Τα συνέδρια των κομμάτων αποσπούν πολύ μικρότερο κοινωνικό ενδιαφέρον από όσο υποθέτουν τα επιτελεία τους, πάντοτε γενναιόδωρα με τον εαυτό τους. Θα ευθύνεται σίγουρα γι’ αυτό και το γεγονός ότι η υπερπολιτικοποίηση των πρώτων μεταπολιτευτικών δεκαετιών, ένας συναισθηματικός πληθωρισμός που εξαλλάχθηκε στο ακριβώς αντίθετό του, τον οπορτουνιστικό ωφελιμισμό, αντικαταστάθηκε από την αποστράτευση. Αλλά απογοητευτική είναι και η καθαυτό ιστορία των συνεδρίων: προειλημμένες αποφάσεις, παραγοντισμοί σε διαδρόμους και καμαράκια, τελετουργική επικύρωση της αρχηγικής παντοδυναμίας.
Το 2o Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επικύρωσε τη μονοκρατορία του κ. Αλέξη Τσίπρα με σαρωτικό ποσοστό. Οι ίδιοι οι σύνεδροι, όπως γράφτηκε, δοκίμασαν να ξορκίσουν τους αρνητικούς συνειρμούς που αυτόματα προκάλεσε το 93,54% μιλώντας χιουμοριστικά για «τσαουσεσκικό ποσοστό». Ισως έτσι είχαν αντιδράσει και οι της ΔΗΜΑΡ το 2011, όταν αναδείκνυαν πρόεδρό τους τον κ. Φώτη Κουβέλη με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό: 97,31%. Και στις δύο κομματικές απολήξεις της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς διακρίνονται προεδρικά ποσοστά που, όποιος περιστασιακός συναισθηματισμός κι αν τους αποδοθεί, μάλλον δεν δηλώνουν κριτική ετοιμότητα. Και αναδεικνύουν μετριοπαθές το 78,2% που ανέδειξε γραμματέα της ΛΑΕ τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Μέχρις ενός σημείου θα φαινόταν λογικό να υπερασπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον πρόεδρό του με όλες του τις δυνάμεις. Αυτός, κακά τα ψέματα, αβγάτισε σχεδόν αφύσικα τις εκλογική του απήχηση· αφύσικα επειδή η εκλογική επίδοση δεν αντιστοιχούσε σε αυθεντική ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση. Αυτός, με τον ολοένα πιο έκδηλο ανδρεϊσμό του, έφερε στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ μυριάδες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που κάθε άλλο παρά επανέκαμπταν σε κάποια αριστερή γενέτειρά τους, αφού εισήλθαν στην πολιτική μαγνητισμένοι από τον ανδρεϊκό ήλιο. Αυτός αναβάθμισε τον ΣΥΡΙΖΑ, για κάποια μετρημένα φεγγάρια, σε πόλο έλξης, αν όχι σε παράδειγμα, για μια νέου τύπου ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά. Επιπλέον η σημερινή κατάσταση, με διακριτή την προσπάθεια απολίτικης δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, ενοχοποίησής του δηλαδή όχι μόνο για όσα πράττει αλλά και για όσα ούτε έπραξε ούτε διανοήθηκε να πράξει, επέβαλε στα μέλη του την υπεράσπιση του προέδρου τους.
Μολαταύτα, με ποσοστά σαν το 93,54% (διακόσια λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια, αθροιστικά, στα 2.758), δεν υπερασπίζεις έναν πολιτικό ηγέτη αλλά ένα τοτέμ. Τον ανάγεις στη σφαίρα της μεταφυσικής, της ιερότητας. Και σπεύδεις να τον θέσεις εκτός κριτικής, παρότι το μετριαστικό των μνημονιακών επιπτώσεων «παράλληλο πρόγραμμα» που υποσχέθηκε παραμένει παράλληλο προς την απτή καθημερινότητα, το δε χρυσόμαλλο δέρας του Χρέους παραμένει στην Κολχίδα του κ. Σόιμπλε. Και παρότι η αμφοτερογλωσσία του παραμένει αποσβολωτική και για πολλούς συντρόφους του. Σύμφωνα πάντως με όσα έγραψε στο τουίτερ, ο κ. Τσίπρας μετέφρασε το υπέρ του μονοκούκι σε ανανέωση της ευθύνης «για ακόμα πιο συλλογικό ΣΥΡΙΖΑ». Πόσο «πιο συλλογικό»; 97%;