Ο θόρυβος για την επιλογή του κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου στο υπουργείο Οικονομίας εξαντλήθηκε στην όντως ατυχέστατη δήλωση του τελευταίου περί διπλού νομίσματος. Με το που ορκίστηκε, βέβαια, έσπευσε να διαχωρίσει την πολιτική γραμμή από μια σκέψη που ειπώθηκε εντός ενός θεωρητικού πλαισίου. Τον εκθέτει βέβαια: δηλαδή, ως πανεπιστημιακοί λέμε αβασάνιστα ό,τι θέλουμε, πολύ δε περισσότερο στους φοιτητές;
Γεγονός είναι πως ο νέος υπουργός Οικονομίας έχει από μόνος του, και ανεξάρτητα από το τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, υπάρξει ιδιαίτερα κριτικός απέναντι στην πολιτική της λιτότητας, στο Βερολίνο και στα μνημόνια, από την αρχή. Ωστόσο, και παρά το φάλτσο με το… Geuro, έχει μια θεσμική αντίληψη και η προσωπική μου απορία είναι πώς θα μπορέσει να βγάλει άκρη με την απίθανη αυτή κυβέρνηση, ένας άνθρωπος που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ εδώ και πολλές δεκαετίες, όντας πρόεδρος του διεθνούς φήμης Levy Economics Institute of Bard College της Νέας Υόρκης και εκτελεστικός αντιπρόεδρος και καθηγητής Οικονομικών στην έδρα «Jerome Levy», στο Bard College. Τέλος πάντων, η συγκεκριμένη επιλογή Τσίπρα είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στον πρόσφατο ανασχηματισμό.
Οι παραπάνω σκέψεις πάνω στην επιλογή του κ. Παπαδημητρίου πηγάζουν από επαγγελματική προσωπική εμπειρία. Στις 27 Ιανουαρίου του 2013 είχε δημοσιευθεί στην «Κ» της Κυριακής, και στη στήλη «Γεύμα με την Κ», ολοσέλιδη συνέντευξη που είχα πάρει από τον κ. Παπαδημητρίου («Το ζητούμενο στην Ελλάδα είναι η αλλαγή νοοτροπίας»).
Αντιγράφω από εκείνη τη συνέντευξη σε μιαν ελάχιστη απόπειρα να θυμίσω ποιο είναι το σκεπτικό του νέου υπουργού Οικονομίας: «Οταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκε (σ.σ.: ο κ. Παπαδημητρίου) ότι προσπαθούμε να του εκμαιεύσουμε ένα αισιόδοξο σχόλιο, γέλασε αυθόρμητα. “Μην περιμένετε αισιόδοξη δήλωση από μένα”, είπε γελώντας. “Εγώ είμαι λίγο Κασσάνδρα”, πρόσθεσε, για να διευκρινίσει όμως το εξής: βρίσκει θετικό το ότι η Ελλάδα έχει κυβέρνηση συνεργασίας, και μάλιστα τρικομματική (σ.σ.: Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), ενώ αισιοδοξεί ότι θα βρεθεί ένας ηγέτης στην Ευρώπη για “να πάρει αλλιώς, το πρότζεκτ με το ευρώ”».
Εγραφα επίσης τότε πως «ίσως αποτελεί ειρωνεία, αλλά ένας επιφανής, αμερικανοθρεμμένος μάλιστα, οικονομολόγος λέει πράγματα που θα μπορούσαν να ακούγονται σαν “μουσική στα αυτιά” των ανθρώπων τής (σ.σ.: τότε) αξιωματικής αντιπολίτευσης (για να δανειστούμε μια αμερικανική φράση). Ωστόσο, καθώς ο κ. Παπαδημητρίου έτρωγε ήσυχα τη σαλάτα του (ένα σχεδόν σπαρτιάτικο πιάτο, που συνόδευε με νερό), στο σχόλιό μας αυτό κούνησε το κεφάλι του. “Δεν ξέρω τι λέει η Αριστερά και δεν με αφορά. Οσα λέω τα έχω γράψει στη δική σας εφημερίδα ήδη από το 2010. Οσα ισχυρίζομαι δεν υποκινούνται από κάποια ιδεολογία. Αυτό που σαφώς μπορώ να πω είναι ότι είμαι κεϊνσιανός. Αυτό είναι η οικονομία. Ο συμπράττων στην οικονομία ασκεί και δημοσιονομική πολιτική, είτε αυτό σημαίνει να φτιάξουμε δρόμους, νοσοκομεία κ.λπ. είτε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας σε τομείς όπου, εκ των πραγμάτων, ο ιδιωτικός τομέας δεν θα πάρει πρωτοβουλίες”».
Τι μου έλεγε ακόμα τότε ο κ. Παπαδημητρίου: «Υπάρχει και ζήτημα νοοτροπίας στην Ελλάδα. Το πιστεύω απόλυτα. Πάντοτε περιμέναμε από κάποιον άλλο να μας λύσει τα προβλήματα. Το κράτος ήταν για όλους μας αυτό από το οποίο θα γαντζωθούμε και κάποιος άλλος θα πληρώσει γι’ αυτό. Συμβάλαμε όλοι στο πελατειακό σύστημα. Και τώρα ήρθε ο λογαριασμός».
Ειδικά αυτό το τελευταίο απόσπασμα με κάνει να αμφιβάλλω σοβαρά πώς θα καταφέρει ο κ. Παπαδημητρίου να συμπορευθεί με τον κ. Τσίπρα, τον κατεξοχήν υπερασπιστή αυτής της νοσηρής νοοτροπίας…