Η πρόταση της κυβέρνησης για την προεδρία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου δεν ήταν ούτε επικοινωνιακό «αυτογκόλ» ούτε αποτελεί ένδειξη «αμηχανίας» ή «πανικού». Αποτελεί συνέχεια σε μια πολύ συγκεκριμένη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαινιάστηκε με την καθόλου καιροσκοπική συνεργασία με το κατ’ εξοχήν κόμμα της λαϊκιστικής Δεξιάς (τους Ανεξάρτητους Ελληνες), συνεχίστηκε με την εισήγηση για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (Προκόπης Παυλόπουλος), διευρύνθηκε με την εγκατάσταση «διαύλου επικοινωνίας» με βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκονται κοντά στον Κώστα Καραμανλή και οι οποίοι επιθυμούν «συναίνεση» με την παρούσα κυβέρνηση.
Η διεμβόλιση της Κεντροδεξιάς από το πάλαι ποτέ κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να μην υπήρξε στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ του 2012, αλλά είναι σίγουρο ότι τα γεγονότα μετά τις ευρωεκλογές του 2014 επιτάχυναν τις εξελίξεις και οδήγησαν σε συμμαχίες που έως τότε θα χαρακτηρίζαμε «παρά φύσιν». Επιπλέον, η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας αναμόχλευσε παλιά πάθη. Εχει κανείς αμφιβολία ότι ο Βύρωνας Πολύδωρας ή ο Ευριπίδης Στυλιανίδης βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην «κουλτούρα» που εκπέμπει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απ’ ό,τι στον νέο πρόεδρο της Ν.Δ.;
Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό ούτε απηχεί πάντα διαφορετικές προσεγγίσεις σε βασικά θέματα οικονομικής πολιτικής. Οι πυκνές πολιτικές εξελίξεις από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά μας διδάσκουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την «ευελιξία» να συνάπτει «αφύσικες», εκ πρώτης όψεως, συμμαχίες που τις αποδίδουμε συχνά σε πολιτικό κυνισμό, προκειμένου να διαιωνιστεί (ή να εδραιωθεί) η παραμονή του στην εξουσία. Είναι σαφές πλέον ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ευρύτερο, συχνά περισσότερο αποϊδεολογικοποιημένο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε, με βασικούς άξονες τον λαϊκισμό, την άρνηση του ορθολογισμού, την αντιδυτική ρητορεία, τις θεσμικές εκτροπές και τον πλήρη έλεγχο του κράτους. Αυτές είναι οι κοινές συνισταμένες που φέρνουν κοντά φίλους και παλιούς «εχθρούς», αριστερούς και δεξιούς. Είναι μια πολιτική μήτρα που έρχεται από πολύ παλιά, έχει βάθος και ερείσματα στην ελληνική κοινωνία, υπέστη κατά καιρούς πολλές μεταμφιέσεις και μεταμορφώσεις, και σήμερα εκπροσωπείται από το κυβερνητικό δίδυμο.
Το γεγονός ότι η απήχησή του φθίνει δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο ελληνικός λαός θέλει να τιμωρήσει τον λαϊκισμό, τις ανέξοδες υποσχέσεις και τη ροπή προς τον ολοκληρωτισμό. Οφείλεται στην αίσθηση μιας νέας «προδοσίας», γι’ αυτό εξάλλου βλέπουμε το μπλοκ του «Οχι» στο δημοψήφισμα του 2015 πρακτικά αμετακίνητο και τις δεξαμενές της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη εκ των πραγμάτων περιορισμένες με ταβάνι το 38% του «Ναι». Από αυτήν την άποψη, ο συμβολισμός του Βύρωνα Πολύδωρα είναι ισχυρός, καθώς όσα εκπροσωπεί ο πρώην πρόεδρος της Βουλής συνιστούν στην πραγματικότητα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία.