Τελικώς, ο κ. Τραμπ κέρδισε. Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης, τουλάχιστον όχι εμείς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη νίκη του. Η νίκη ήταν καθαρή και κόντρα στην πολεμική που συνάντησε η αναρρίχηση Τραμπ στην υποψηφιότητα για την προεδρία εντός του «Μεγάλου Παλαιού Κόμματος» από όλα τα μέσα ενημέρωσης και όποιον άλλον μπορούσε να συμβουλεύσει τους ψηφοφόρους. Ομως, όπως κάθε λαϊκιστής, έτσι και ο νέος πρόεδρος θα δυσκολευθεί να κάνει τα περισσότερα από αυτά που υποσχέθηκε. Δείτε, για παράδειγμα, τη ρητορική εναντίον της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, του ελεύθερου εμπορίου και, τελικώς, εναντίον της Κίνας. Κριτική εναργής από την εποχή του νεότερου Μπους, ο οποίος κάθε τόσο συζητούσε μέτρα που θα μπορούσαν να περιορίσουν την είσοδο στην αμερικανική αγορά προϊόντων που παράγονται σε τοποθεσίες μικρότερου εργατικού κόστους.
Γράφει λοιπόν στο πρόγραμμα Τραμπ: Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών θα το χαρακτηρίσει κράτος που «μανιπουλάρει το νόμισμά» του (currency manipulator). Ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ στη διεθνή εμπορική διαπραγμάτευση θα καταγγείλει την Κίνα επειδή επιδοτεί τα προϊόντα της, κάτι που απαγορεύεται για τα μέλη του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου. Τέλος, στο ίδιο θέμα, οι ΗΠΑ θα κινηθούν νομικά εναντίον παρανόμων ενεργειών της Κίνας, όπως είναι η κλοπή επιχειρηματικών μυστικών. Οταν μιλάει για την Κίνα, το επιτελείο Τραμπ συμπεριλαμβάνει τη Νότια Κορέα και το Μεξικό. Στόχος είναι η κατάργηση της εμπορικής συμφωνίας του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership). Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και αλλού, όπως και στην Ελλάδα, ένα σημαντικό μέρος των πολιτών πιστεύει ότι τα ανοικτά σύνορα και η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και εργασίας καταστρέφουν τις ευκαιρίες απασχόλησης, τα εισοδήματα και, τελικώς, το βιοτικό επίπεδο των κρατών.
Οι σχετικές θεωρίες αποτελούν τον παραδοσιακό πυρήνα σκέψης των συντηρητικών απανταχού της Γης. Καθόλου δεν πρωτοτυπεί ο κ. Τραμπ. Στη γραμμή αυτή οι συντηρητικοί συναντούν τους αριστερούς, οι οποίοι τάσσονται κατά της παγκοσμιοποίησης και της ενοποίησης των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών.
Αν οι ιδέες αυτές είχαν εφαρμοστεί, η Αμερική δεν θα είχε επενδύσει στην Ευρώπη, στην αρχική περίοδο μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, ούτε θα ευνοούσε τη συγκρότηση της Ενιαίας Ευρώπης ούτε θα είχαμε ρίξει, από τις δύο πλευρές, τους δασμούς και τα άλλα εμπόδια στο εμπόριο. Αυτό που σήμερα απειλεί να κάνει με την Κίνα και τις άλλες ανερχόμενες δυνάμεις του κόσμου (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική) ο κ. Τραμπ είναι μια σπουδαία ευκαιρία για την Ευρώπη.
Αν η Αμερική κλειστεί στον εαυτό της, το συμφέρον της Ευρώπης είναι να ανοίξει την αγκαλιά της στα κεφάλαια και τους εργαζομένους που θα αναζητήσουν ένα πιο ελεύθερο περιβάλλον δημιουργίας.