Οι δικαστές, στον βαθμό που σέβονται τον εαυτό τους, οφείλουν να αντιμετωπίζουν τον θόρυβο της κοινής γνώμης σαν νομικό παράσιτο, παρά τις οδηγίες του προέδρου του ΣτΕ. Δεν ισχύει το ίδιο για τους πολιτικούς. Τουλάχιστον για όσους πολιτικούς διαθέτουν δημοκρατική συνείδηση. Ναι, ξέρετε, αυτήν την περιοχή της συνείδησης που δεν αφορά μόνον τον σεβασμό στους θεσμούς της δημοκρατίας, αλλά και την ουσία της. Τις τροπές της κοινής γνώμης, ακόμη και το σούσουρο της σιωπηρής πλειοψηφίας.
Είναι σαφές εδώ και αρκετό καιρό ότι η κοινή γνώμη της δημοκρατίας έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της προς την κυβέρνηση. Στις δημοσκοπήσεις η πρόθεση ψήφου είναι σταθερά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Τσίπρας έχει καταποντισθεί ακόμη και στη μέτρηση η οποία αποτελεί και το τελευταίο προπύργιο της κυβερνητικής δημοφιλίας, τη δημοφιλία του ίδιου του πρωθυπουργού. Οχι μόνον δεν θεωρείται ο καταλληλότερος, αλλά βρίσκεται κάπου στον βυθό των προτιμήσεων, μαζί με τον συγκυβερνήτη του. Ο ανασχηματισμός θα μπορούσε να παραγάγει πολιτική υπεραξία για την κυβέρνηση, αν η ίδια είχε χάσει τη δημοτικότητά της, άντεχε όμως η δημοτικότητα του ίδιου του πρωθυπουργού.
Η κυβέρνηση όμως δεν ακούει τον «αόρατο θίασο που περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές» – ζητώ συγγνώμη για το καβαφικό παράθεμα παρά το αίτημά μου περί απαγορεύσεως του ποιητή στον δημόσιο λόγο λόγω καταχρήσεως. Η βαρηκοΐα της θα μπορούσε να αποδοθεί στα πολιτικά της ήθη. «Κι εμείς φωνάζαμε, τα σπάγαμε και κλείναμε τους δρόμους τόσα χρόνια όμως αυτό δεν σήμαινε τίποτε για κανέναν». Γι’ αυτό και δεν παραδέχεται καμία ήττα της και γι’ αυτό, ακόμη και στις πανωλεθρίες της, επιχειρεί αντεπιθέσεις. Το λένε και το επαναλαμβάνουν εξάλλου: γι’ αυτούς οι ήττες είναι απλά εμπόδια στον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι, όταν το πολίτευμα καλείται δημοκρατία, έστω ψιλώ ονόματι, η αδιαφορία για τις μεταστροφές της κοινής γνώμης δείχνει ελλειμματική συνείδηση.
Ο κ. Μητσοτάκης σχεδόν καθημερινά ζητάει εκλογές. Βιάζεται να κυβερνήσει; Ναι, βιάζεται να κυβερνήσει για έναν πολύ απλό λόγο. Διότι κάθε μέρα που περνάει και η δημοτικότητά του αυξάνει, μεγαλώνει και το μέγεθος της καταστροφής. Αυτή είναι και η στρατηγική του κ. Τσίπρα. Οσο καθυστερεί, τόσο και δυσκολεύει το έργο του αντιπάλου του. Δυσκολεύει τόσο ώστε κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι να αποφασίσουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο την Ευρώπη.