Αν η εβδομάδα που διανύουμε περιέχει ένα θετικό μήνυμα, είναι σίγουρα εκείνο που εξέπεμψε ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Ο κ. Μητσοτάκης και ο αρμόδιος υπουργός κ. Πάνος Καμμένος συμφώνησαν στο ότι η στρατιωτική θητεία πρέπει να είναι δυνατή στα 18. Βέβαια, η συζήτηση αυτή προκάλεσε αμέσως τη γνωστή ενδοσκόπηση σε κάποιες παλιές παρέες προσώπων γύρω από τον πρωθυπουργό, όπου ακόμη θυμούνται με νοσταλγία την εποχή που «φυγάδευαν» αντιρρησίες συνείδησης, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο αντιστέκονται στο κατεστημένο. Η συζήτηση για στράτευση στα 18 έχει σωστή βάση, ωστόσο πρέπει να διεξαχθεί σε ένα περιβάλλον γενικότερης αναθεώρησης της πολιτικής Αμυνας στην Ελλάδα. Αν στην… κυβερνώσα Αριστερά δεν αρέσουν οι διατυπώσεις, ας εξετάσουν παλαιότερες προτάσεις περί Παλλαϊκής Αμυνας που για λόγους ετυμολογικούς θα εγκρίνονταν ευκολότερα και από την Κουμουνδούρου.
Κατ’ αρχάς, δεν νοείται να υπάρξει στράτευση στα 18 αν αυτή είναι εθελοντική. Οσοι έχουμε υπηρετήσει θυμόμαστε πολύ καλά τους δύσμοιρους τριαντάρηδες που άφηναν δουλειά, σπίτι και συχνά οικογένεια, προκειμένου να κάνουν 18, 19 ή 20 μήνες… «καταναγκαστικά έργα». Η στράτευση στα 18 και η παροχή δυνατότητας κάποιας θητείας και για τις νεαρές Ελληνίδες είναι δύο ταμπού τα οποία πρέπει να σπάσουν, καθώς έρχονται από μια άλλη εποχή. Η Ελλάδα του 2016 δεν είναι η χώρα του 2000, ούτε καν αυτή του 2010. Είναι μια χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, προκλήσεις ασφαλείας και μια αυξανόμενη δυσκολία να πείσει τον πληθυσμό της για τη θέση της Ελλάδας στον 21ο αιώνα. Προφανώς δεν μιλά κανείς για στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, αλλά για μια πιο ορθολογική διαχείριση του υφιστάμενου ανθρώπινου δυναμικού σε επιδεινούμενες συνθήκες ασφαλείας και περιφερειακής αστάθειας. Υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για άνδρες και γυναίκες έχει και το Ισραήλ, δίχως να εμποδίζονται σε τίποτα η ανάπτυξη και η διατήρηση αστικών θεσμών, ελεύθερης οικονομίας και μιας κοινωνίας –ποικιλοτρόπως– πολύ πιο προοδευτικής και εξωστρεφούς από την ελληνική.
Προφανώς, ενδεχόμενη στρατιωτική θητεία στα 18 δεν αποτελεί παρά μόνο ένα από τα μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει η πολιτεία προκειμένου να δημιουργήσει έναν πληθυσμό εξοικειωμένο με την ιδέα της οργάνωσης για την αντιμετώπιση μιας απειλής. Πέρα από αυτό υπάρχει ο «σκληρός» πυρήνας της άμυνας, που αφορά την ίδια την εκπαίδευση των μόνιμων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και την εξασφάλιση της διατήρησης του αποτρεπτικού ρόλου που διαδραματίζουν στο Αιγαίο ο Στρατός Ξηράς, το Πολεμικό Ναυτικό, η Πολεμική Αεροπορία και οι Ειδικές Δυνάμεις. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία πρέπει να διεξαχθεί υπό συνθήκες νηφαλιότητας και με βασικό κριτήριο την άποψη που θα εκφράσουν οι πολύ έμπειροι αξιωματικοί που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά του στρατεύματος και γνωρίζουν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε πολιτικό ή «εμπειρογνώμονα» ποιες είναι οι πραγματικές και ανελαστικές ανάγκες για τη διατήρηση του αξιόμαχου. Η εποχή δεν επιτρέπει καθυστερήσεις, αναβολές και παρελκυστικές συζητήσεις. Αν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να συμπλεύσουν, αυτός είναι η Εθνική Αμυνα.