Αριστερά εναντίον Αριστεράς

Αριστερά εναντίον Αριστεράς

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ολλοί μιλούν για την ανάγκη διακομματικής συνεννόησης για την έξοδο της χώρας από το χάλι στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Και πράγματι, θα ήταν ευχής έργον. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η συνεννόηση είναι δυσχερής, επειδή η αντιπαράθεση μεταξύ των ελληνικών κομμάτων είναι χαμηλότερου επιπέδου και μειωμένης κοσμιότητας σε σχέση ακόμη και με αυτήν του Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, τα όρια της κοσμιότητας τα υπερβαίνει η αντιπαράθεση μεταξύ των Αριστερών. Σταχυολογώ πρόχειρα μερικές περιπτώσεις χαρακτηρισμών.

Π. Λαφαζάνης: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μια κυβέρνηση πολιτικής “γλίτσας” και υποκρισίας». Α. Αλαβάνος: «Ο Τσίπρας δεν έχει ίχνος ντροπής μέσα του». Ζ. Κωνσταντοπούλου: «Ξεφτιλισμένος και προδότης». Σ. Σακοράφα, ευρωβουλευτής: «Μόνο ντροπή νιώθω που κάποτε ήλπισα μαζί σας». Ραχήλ Μακρή προς Θεανώ Φωτίου: «Να πας να κάνεις μαρμελάδες». Επίσης, τόσο ο πρώην υπουργός κ. Πανούσης όσο και η κ. Κωνσταντοπούλου κατήγγειλαν δημόσια ότι κομματικοί σύντροφοι απείλησαν τη ζωή τους! Εξάλλου, η κ. Κωνσταντοπούλου, όπως και ο πρώην υπεύθυνος οικονομικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μηλιός, κατήγγειλαν τον κ. Τσίπρα ότι, πριν ακόμη την εκλογή του στην πρωθυπουργία, είχε συμφωνήσει στην υπογραφή του 3ου μνημονίου, που δήθεν κατήγγελλε! Τέλος, έκανε την εμφάνισή του και στον ΣΥΡΙΖΑ ο αριστερός πολυκερματισμός, από τον οποίο προέκυψαν τρία άλλα κόμματα: ΛΑΕ (Λαφαζάνης), Πλεύση Ελευθερίας (Κωνσταντοπούλου), κομμουνιστική τάση. Ολα αντίθετα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ανίκανα να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Η αντιπαράθεση έχει φτάσει στο σημείο να διαπληκτίζονται οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ και να χρειάζεται η επέμβαση των ΜΑΤ.

Η αχίλλειος πτέρνα των κομμάτων είναι ότι υπερασπίζονται συμφέροντα μη ομολογημένα. Τα νεοσταλινικά κόμματα όμως, μαζί και τα ακροδεξιά, έχουν και ένα άλλο, χειρότερο μειονέκτημα. Εκτός από τα συμφέροντα υπερασπίζονται και δοξασίες, ως γνήσια προϊόντα της καθυστέρησης. Και είναι γνωστό ότι οι δοξασίες δεν στηρίζονται στον ορθολογισμό, αλλά στο συναίσθημα και στον μυστικισμό, όσο και αν κάποιοι

Αριστεροί προσπαθούν να εμφανίσουν τις δικές τους ως «επιστημονικό σοσιαλισμό». Ακόμα, οι δοξασίες αυτές δημιουργούν την ψευδαίσθηση της απόλυτης αλήθειας. Η στοίχιση πίσω από μια «απόλυτη αλήθεια» είναι το καταφύγιο αδύναμων προσωπικοτήτων απέναντι στη συνθετότητα και στην ασάφεια του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εμπνέει συναισθηματική ασφάλεια, αλλά συγχρόνως φανατισμό, αλαζονεία, μίσος.

Τα παραπάνω φαινόμενα, στην αργκό της σταλινικής Αριστεράς αποκαλούνται «ταξική πάλη στους κόλπους του κόμματος», όπου κάθε ομάδα θεωρεί ότι αντιπροσωπεύει με συνέπεια τον «λαό» ή την «εργατική τάξη», ενώ οι υπόλοιπες τη νοθεύουν, αν όχι την προδίδουν. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν να συμμαχήσουν με τους θρησκόληπτους εθνικιστές ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τη -σταλινική επίσης- «στοχοπροσήλωση» (η οποία ερμηνεύει και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και αλλού). Διερωτώμαι λοιπόν πόσο είναι εφικτή η συνεννόηση με τον νεοσταλινικό ΣΥΡΙΖΑ.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή