Οπως λέει στον Βίο του Περικλή ο Πλούταρχος αναφερόμενος στον Θεόφραστο, ο Λέσβιος φιλόσοφος καταπιάστηκε «εν τοις Ηθικοίς» του με το ερώτημα αν ο χαρακτήρας του ανθρώπου υπακούει στις αλλαγές της τύχης («ει προς τας τύχας τρέπεται τα ήθη»). Τον απασχόλησε, επίσης, το συναφές ερώτημα αν τα παθήματα του σώματος αφανίζουν την ψυχική αρετή. «Ιστορεί λοιπόν εκεί ο Θεόφραστος», συνεχίζει ο Πλούταρχος, «πως ο Περικλής, άρρωστος πια, έδειξε σε κάποιον φίλο του που πήγε να τον δει το φυλαχτό που του είχαν κρεμάσει στον λαιμό οι γυναίκες. Ηθελε με τούτο να φανερώσει πόσο άσχημα ήταν, αφού υπόμενε μια πράξη τέτοιας μωρίας». Φωτισμένος άνθρωπος ο Αθηναίος, συνομιλητής του Ζήνωνα του Ελεάτη και του Αναξαγόρα, αδιάφορος για δεισιδαιμονίες και φυλαχτά, κράτησε τον χαρακτήρα του αλώβητο. Κι αν επέτρεψε στις γυναίκες του σπιτιού του να κάνουν ό,τι τους υπαγόρευε η αφέλειά τους («αβελτερία» στο πρωτότυπο) και η αγωνία τους, το έπραξε για να μην προσθέσει λύπη στη λύπη τους. Να το θυμόταν άραγε το περιστατικό αυτό ο πολυδιαβασμένος Καβάφης, όταν, στις προθανάτιες στιγμές του, συμφώνησε να κοινωνήσει;
Δεν είναι αγαθός σύμβουλος η αγωνία. Και οι περίοδοι κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε από χρόνια, εκτός που τσακίζουν τους πιο αδούλευτους χαρακτήρες, ευνοούν τη στροφή σε κάθε λογής ανορθολογισμό: από τη φανατική λατρεία των ζωδίων, της χαρτομαντείας, της τεϊομαντείας κ.ο.κ. έως την πίστη σε προφητείες και θαύματα, που παράγονται με ταχύτατο ρυθμό. Τόσο που αδυνατούμε πια να τα καταναλώσουμε έγκαιρα. Μέρα παρά μέρα ανακοινώνεται από ευσεβή πρωτοσέλιδα μια προφητεία του Παΐσιου ή κάποιου γέροντα ή γερόντισσας. Και ανάλογα με την όρεξη των τιτλοδοτών, πότε παίρνουμε την Πόλη και την Κόκκινη Μηλιά, και αρκούμαστε σε αυτό, και πότε επανιδρύουμε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή την Αυτοκρατορία του Μεγαλέξανδρου.
Μέρα παρά μέρα οι προφητείες, βδομάδα παρά βδομάδα τα θαύματα, αν και την περασμένη εβδομάδα είχαμε διπλή θαυματουργική παρέμβαση. Αυτό, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι θα εμπιστευτούμε εφημερίδες όχι και τόσο ειδικευμένες στα θεολογικά, ικανότατες όμως στο χαζοκουτσομπολιό, διανθισμένο με αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Η μία λοιπόν μας ενημέρωνε ότι «δάκρυσε το άλογο του Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου» στη Λεμεσό. Η άλλη ανακοίνωνε «Μέγα μυστήριο στον Πανάγιο Τάφο», που προσδιοριζόταν στον υπότιτλο: «Αναδίδεται ένα γλυκό άρωμα και “νεκρώνουν” οι συσκευές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου». Αρωμα όμως, και δη γιασεμί, μας είπαν ότι άρχισε να αναδίδεται και στην Αγια-Σοφιά αμέσως μόλις ο Ερντογάν εκδήλωσε την πρόθεση να τη μετατρέψει σε τζαμί. Επιπλέον, όπως έχει γραφτεί, τον μεν Ιούνιο δάκρυσε η εικόνα του αρχάγγελου Μιχαήλ στη Ρόδο, τον δε Σεπτέμβριο εικόνα του Παΐσιου. Οι ουρανοί είναι δικοί μας.
Καιρός θαυμάτων; ΄Η καιρός θυμάτων; Ενα άλφα η διαφορά. Ισως το άλφα της «αβελτερίας».