Η σκηνή είναι γνωστή από αναρίθμητες ταινίες. Ο ήρωας τρέχει να γλιτώσει από εκείνους που τον καταδιώκουν. Οπως τρέχει, βρίσκει μια καρέκλα στον δρόμο του, τη βουτάει και την εκσφενδονίζει στους διώκτες του για να κερδίσει κάποια δευτερόλεπτα. Στην περίπτωση της κυβέρνησης, η οποία μετά την απόφαση του ΣτΕ βρίσκεται σε απελπιστικά δεινή θέση, η καρέκλα είναι ο Πολύδωρας. Αυτή ακριβώς ήταν η χρησιμότητα του πρώην πολιτικού για την κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Ισως ούτε καν αυτό· διότι, στις ταινίες, εφόσον ο ήρωας είναι με τους «καλούς», η καρέκλα συνήθως κάνει τη δουλειά της: οι «κακοί» μπουρδουκλώνονται και πέφτουν, ο ήρωας γλιτώνει. Στη ζωή, όμως, τα πράγματα δεν συμβαίνουν τόσο ομαλά όπως στις ταινίες, για να σωθείς από μια καρέκλα που πετάς στους διώκτες σου.
Αν κάτι διαπιστώνουμε από την αποκορύφωση (αν και ποτέ δεν ξέρεις) του κυβερνητικού σουρεαλισμού είναι η απελπισία τους. Μα πώς τους ήρθε ο Πολύδωρας; Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου! Ο Πολύδωρας είναι σαν χαλασμένη χειροβομβίδα· δηλαδή, επικίνδυνος κατ’ αρχάς για όποιον τον χρησιμοποιεί. Μα και πώς να μην είναι; Αφού ο άνθρωπος είναι της κατηγορίας Κώστα Πρέκα. Μόλις χθες, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, παρομοίαζε τον εαυτό του με πολεμιστή σαμουράι, με τον Αριστείδη τον Δίκαιο, αλλά και με τον Ναπολέοντα. Συγχρόνως, μιλούσε με τη συνήθη παρρησία των ομοιοπαθών του για τη μανία καταδιώξεως από την οποία υποφέρει: τον κυνηγούν, είναι ο στόχος «πολυβολείων» που δολοφονούν χαρακτήρες (σ.σ.: το γούστο του, πάντως, στις ηρωικές μεταφορές δεν το έχασε), μήπως θέλουν και να τον σκοτώσουν; Προσφέρεται και γι’ αυτό, αν είναι να πέσει για την πατρίδα. Αμφέβαλε ποτέ κανείς, ύστερα από τόσα χρόνια, ότι ο Βύρων πάσχει από το σύνδρομο του ήρωα; Το ότι κολάκευσε τον Τσίπρα (είπε ότι αυτός είναι ο μόνος που δεν έκανε τα πάντα για να γίνει πρωθυπουργός) δεν σημαίνει τίποτε. Οταν αύριο τον αδειάσουν –διότι ένα προσωρινό μπάλωμα ήταν η επιλογή του– περιμένετε και θα δείτε τι πρόκειται να ακολουθήσει. Απλώς, δεν θα πάρει χαμπάρι κανείς τη μήνιν του Βύρωνος, διότι θα έχει επιστρέψει στον Αδη της πολιτικής.
Πολιτικά, ωστόσο, είναι λάθος να κατατάσσεται ο πρόεδρος Πολύδωρας στους καραμανλικούς, δηλαδή στο λεγόμενο «γαλάζιο ΠΑΣΟΚ». Ο Βύρων είναι πιο hardcore· είναι δηλιγιαννικός. Ως λαϊκιστής, δηλαδή, έχει προ πολλού διολισθήσει στον 19ο αιώνα και είναι σίγουρα ο ποιητικότερος εκφραστής των ακρογωνιαίων αξιών του Υπαρκτού Ελληνισμού: των κοτσαμπάσηδων και του Αλή Πασά του Τεπελενλή (τσίφτη και καραμπουζουκλή – επειδή ριμάρει), των δύο βασικών στοιχείων της πολιτικής μας παράδοσης. Κανείς δεν ξέχασε πως, ως πρόεδρος της Βουλής μόλις για μία ημέρα, φρόντισε να διορίσει την κατά τα λοιπά αξιολογότατη θυγατέρα του στη Βουλή. Ωστόσο, δεν εκπροσωπεί την τρίτη ιδρυτική αξία (ας μου επιτραπεί η άχαρη φράση) του καθ’ ημάς Υπαρκτού Ελληνισμού: την ηρωική και χιλιοτραγουδισμένη κλεφτουριά, η οποία κατά βάσιν ήταν αυτό ακριβώς που λέει το όνομα της. Οχι, ο Πολύδωρας είναι ανεπίληπτης εντιμότητας – αυτό ας μην το αρνηθούμε.
Πάντως, καραμανλικός ή, σωστότερα, νεοκαραμανλικός δεν είναι. Μάλιστα, στο προσωπικό επίπεδο, δεν συμπαθεί καθόλου τον Κώστα Καραμανλή. Στην πραγματικότητα, τον ζηλεύει αφόρητα για τον δρόμο που άνοιξε στον πρώην πρωθυπουργό η καταγωγή του. Αυτός είναι ο μόνιμος καημός που τρώει σαν το σαράκι τον Πολύδωρα μέσα του: ότι οι «πρίγκιπες» επικρατούν, ενώ ο ίδιος, που αξίζει απείρως περισσότερο, αδικείται. Αυτού του τύπου ο νοσηρός ψυχισμός επεκτείνεται ασφαλώς και στην ιδεολογία του: έναν πληγωμένο εθνικό απομονωτισμό, με κατεύθυνση τις «ρίζες», δηλαδή ένα ασαφές μυθικό παρελθόν. Ευρισκόμενος, λοιπόν, σε διαρκή σύγκρουση με την πραγματικότητα, ο Βύρων αποσύρεται στην αυταπάτη της ανωτερότητάς του και βυθίζεται στα πνευματικά ενδιαφέροντά του: αναμασημένες κοινοτοπίες σε κείμενα που στέκονται μόνον ως ασκήσεις στόμφου. Στην πραγματικότητα, το μόνον είδος που ο Βύρων του πνεύματος διακονεί με κάποιες αξιώσεις είναι ο στόμφος – και αυτό ας του το αναγνωρίσουμε.
Φίλος, μονίμως εγκατεστημένος στο Λονδίνο, μου έστειλε το εξής μόλις έγινε γνωστή η πρόταση της κυβέρνησης για τον πρόεδρο του ΕΣΡ: «Μα γιατί όχι τον Μπόρις (Τζόνσον) ή τον Μπόρατ;». Καλά, ας μην φθάσουμε ώς εκεί. Γιατί όχι, θα έλεγα εγώ, τη Γιάννα για πρόεδρο του ΕΣΡ, που θέλει σώνει και καλά να προσφέρει;
Αμνησιακή Δεξιά
Με αφορμή το γεγονός ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν αγαπά ούτε θαυμάζει τους κομμουνιστές, ο Γεώργιος Βλάχος, ως θεματοφύλαξ του καραμανλισμού (παλαιού, νέου και αιωνίου), ζήτησε την παραίτηση του αντιπροέδρου της Ν.Δ. – το ζήτησε δε πλαγίως, όχι ευθέως, μη τυχόν βρεθεί ο ίδιος εκτός.
Φαντάζομαι ότι, ως καραμανλικός, ο Γ. Βλάχος θα είναι σε θέση να εκτιμήσει το παρακάτω απόσπασμα από μήνυμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το μακρινό 1959, για τη δεκάτη επέτειο από την ήττα των κομμουνιστών στον Γράμμο, όπως το βρήκα προ καιρού στον «Φιλίστορα» της «Καθημερινής»: «Επροξένησεν ανυπολογίστους ζημίας εις την Ελλάδα η τετραετούς σχεδόν διαρκείας κομμουνιστική ανταρσία. Οι συμμορίται, εκτελούντες προδιαγεγραμμένο σχέδιο, κατέστρεφον ό,τι ηδύναντο να καταστρέψουν, με την πρόθεσιν να οδηγήσουν διά της απαθλιώσεως τον λαό εις πράξεις απογνώσεως. Ο κομμουνισμός απεδείχθη η μεγαλυτέρα ανασχετική δύναμις της προκοπής του έθνους εν τω συνόλω του και ο πλέον αμείλικτος εχθρός εκάστης τάξεως χωριστά, ιδιαιτέρως δε του αγρότου και του εργάτου».