Αν η ζωή μιας πόλης εκατομμυρίων πρέπει να σταματήσει για την ασφάλεια ενός ηγέτη, αυτό σημαίνει ότι η ζωή σ’ αυτήν την πόλη δεν είναι ασφαλής. Αν ο πρόεδρος Ομπάμα επισκεπτόταν τη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι, θα διαλυόταν ολόκληρη η πόλη για δύο εικοσιτετράωρα; Αμφιβάλλω. Η Αθήνα, όμως, ως κοιτίδα της Δημοκρατίας, είναι άλλο πράγμα. Η Αθήνα, όμως, είναι μια πόλη όπου ο αστυνομικός τεντώνει την ασπροκόκκινη πλαστική λωρίδα για να προστατεύσει τους πέντε αναρχικούς που θέλουν να τα σπάσουν. Η Αθήνα, εν ολίγοις, είναι μια περίπου πρωτεύουσα ενός περίπου κράτους. Δεν υπάρχουν «αυξημένα μέτρα ασφαλείας», κάτι που είναι φυσιολογικό όταν υποδέχεσαι έναν ηγέτη τέτοιας σημασίας. Το μόνο αποτελεσματικό μέτρο στην Αθήνα είναι η κατάργηση της καθημερινής ανασφάλειας.
Χθες έγραφα για την ανέμελη δημοκρατία μας, την οποία ο Ομπάμα δεν θα έχει την ευκαιρία να γευθεί. Επεσα έξω. Η επίδειξη της γραφικότητάς μας ξεκίνησε από το κόκκινο χαλί και το άγημα στο αεροδρόμιο, δυστυχώς χωρίς τον Λουί ντε Φινές, που είμαι σίγουρος ότι θα τον εκτιμούσε ο πρόεδρος Ομπάμα. Συνεχίστηκε με το ανοιχτό πουκάμισο του πρωθυπουργού, ντυμένου σαν τον συμπαθέστατο Πάριο που συμμετέχει ως guest σε πανηγύρι με νησιώτικα. Και μ’ εκείνο το χυμένο κάθισμα στον καναπέ, σύμπτωμα κόπωσης –διότι εμείς εδώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά για την ανάπτυξη–, αμέλειας ή σκέτης αγένειας. Εμείς δω πέρα είμαστε χαλαρά παιδιά γιατί είμαστε εντάξει. Εντάξει;
Δεν καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος ότι συμπεριφέρεται σαν βασιλίσκος σε κάποιο απομεινάρι της ελληνιστικής εποχής που υποδέχεται τον αυτοκράτορα, ο οποίος απαξίωσε να το κατακτήσει, και επειδή ξέρει ότι δεν έχει καμία δύναμη, επιδεικνύει την ιδιομορφία του ως υποκατάστατο δύναμης; Ή μήπως καλύτερα ακόμη. Μήπως, ψυχολογικά, όλη αυτή η συμπεριφορά του παιδιού που απαγγέλλει το μάθημά του αλλά παραμένει απροσάρμοστο, είναι ένα είδος επαιτείας; Αύγουστε, βλέπεις την κατάστασή μου. Ορφανό είμαι, ούτε γραβάτα έχω και με πονάει και η μέση μου. Δεν με αναλαμβάνεις να τελειώνουμε, μπας κι αγοράσω καμιά γραβάτα;
Επειδή κατά βάθος είμαστε βυζαντινοί, με πρώτη και καλύτερη την πολυχρονεμένη μας Αριστερά, πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη στις εκτιμήσεις μας τη νοσταλγία της αυτοκρατορίας. Κάποιος να αναλάβει τη διαχείριση όσων σοβαρών μάς απασχολούν ώστε εμείς να μπορούμε να παίζουμε τον ρόλο του απροσάρμοστου παιδιού. Η Ευρώπη είναι πολύ δημοκρατική για τις δυνάμεις μας.
Είναι τέτοια η εμμονή τους στην υπόθεση του χρέους, που μας φτάνει να ακούσουμε τον Ομπάμα να μιλάει γι’ αυτό κι ας ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχής; Εναν καλό λόγο, ένα βλέμμα, ένα χάδι. Αν βέβαια τους έλεγε ότι για να μειώσει το χρέος θα βομβάρδιζε την Ευρώπη για να μάθουν να πειράζουν το αγαπημένο του pet, τη μεγάλη Ελλάδα, μια χαρά θα τους φαινόταν. Και αφού θα τους άφηναν να κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς θα είχαμε ξεκαθαρίσει με το χρέος, θα διαδήλωναν στην αμερικανική πρεσβεία φωνάζοντας: «Αμερικανοί φονιάδες των λαών».
Αν πάντως σας έλειψε το σύνθημα κάντε μια βόλτα απ’ το Πολυτεχνείο όπου οι μικροπωλητές της ιδεολογίας έχουν ήδη απλώσει την κουρελαρία τους.