόσμου πανηγυρίζουν – όχι όμως οι συγγραφείς ή οι ποιητές, που λογικά θα πρέπει να αισθάνονται απαξιωμένοι. Διότι δεν είναι το ίδιο να λιώνεις παντελόνια πάνω από τη λευκή σελίδα, χρόνο με τον χρόνο, για δεκαετίες ολόκληρες, από το να σε αποθεώνουν πάνω στη σκηνή χιλιάδες. Θέλω να πω, δεν είχε ανάγκη ένα τέτοιο Νομπέλ ο Μπομπ Ντίλαν. Οπως δεν το είχε ανάγκη αυτό το Νομπέλ το 1953 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ(!). Οπως επίσης δεν είχε καμία απολύτως ανάγκη το Νομπέλ Ειρήνης ο Χένρι Κίσινγκερ (ο αστικός μύθος τον θέλει να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια όταν του ανακοινώθηκε).
Αλλά δεν πειράζει. Οπως είπε εξαιρετικός συνάδελφος στην «Κ», ο Ντίλαν έχει ωθήσει στην ποίηση, στην τέχνη, στη σκέψη, πολλά νέα παιδιά με τα τραγούδια του. Νοικοκύρεψε συνειδήσεις και αρωμάτισε μνήμες. Θα τον θυμόμαστε όλοι, με ή χωρίς Νομπέλ.