Υπό κανονικές συνθήκες η σημερινή άφιξη του δημοφιλέστερου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών από την εποχή του Τζον Κένεντι και μετά θα μπορούσε να είναι ημέρα γιορτής για την Αθήνα και σημείο καμπής για την άμβλυνση του αντιαμερικανικού αισθήματος στην Ελλάδα.
Ομως, υπάρχει πάντα ένα στοιχείο σχεδόν αυτοκαταστροφικό στον τρόπο που η ελληνική κοινωνία ταξινομεί και ιεραρχεί τα συμφέροντά της. Και το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θα αφιχθεί σε μια πόλη-φάντασμα, με ελάχιστα ίχνη «κανονικής» ζωής έξω από το παράθυρο της λιμουζίνας του, επιτείνει την εντύπωση μιας κοινωνίας (και μιας χώρας) που το βασικό της πρόβλημα παραμένει ο εαυτός της. Αλλού το αποκαλούν «failed state» (αποτυχημένο κράτος), αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
Δεν είμαι αφελής: οπουδήποτε πηγαίνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ τίθενται σε εφαρμογή δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Η ποιοτική διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι εδώ ο επιχειρησιακός σχεδιασμός λαμβάνει υπόψη του και το κοινό αίσθημα. Μπορεί ο Μπαράκ Ομπάμα να είναι ο πλέον συμπαθής Αμερικανός πρόεδρος στην ελληνική κοινή γνώμη εδώ και… αιώνες, αλλά αυτό δεν μπορεί να σταματήσει τις σχεδόν αυτοματοποιημένες αντιδράσεις εγχώριων ομάδων που δεν βλέπουν το πρόσωπο αλλά τον θεσμό και ό,τι αυτός εκπροσωπεί.
Είναι τόσο σοβαρή η διαταραχή, που δεν επιτρέπει την παραμικρή παρέκκλιση από την εθιμοτυπία της διαμαρτυρίας με σημείο αναφοράς έναν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου αντιαμερικανισμό. Τι κι αν ο Μπαράκ Ομπάμα και η αμερικάνικη διπλωματία ενέταξαν την ελληνική πρωτεύουσα (μαζί με το Βερολίνο) στο σύντομο πρόγραμμα της τελευταίας επίσημης περιοδείας του απερχόμενου προέδρου στην Ευρώπη; Τι κι αν πριν από λίγες ημέρες εκλέχτηκε στον Λευκό Οίκο μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στον κόσμο; Τι κι αν η Ελλάδα έχει ανάγκη σήμερα την εύνοια του αμερικανικού παράγοντα για ένα εκατομμύριο λόγους;
Οχι, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει τα μυαλά όσων δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την αυτογελοιοποίηση των αγωνιστικών τους ανακοινώσεων με τις οποίες ανακηρύσσουν ανεπιθύμητο από τις συνοικίες και τους δήμους τους τον πιο φιλελεύθερο και προοδευτικό πρόεδρο που είδαμε στο τιμόνι των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες.
Την ίδια στιγμή, είναι μία από τις σπάνιες φορές που ένας Αμερικανός πρόεδρος θα συναντήσει έναν δυνητικά παθιασμένο διαδηλωτή του, αν τα είχε φέρει αλλιώς η ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε περήφανο μέλος των μεγάλων και επεισοδιακών συγκεντρώσεων κατά της επίσκεψης του Μπιλ Κλίντον τον Νοέμβριο του 1999.
Οι εικόνες που θα μεταφέρουν σε κάθε Ελληνα το εγκάρδιο κλίμα των συναντήσεων του Μπαράκ Ομπάμα με τον Ελληνα πρωθυπουργό είναι μια ευκαιρία για ακόμα ένα εντατικό «φροντιστήριο» τόσο για την ελληνική κυβέρνηση όσο και για εκείνους τους Ελληνες που σκέφτονται τον σύγχρονο κόσμο με όρους του 1985. Τελικά, τίποτα δεν πάει χαμένο.