Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη το 2015 με βασικό σύνθημα-αίτημα την αξιοπρέπεια. Ωστόσο, και αφήνοντας κατά μέρος όλα όσα έχουν μεσολαβήσει από τότε έως σήμερα, η εμφάνιση και συμπεριφορά του Ελληνα πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Ομπάμα ήταν τουλάχιστον αναξιοπρεπής. Και όχι μόνο για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, μα για τη χώρα. Πέρα από την κωμική πλέον αυτοπαγίδευσή του στο θέμα της γραβάτας, πέρα από τη γλώσσα του σώματος (βαριά, άκαμπτη, γερασμένη), πέρα από τη χρήση του ενικού (εκτός τόπου και χρόνου και τελείως περιττή), πέρα από την αγένεια και το έκδηλο δείγμα κοινωνικής αγκύλωσης στο επίσημο τραπέζι, καθώς και τα άλλα γραφικά που έχουν σχολιαστεί ποικιλοτρόπως, ως εκπρόσωπος ενός έθνους το οποίο υποτίθεται ότι αναζητεί εναγωνίως τη χαμένη του αξιοπρέπεια, ο κ. Τσίπρας έδωσε ρεσιτάλ αναξιοπρέπειας. Γράφτηκε πως μια εξήγηση για την αξιοθρήνητη αυτή εμφάνιση ήταν πως ο Ελληνας πρωθυπουργός «δεν άκουσε αυτά που ήθελε να ακούσει» από τον Αμερικανό πρόεδρο, κυρίως σε επίπεδο εθνικών θεμάτων. Ακόμα όμως κι αν δεν άκουσε ευχάριστα ή βολικά πράγματα από τον Ομπάμα, σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε δημοσίως να δείχνει τι αισθάνεται. Επειτα, πόσο ευχάριστα μπορούσαν να είναι όσα θα άκουγε από έναν απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο τον οποίο διαδέχεται το ακριβώς αντίθετό του;
Ισως ο κ. Τσίπρας ήθελε προς τα έξω, δημοσίως, να δείξει πόσο άνετος είναι, ότι δεν «ψαρώνει» ούτε με έναν Ομπάμα απέναντί του. Τι να πω· ακόμα κι αν έκαιγε αμερικανικές σημαίες στα νιάτα του, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έπεισε κανέναν με την εικόνα που επέδειξε. Πλάι σε μια προσωπικότητα γήινη μα και γοητευτική, στάθηκε σαν ανθρωπάκι. Από τη στιγμή που Αμερικανός πρόεδρος επισκέπτεται τη χώρα, έστω και σε αυτή τη χρονική συγκυρία, όφειλε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για τη χώρα. Διότι μας εκπροσωπεί όλους, δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του. Ο θεσμός τον οποίο υπηρετεί είναι πάνω από πρόσωπα. Αλλά, φαντάζομαι, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Η επίσκεψη Ομπάμα είχε συμβολική σημασία κυρίως. Δεν είναι λίγο πράγμα όμως, η χώρα να έχει πιάσει το ναδίρ και να τιμάται από έναν λαοφιλή ξένο πολιτικό, ο οποίος στέλνει μηνύματα δημοκρατίας από την Αθήνα. Δυστυχώς, και αυτή η (μικρή) ευκαιρία δείχνει να πήγε στράφι.