Οτιδήποτε κι αν κάνεις, μια απελπισία σε καταλαμβάνει όταν αντιλαμβάνεσαι τη διεθνή κόπωση με όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την χώρα. Ελπίζαμε ότι η κυβέρνηση θα βρει τον δρόμο προκειμένου να επιχειρήσει το απαραίτητο και, μέχρι προσφάτως, το αδιανόητο. Να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση γρήγορα. Να το πράξει με θάρρος και σε προοπτική μεγαλύτερη της αμέσως επόμενης συζήτησης με την τρόικα, στις αρχές του 2017, όπως δυστυχώς έχουμε «συνηθίσει» τα τελευταία αυτά χρόνια των μνημονίων. Μέχρι να εκδικαστεί η ορθότητα των κυβερνητικών ρυθμίσεων για την τηλεόραση, που εγκρίθηκαν από μια μπετοναρισμένη πλειοψηφία στη Βουλή χωρίς την απαραίτητη περίσκεψη, η Ελλάδα είχε την ελπίδα να κάνει ένα βήμα που θα διαρκέσει ολόκληρο το 2017.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό να διαπιστώνεις ότι μόνον από καθαρή ευγένεια δεν σου πετούν κατάφατσα οι σοβαροί συνομιλητές σου όσα πραγματικά σκέφτονται γι’ αυτούς που διοικούν τον τόπο μας. Νομίζω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη χειρότερη στιγμή από τότε που η κρίση αποκάλυψε τις τεράστιες αδυναμίες μας.
Το σχέδιο σταθεροποίησης της οικονομίας είχε πρακτικά ολοκληρωθεί στα τέλη 2014. Η δημοσιονομική άβυσσος είχε κλείσει. Η καταπακτή του ελλείμματος με τη διεθνή αγορά είχε κλείσει. Αυτό που ήταν πλέον απαραίτητο ήταν να επιταχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική. Πράξαμε το αντίθετο. Διαβάστε πώς περιγράφει ο επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί στο βιβλίο του (κυκλοφόρησε προχθές) τους έξι πρώτους μήνες διαχείρισης της οικονομικής κρίσης από την κυβέρνηση Τσίπρα.
«Ο πόλεμος ξεκινά όταν ο Αλέξης Τσίπρας διορίζει τον Γιάνη Βαρουφάκη στη θέση του υπουργού Οικονομικών. Με τον τρόπο που μιλούσε, από καθέδρας και παράδοξα, τον τρόπο που ντυνόταν, επιτηδευμένα πλουμιστό, την ασυγκράτητη λατρεία προβολής στα μίντια, τον αχαλίνωτο ναρκισσισμό του, ο Γιάνης Βαρουφάκης προσείλκυσε πάνω του τους προβολείς της δημοσιότητας και κανιβάλισε τις συζητήσεις για αρκετούς μήνες. Σκηνοθέτησε την αντιπαράθεσή του, πολιτική και ιδεολογική, με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και επιδείκνυε την εχθρότητά του, σχεδόν σωματική όπως διαπίστωσα προσωπικά, με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ».
Ετσι και τώρα. Ακόμη και αν ο πρωθυπουργός έλεγε την αλήθεια όταν ισχυρίστηκε πως θέλει να κλείσει σε «τρεις εβδομάδες» τη διαπραγμάτευση, να πάρει το «χρέος», να μπούμε στο QE ώστε να πλακώσουν οι «ξένες επενδύσεις», όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν ακυρώνουν την προσπάθεια. Κανείς δεν θέλει να επενδύσει σε μια χώρα όπου τα κόμματα τσακώνονται για την τηλεόραση, η κυβέρνηση συγκρούεται με την Εκκλησία, οι ασφαλισμένοι δεν γνωρίζουν πόση είναι η σύνταξή τους και το κράτος χρωστά συνεχώς περισσότερα στους προμηθευτές του. Συμπέρασμα, η παρούσα κυβέρνηση όσα μαζεύει με το ένα χέρι, τα σκορπά με το άλλο. Επιστροφή στα αδιέξοδα!