Δύο ειδών μηνύματα εκπέμπει ένας ανασχηματισμός, όποια κυβέρνηση κι αν τον επιχειρεί: τα αποθεωτικά και τα κατακεραυνωτικά. Την πρώτη κατηγορία την απαρτίζουν τα πρωθυπουργικά μηνύματα. Κάθε πρωθυπουργός, υποχρεωμένος να δείξει πως οι αποφάσεις του υπαγορεύονται από διαυγές και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο και δεν έρχονται σαν ανταπόκριση στην κομματική επετηρίδα ούτε επιβάλλονται από την ανάγκη ενός πρόσκαιρου έστω εντυπωσιασμού, επιδιώκει να προσδώσει οιονεί κοσμογονικό χαρακτήρα στις επιλογές του. Ετσι εξηγείται η χρήση ηχηρών επιθέτων του είδους «ριζικός», «δομικός» κ.ο.κ. (όχι, το ανδρεοπαπανδρεϊκό «αυτό δεν είναι αναδόμηση, αυτό είναι αναπτέρωση» δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε). Σπεύδει λοιπόν ο επικεφαλής της κυβέρνησης να μεταφράσει το ίδιο του το κείμενο πριν καν τυπωθεί και ανακοινωθεί και να προβάλει (ή να επιβάλει) τη δική του ερμηνεία σαν τη μόνη αυθεντική. Πράγμα που δεν ισχύει σχεδόν ποτέ.
Τα μηνύματα της δεύτερης κατηγορίας έχουν πομπό την εκάστοτε αντιπολίτευση και αποτελούν τη συνοπτική αποτίμησή της για τον ανασχηματισμό. Τι ακούσαμε και τούτη τη φορά; Ευφυολογήματα. Ατάκες. Λογοπαίγνια. Ολα αυτά μάλιστα, που δεν είναι παρά γεννήματα μιας πνευματικής νωχέλειας, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν αρκετά πριν ανακοινωθεί επίσημα ο ανασχηματισμός, με την προσδοκία ότι έτσι θα τον έκαιγαν μιαν ώρα αρχύτερα. Εύλογη η επιθυμία αυτή, εντούτοις η άσκηση αντιπολίτευσης με εμμονή στη μέθοδο της φωτοκόπιας («βρείτε τι είχαμε πει πέρυσι, να το προσαρμόσουμε»), δεν μπορεί να σου προσφέρει την πολιτική ηγεμονία που τόσο αποζητάς. Πάει καιρός πάντως που αναγκαστήκαμε να αποδεχτούμε ότι στην πολιτική δεν αναζητούνται πλέον κειμενογράφοι, αλλά διαφημιστές–κατασκευαστές σλόγκαν.
Συνιστά άραγε «τομή μέσα στη συνέχεια» ο ανασχηματισμός, όπως τον περιέγραψε ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ή το στερεότυπο που χρησιμοποίησε είναι κενό νοήματος; Επί της ουσίας, καλούμαστε να σκεφτούμε ποιου είδους «συνέχεια» αποτελεί η υπουργοποίηση του κ. Στέργιου Πιτσιόρλα, που ως επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ είχε προλάβει να συγκρουστεί με το μισό προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο. Αλλά και ποιου είδους «τομή» συνιστά η θεαματική επικύρωση του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν ο καταφανώς μεγαλύτερος των κυβερνητικών εταίρων, παραμένει ωστόσο ακυρωτικά αιχμάλωτος των ΑΝΕΛ. Ιδεολογικά και πολιτικά, ο νικητής του ανασχηματισμού είναι το κόμμα του κ. Π. Καμμένου. Αρκεί για να το πιστοποιήσει αυτό η αποπομπή Φίλη (η βούληση των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ μετρήθηκε ασήμαντη μπροστά στον δακρύβρεχτο εκβιασμό Καμμένου) και το υφυπουργικό αξίωμα που απονεμήθηκε στον κ. Κ. Ζουράρι της «Πυρίκαυστης Ελλάδας» (ή μάλλον της «Πυρικαύστου Ελλάδος»), τάχα για να αποκτήσουμε απευθείας επαφή με τους αρχαίους. Νικήτρια και η Εκκλησία, στη συντηρητικότερη δυνατή εκδοχή της, που φέρεται σαν κανονικό αντιπολιτευόμενο κόμμα. Ή μάλλον σαν να συνδιοικεί τη χώρα.