Είναι θέμα ανθρωπιάς. Και για εμάς ο άνθρωπος είναι πάνω από τους αριθμούς και την πολιτική. Πώς συμπεριφέρεσαι σε κάποιον ο οποίος μόλις έχει δεχτεί μεγάλο χτύπημα, χώρισε ή το κόμμα του έχασε τις εκλογές; Δεν του δίνεις και ένα ακόμη χτύπημα για να τον ρίξεις κάτω. Αντιθέτως, κάνεις ό,τι μπορείς για να τον προστατεύσεις. Ειδικά αν είναι φιλοξενούμενός σου. Γι’ αυτό, λοιπόν, φρονώ ότι το καλύτερο είναι να μη μάθει ο πρόεδρος Ομπάμα για την απαγόρευση εισόδου στην επικράτεια του Δήμου Καισαριανής. Αρκετές σκοτούρες έχει ο άνθρωπος, να μας βοηθήσει θέλει, ε, δεν χρειάζεται να μάθει πως το δημοτικό συμβούλιο του ιστορικού αυτού δήμου τον θεωρεί κατά πλειοψηφία ανεπιθύμητο. Και παρακαλώ τους αρμοδίους να μην προσπαθήσουν να τον παρηγορήσουν λέγοντάς του ότι η απόφαση δεν ελήφθη ομοφώνως και, ως εκ τούτου, υπάρχει πάντα η ελπίδα ανατροπής της απόφασης, αρκεί κι αυτός να πράξει τα δέοντα.
Επειδή όπως όλοι οι αρχηγοί κρατών είναι βέβαιο ότι και ο πρόεδρος Ομπάμα, μόλις πατήσει το πόδι του στη χώρα μας, θα ζητήσει να επισκεφθεί την Καισαριανή, προτείνω ορισμένες λύσεις για να τον αποτρέψουμε. Το ευκολότερο είναι να του πούμε πως την ημέρα εκείνη ο καιρός στην Καισαριανή θα είναι χάλια, θα βρέχει συνέχεια, ενδέχεται να ρίξει και χαλάζι, υπάρχουν δε υποψίες ότι ο τυφώνας που σαρώνει τις ανατολικές πολιτείες των Αθηνών θα ενσκήψει και στην αγαπημένη του πόλη. Αν παρά ταύτα επιμείνει, και με το δίκιο του, αφού είναι αδιανόητο να έρθεις στην Ελλάδα χωρίς να επισκεφθείς την Καισαριανή, ας τον πάμε στο Γαλάτσι λέγοντάς του πως είναι η Καισαριανή. Είμαι βέβαιος πως με την κατάλληλη σκηνοθεσία δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτε. Οσο κι αν οι πρόεδροι των ΗΠΑ είναι υποχρεωμένοι, για λόγους γεωστρατηγικούς, να παίζουν στα δάχτυλα τις συνοικίες των Αθηνών, πάντα μπορούμε να τον ξεγελάσουμε. Θα βοηθήσει και το τζετ λαγκ.
Επειδή ο ναρκισσισμός μας μάς έχει πείσει πως η υπαρξιακή κρίση της ελληνικής ψυχής είναι κρίση ταυτότητας, κάτι τέτοια επιβεβαιώνουν πως η πραγματική μας κρίση, η εις βάθος, είναι κρίση μεγεθών. Οφείλεται στην αδυναμία μας να μετρήσουμε τα μεγέθη, τα δικά μας και του κόσμου. Εξ ου και το χαριτωμένο γελοίον που παράγουμε γενναιόδωρα.
Θα μου πείτε ζούμε στη χώρα όπου μια Χρυσηίδα Δημουλίδου ζήτησε από την έμπνευσή της να σταματήσει να την επισκέπτεται, διότι κουράστηκε να γράφει.