Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο με το μίσος, όσο και την αγάπη: όσο μένουν στα λόγια, δεν αποδεικνύονται. Οι πράξεις είναι εκείνες που μπορούν να αποτελέσουν τεκμήριο του ενός ή του άλλου. Οταν όμως, π.χ., ένας άνδρας δίνει και τη ζωή του για μα γυναίκα ή για το παιδί του, ξέρεις ότι το έκανε από αγάπη. Αντίστοιχα, όταν ένας άνδρας αφήνει ανάπηρο ή μαχαιρώνει έναν μαύρο μετανάστη ή έναν ομοφυλόφιλο, ξέρεις ότι το κίνητρο ήταν το μίσος. Από πού μπορεί να εκπορεύεται αυτή η αγάπη ή το μίσος είναι μια άλλη κουβέντα, ψυχαναλυτικής φύσεως μάλλον, που δεν μας αφορά εδώ.
Εκκινώντας από τη θεωρία, το μίσος φτάνει στο σημείο να αφανιστούν άνθρωποι, κοινωνικές ομάδες ή και λαοί, όπως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ πιο πρόσφατα στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Ρουάντα.
Εκεί έγκειται, λοιπόν, το μεγάλο πρόβλημα με το μίσος ως θεωρία, ως λόγο: δεν αποδεικνύεται – τουλάχιστον όχι εύκολα και σίγουρα πολύ δύσκολα όταν σε μια πολιτεία δεν έχει τεθεί συγκεκριμένο πλαίσιο που να ορίζει πότε κάποιος κηρύττει το μίσος, πότε πραγματοποιεί διασπορά μίσους.
Οπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας, η διασπορά μίσους παραμένει κάτι ρευστό και αόριστο. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν μάλλον άγνωστος όρος στα ελληνικά οι «ομάδες μίσους» (hate groups) και ο «λόγος μίσους» (hate speech), οι οποίοι είναι ευρέως διαδεδομένοι στον αγγλόφωνο κυρίως κόσμο.
Στα καθ’ ημάς, η σχετική ορολογία προέκυψε μετά την ανάδυση της Χρυσής Αυγής, ωστόσο, διασπορά μίσους είχαμε και στη συνθηματολογία των «Αγανακτισμένων», σε πρόσφατα κηρύγματα κληρικών, καθώς επίσης σε δηλώσεις μεμονωμένων πολιτικών. Ως προς τις δύο τελευταίες κατηγορίες, στον στόχο αυτών των κηρυγμάτων και δηλώσεων μίσους ήταν τα άτομα ΛΟΑΤ (Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Transgender). Προχθές, Ελληνες βουλευτές απάλλαξαν συνάδελφό τους από την πρόταση άρσης ασυλίας εξαιτίας δήλωσής του με προφανή χαρακτήρα μίσους κατά των ΛΟΑΤ. Η δήλωση αυτή (στα κοινωνικά μέσα) είχε αγοραίο, χυδαίο χαρακτήρα. Το ότι βουλευτές της (φιλελεύθερης υποτίθεται) Νέας Δημοκρατίας ψήφισαν ουσιαστικά υπέρ της αθώωσης μιας τέτοιας στάσης είναι όχι μόνον ανήθικο, αλλά και πολιτικά λάθος.