Οφείλω να παρατηρήσω ότι συγκρίνοντας, από πλευράς επιχειρημάτων, τις παρεμβάσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, προχθές, ενώπιον των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων τους, υπερίσχυσε ο δεύτερος. Σε δύο τουλάχιστον, καίριας σημασίας, ζητήματα, οι διατυπώσεις του ήταν συνθετικές και ρεαλιστικές, ταυτοχρόνως. Στο θέμα του χρέους και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ας δούμε σήμερα το πρώτο.
Στο θέμα του χρέους ο κ. Μητσοτάκης είπε: «Η διευθέτηση του χρέους χρειάζεται, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ικανή συνθήκη εξόδου από την κρίση. Πρέπει να γίνει, τη θέλουμε, τη διεκδικούμε. Αλλά μαζί με αυτήν, χρειάζονται τολμηρές αλλαγές στην οικονομία, στο κράτος, στη δημόσια διοίκηση. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά μας και θα φέρουν επενδύσεις».
Για το ίδιο θέμα, ο κ. Τσίπρας είπε: «Εχουμε την απαιτούμενη πολιτική συμφωνία για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και ταυτόχρονα να ανοίξει η συζήτηση για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων, που αφορούν την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. (…) Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα μπορούσαμε έστω και να μπούμε στον κόπο να συζητήσουμε, καν λέω, παράλογες απαιτήσεις, από όπου κι αν αυτές προέρχονται».
Ο ένας βλέπει μπροστά, με εμπιστοσύνη στην αναθεωρητική διαδικασία που απαιτούν οι παραγωγικές αλλαγές και η εμπέδωση μιας νέας οικονομίας. Προσεγγίζει τη μακροχρόνια αναδιοργάνωση του χρέους ως εργαλείο της δημοσιονομικής ουδετερότητας και της διά αυτής προσέλκυσης επενδυτικών ροών.
Ο άλλος δηλώνει την προτίμησή του στη φύλαξη των «κεκτημένων της δεκαετίας του ’80», στην παράδοση του παπανδρεϊσμού. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η εμμονή σε ξεπερασμένα σχήματα, φορτισμένα με τον λαϊκίστικο αριστερισμό των ετών ’70-’80, έβλαψε την χώρα· κι επειδή την άφησε έκθετη στις επιπτώσεις της παρούσας μεγάλης κρίσης και γιατί πολλαπλασίασε τα αδιέξοδα κατά την εφαρμογή των αλλαγών που ζητούσαν τα προγράμματα προσαρμογής μετά το 2010 μέχρι σήμερα, και περαιτέρω μέχρι την πλήρη αποκατάσταση ομαλών σχέσεων του κράτους με τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Αντί να κλείσει, με την ορμή των τριών εβδομάδων που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε προδιαγράψει, την αξιολόγηση μέχρι την 5η Δεκεμβρίου άρχισε να μεμψιμοιρεί για θέματα που θα μας απασχολήσουν μετά το 2020!
Ο κ. Μητσοτάκης διαβλέπει διάθεση καθυστερήσεων και, ίσως τελικά, μετάθεσης στο νέο έτος. «Η 5η Δεκεμβρίου, καθώς φαίνεται, θα έρθει και θα παρέλθει χωρίς να έχει υπάρξει συμφωνία. Αρα δεν θα υπάρξει εκταμίευση. Δεν θα πληρωθούν ληξιπρόθεσμες οφειλές. Και φυσικά, δεν μπορεί να ξεκινήσει καν η συζήτηση για ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης», είπε προχθές και έχει δίκιο. Εξάλλου, ο πρώτος που αξιοποιεί τη δολιχοδρομία του κ. Τσίπρα είναι το Βερολίνο.