Κανέναν ιδιοκτήτη δεν είχε τον Νοέμβριο του 1973 το Πολυτεχνείο και η εξέγερσή του. Κανέναν αποκλειστικό διαχειριστή και κανέναν αποκλειστικό ερμηνευτή της σημασίας του. Ολοι αυτοί εμφανίστηκαν στην ασφάλεια της μεταπολίτευσης. Και συνεχίζουν να ερίζουν με άμετρο κτητικό πάθος γύρω από ένα σύμβολο που οι πράξεις τους και ο κομματόπληκτος και εγωπαθής λόγος τους το απειλούν με ακύρωση. Συνεχίζουν να το κομματιάζουν, για να πάρουν όλοι ένα μερίδιο «δικαίωσης». Αλλος σαν «συνεπής συνεχιστής», άλλος σαν «γνήσιος κληρονόμος», άλλος σαν «αυθεντικός εκφραστής». Κι ο καθένας με αυθεντικόμετρο δικής του κατασκευής. Ακόμα και οι διαπιστωμένα απόντες, κι όσοι το διέβαλλαν τις ώρες που συνέβαινε, εμφανίζονται σαν οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν λόγο.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα σφετερισμού από την ιδιοποίηση της σημαίας του Πολυτεχνείου εκ μέρους της φοιτητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΠ, δεν υπάρχει. Πόσα μέλη έχουν απομείνει στην ΠΑΣΠ, άγνωστο. Μάλλον είναι λιγότερα πάντως απ’ όσους διαμαρτύρονται χρόνια τώρα γι’ αυτήν την υφαρπαγή, η οποία δίνει τη δυνατότητα στους πράσινους νεολαίους να εμφανίζονται κάθε 17 Νοεμβρίου σαν ένα ιερατείο που του δόθηκε άνωθεν η ευλογία να κατέχει σπουδαία κειμήλια. Προχθές, στην επέτειο, έκαναν μια δική τους πορεία, πριν από την καθιερωμένη, και μάλιστα με ταχύτατο βηματισμό. Ισα για να τους γράψει η τηλεόραση. Στο τέλος έστησαν μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία ένα τελετουργικό αγωνιώδους τάχα και κινδυνώδους διαφυγής τους. Μαζί με τη σημαία βέβαια. Που τη θεωρούν κτήμα τους, αδιαμφισβήτητη κληρονομιά τους. Σάμπως το κόμμα τους στη μακρά θητεία του στην εξουσία να έδωσε υλικό νόημα στα αιτήματα του Πολυτεχνείου, οπότε δικαιούνται ανταμοιβή.
Η δικαιολογία ότι δεν υπάρχει πια ΕΦΕΕ ώστε να την παραδώσουν, δεν αρκεί για να πειστεί κανείς πως οι νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ κινούνται από αγαθές προστατευτικές σκέψεις, σαν ανιδιοτελείς συντηρητές της μνήμης. Θα μπορούσαν να παραδώσουν τη σημαία στην πρυτανεία του Πολυτεχνείου. Στους συγγενείς του Διομήδη Κομνηνού ή του Μιχάλη Μυρογιάννη. Στη Βουλή. Ακόμα και στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, αν είναι να πάψει να υφίσταται τον ετήσιο ευτελισμό της.