Traveling light…

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ζωή του Λέοναρντ Κοέν ήταν όπως και η φωνή του: βαθιά, μελαγχολική, επιβλητικά παρούσα και ταυτόχρονα αποσυρμένη, στοχαστική, ένας κόσμος από μόνη της. Oμως ούτε η φωνή του ούτε η ζωή του αρκούν για να ερμηνεύσουν το τρυφερό και λυρικό πένθος που απλώθηκε με την είδηση του θανάτου του, σε ηλικία 82 ετών. Οι στίχοι και το ύφος τού, πολύ πρόσφατου, τελευταίου του άλμπουμ «You want it darker» ήταν σαν μια προαναγγελία του τέλους: «I’m ready, my Lord», λέει στο ομώνυμο τραγούδι, ενώ σε ένα επόμενο οι στίχοι περιγράφουν το ίδιο συναίσθημα: «I’m leaving the table / I’m out of the game» (Σηκώνομαι απ’ το τραπέζι / Το παιχνίδι τελείωσε για μένα).

Συμβαίνει με τους μεγάλους δημιουργούς οι αποχωρισμοί να είναι δύσκολοι και η απουσία τους να μετράει περισσότερο και από την παρουσία τους ακόμη. Iσως γιατί τότε αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι θεωρούμε δεδομένο, μόνο δεδομένο δεν είναι. Μέσα στην παγωνιά που σκόρπισε η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική, στον ολοένα και διευρυνόμενο εθνολαϊκισμό, με τον συνεπακόλουθο διχασμό και την εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα που προκαλεί, στις εξοντωτικές ιαχές και στον εξαντλητικό φόβο, η φωνή του Κοέν καλεί σε αναδίπλωση και περισυλλογή. Oχι νοσταλγικά. Καθόλου μάλιστα. Oπως είχε πει στην «Κ» (23/10) ο γιος του, Aνταμ Κοέν, «ένας από τους κύριους λόγους που ο πατέρας μου είναι διαφορετικός από τους σύγχρονούς του (από τη χρυσή εποχή από την οποία προέρχεται) είναι ότι μιλάει από την τωρινή θέση του, στο τέλος της ζωής και της καριέρας του. Δεν ξαναδουλεύει παλιές συνταγές».

Ο Λέοναρντ Κοέν δεν νοσταλγεί, δεν επιστρέφει στο παρελθόν. Ταξιδεύει ανάλαφρα («traveling light») στον χρόνο, αποχαιρετώντας τα καλά και τα κακά, τις νίκες και τις ήττες, τις επιθυμίες και τις διεκδικήσεις, τα πάθη και τους θυμούς.

Δεν είναι παραίτηση ή αποχαιρετισμός. Είναι η ειρήνη που υπογράφεις πρώτα με τον εαυτό και ύστερα με τον κόσμο για να πορευθείς στο διαρκώς άγνωστο, νέο και απροσδιόριστο. Αντέχουμε; Ο Κοέν δεν μας αποκαρδιώνει, δεν μας ενθαρρύνει. Εξημερώνει και συμφιλιώνει, μας τείνει το χέρι στο μονοπάτι του στοχασμού, σιγομουρμουρίζοντας: «Υπάρχει στα πάντα μια ρωγμή / έτσι περνάει το φως».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή