Δεν είναι, βέβαια, νόμος της φύσης ή της Ιστορίας ο αφορισμός «δείξε μου τους φίλους σου για να σου πω ποιος είσαι», δεν μπορεί όμως παρά να έχει τη σημασία του το γεγονός ότι η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ πανηγυρίστηκε στις μεν Ηνωμένες Πολιτείες από την Κου Κλουξ Κλαν, στον δε υπόλοιπο κόσμο από κάθε ακροδεξιάς καρυδιάς καρύδι. Από τη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τον Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία και την «Εναλλακτική» στη Γερμανία έως τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Και όχι μόνο τη Χ.Α. αλλά και από τύποις ηπιότερες εκδοχές της Ακροδεξιάς, καθώς και από τα κατάλοιπα του αυριανισμού, όπως εκφράζονται από την «Κόντρα», που συναγωνίζεται σε φιλοτραμπικούς τίτλους την «Ελεύθερη Ωρα» (δεν λέει να τον αφήσει να ησυχάσει τον καημένο τον Παΐσιο) και τη «Δημοκρατία».
Ολοι αυτοί, χάρη στον Τραμπ και τον χυδαίο ριάλιτι-θεατρινισμό του, είδαν τις ιδέες και τις αξίες τους να αποκτούν τη μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα (παγκοσμίως) και κυρίως τη μεγαλύτερη δυνατή δημοτικότητα στις ΗΠΑ. Και μπορεί να μην πλειοψήφησαν όσον αφορά τον καθαρό αριθμό ψήφων, απέφεραν όμως μια προεδρία, εξαιτίας ενός εκλογικού συστήματος που ναι μεν το επικρίνουν και πολλοί Αμερικανοί σαν επί της ουσίας νοθευτικό, το αποδέχονται όμως μοιρολατρικά σαν τμήμα της παράδοσής τους. Οπως αποδέχονται, σαν «παραδοσιακή», την οπλοκατοχή, την περιθωριοποίηση των Αφροαμερικανών, την αδιαφορία για συστήματα δημόσιας υγείας (το «Obamacare» πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους Ρεπουμπλικανούς) κτλ. Εχουν και οι παραδόσεις τα κακά τους.
Το τρόπαιο της οικουμενικής ακροδεξιάς είναι η προεδρία της ισχυρότερης (από όλες τις απόψεις) χώρας του κόσμου, η οποία συνεχίζει να λειτουργεί σαν σύμβολο πλανητικής εμβέλειας – για τα καλά και για τα κακά. Συμβολικά (και άσχετα από τις μέτριες επιδόσεις των δύο θητειών του), η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα είχε σηματοδοτήσει έναν κόσμο ανοχής απέναντι στην όποια διαφορετικότητα, αν όχι αποδοχής της ως ισότιμης και ισάξιας. Γι’ αυτό άλλωστε ο Τραμπ ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία επιχειρώντας δολίως να πλήξει το κύρος του κατεξοχήν αντιπάλου του, του Ομπάμα, αμφισβητώντας την καταγωγή του, την αμερικανικότητά του. Η νίκη του Τραμπ λοιπόν είναι και προσωπική ήττα του Μπαράκ Ομπάμα. Ο Λευκός Οίκος, όπως γράφτηκε, ξανάγινε ο Οίκος των Λευκών.
Πιθανότατα, ο ακρότατα λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ θα αμβλύνει πλέον τη ρητορική του και θα ξεχάσει κάποιες υποσχέσεις του. Είναι κι αυτό μια παράδοση, να σου επιβάλει η νεοαποκτημένη εξουσία τη δική της ορθότητα. Ο ενθουσιασμός των όπου γης θαυμαστών του, όμως, δεν θα μειωθεί. Θα συνεχίζουν να βλέπουν τη νίκη του σαν νίκη των «ιδεών» του και «ιδεών» τους. Και πρόκειται για ιδέες πρωτόγονες, αφόρητα απλουστευτικές, που συνοψίζονται στην αντιπολιτική οργή και στο μίσος εναντίον των κάθε είδους διαφορετικών, μειονοτικών και αδύναμων.