Πάντα η λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας είχε προβλήματα. Ενα από αυτά ήταν και είναι η χρησιμοποίηση δικαστών για να βγαίνουν αποφάσεις που εξυπηρετούν πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, όπως οικονομικά συμφέροντα, εκδίκηση κ.λπ. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, αλλού πολύ, αλλού λιγότερο. Για να εξασφαλίζει όσο γίνεται την ορθή κρίση και νομιμότητα, η νομοθεσία, κι εδώ, προβλέπει ότι μια υπόθεση θα περάσει πολλά σκαλοπάτια μέχρι να τελεσιδικήσει. Η θεωρία, αλλά και η πράξη, είναι ότι όσο προχωρεί σε ανώτερους βαθμούς τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες η τελική απόφαση να είναι ανεπηρέαστη και σύμφωνη με τον νόμο. Εκείνοι που δικάζουν στις ανώτατες βαθμίδες περιβάλλονται με το ανάλογο κύρος και αντιμετωπίζονται με δέος· έτσι πρέπει. Στην Ελλάδα η ποιότητα της ανώτατης δικαιοσύνης είναι διπλά σημαντική γιατί παρακάτω τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε. Τις πρόσφατες δεκαετίες έχει επικρατήσει κατά κόρον η χρησιμοποίηση της Δικαιοσύνης για τον κατατρεγμό κάθε είδους αντιπάλων, πολιτικών, οικονομικών, προσωπικών. Το σύστημα λειτουργεί μέσω συκοφαντικών δημοσιεύσεων τις οποίες κάποιος αρμόδιος δικαστικός λειτουργός, μιλημένος συνήθως ή φοβισμένος ή τεμπέλης, αβασάνιστα παραπέμπει στην επόμενη διαδικασία. Αποτέλεσμα, εκείνος εναντίον του οποίου στρέφονται οι συκοφαντίες μπλέκει στα γρανάζια του συστήματος και γίνεται όμηρος. Χαρακτηρίζεται «ύποπτος», άρα για τον πολύ κόσμο ένοχος, γιατί εδώ το τεκμήριο της αθωότητας δεν ισχύει. Σχεδόν όλοι όσοι έχουν περάσει από δημόσιο αξίωμα τα τελευταία χρόνια, εκείνοι που δεν απολαμβάνουν την προστασία των κατ’ επάγγελμα πολιτικών, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Σχεδόν πάντοτε η κάθαρση έρχεται κάποτε, όταν έπειτα από χρόνια η υπόθεση φτάνει στις ανώτατες βαθμίδες της Δικαιοσύνης. Μπορεί στο μεταξύ ο διωκόμενος να έχει καταστραφεί οικονομικά και επαγγελματικά αλλά «αποδίδεται άσπιλος στην κοινωνία». Οι ανώτατες βαθμίδες αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο δίκαιης κρίσης. Τουλάχιστον έτσι θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Ηρθε η υπόθεση Ντογιάκου, κατόπιν η επίσκεψη στον πρωθυπουργό για τα μισθολογικά τους και τα όρια ηλικίας, τώρα ο ωμός εκβιασμός ανώτατου δικαστικού με την ανάμειξη στοιχείων του υποκόσμου, πιθανώς κρατικών υπηρεσιών και του υπουργού Δικαιοσύνης. Ολα αυτά κλονίζουν την πίστη μας στο τελευταίο οχυρό του θεσμού. Δικαιολογημένα σκεφτόμαστε ότι μάλλον έτσι θα ήταν πάντα αλλά δεν είχαν βγει στην επιφάνεια.
Οι πρόσφατες όμως και δυσάρεστες εξελίξεις στη Δικαιοσύνη έχουν και θετικές πλευρές. Μία είναι ότι παίρνουν τώρα οι ίδιοι οι ανώτατοι δικαστές μια γεύση του τι υφίσταται ο κοινός θνητός και ίσως θα εξετάζουν πιο προσεκτικά τις στημένες υποθέσεις πριν αυτές κακοφορμίσουν. Και γιατί τα προσωπικά δεδομένα του δικαστικού είναι πιο ιερά από αυτά του κάθε άλλου πολίτη; Αλλη, που διαφαίνεται ήδη, είναι ότι ενεργούν στο Σώμα υγιή αντανακλαστικά. Τα σάπια μήλα, όπως και αλλού, είναι λίγα, άσχετο αν έχουν στον τόπο μας τις μέρες αυτές την τιμητική τους. Το τρίτο θετικό είναι ότι αν χρειαζόταν ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ του πραγματικού διαχωρισμού των εξουσιών στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, τώρα υπάρχει.