Αριθμοί: έχουν ζητηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή περίπου 400 διερμηνείς και έχουν σταλεί στην Ελλάδα μόνο 37. Εχουν ζητηθεί 472 υπάλληλοι για να στελεχώσουν τις δομές στην Ελλάδα και μόνο 31 έχουν σταλεί σε Ελλάδα και Τουρκία. Η Επιτροπή έχει ζητήσει 1.500 άτομα για προσωπικό ασφαλείας, αλλά μόνο 339 έχουν σταλεί από τα κράτη-μέλη. Τα στοιχεία προέρχονται από ερώτηση προς την Κομισιόν του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη.
«Οταν έγινε η συμφωνία με την Τουρκία, στη Σάμο ήταν 700. Σήμερα είναι 1.700», είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Σεβαστάκης χθες στη Βουλή.
Στο προσφυγικό – μεταναστευτικό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή ο κανόνας μετάθεσης του προβλήματος: η Ε.Ε., με τη συμφωνία που υπέγραψε τον περασμένο Μάρτιο με την Τουρκία, μετέθεσε στην Ελλάδα και στη γείτονα το βάρος της διαχείρισης των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Προκειμένου να εξασφαλίσουν την αναγκαία για την έγκριση της συμφωνίας συναίνεση της Αθήνας, οι Βρυξέλλες υποσχέθηκαν απλόχερη βοήθεια σε υλικοτεχνική υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό, περιγράφοντας μια ιδανική διαδικασία αξιολόγησης των αιτημάτων ασύλου σε πρώτο και δεύτερο βαθμό μέσα σε λίγες ημέρες. Βοήθεια που ποτέ δεν δόθηκε. Το μπαλάκι πετάχθηκε στην Αθήνα, που κλήθηκε, με ελάχιστη βοήθεια, να διαχειριστεί το ζήτημα. Τα αδιέξοδα συσσωρεύονται. Οι πολύ αργοί ρυθμοί εξέτασης των αιτημάτων ασύλου και άρα των επιστροφών στην Τουρκία αυξάνουν διαρκώς τον αριθμό των εγκλωβισμένων στην Ελλάδα. Οι ροές ποτέ δεν σταμάτησαν. Μπορεί οι αριθμοί να μειώθηκαν δραστικά, αλλά λίγο λίγο, ημέρα με την ημέρα, νέοι πρόσφυγες και μετανάστες προστίθενται στους παλιούς. Η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας προβλέπει ότι κανείς δεν μπορεί να μετακινηθεί από τα νησιά πρώτης εισόδου μέχρις ότου να ολοκληρωθεί η διαδικασία εξέτασης του αιτήματος ασύλου και κριθεί ότι το δικαιούται. Αρα, από τον Μάρτιο και μετά, οι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα είναι στην πράξη εγκλωβισμένοι στα νησιά.
Υποδομές ούτως ή άλλως πρόχειρες και ακατάλληλες φιλοξενούν πολύ μεγαλύτερους αριθμούς ανθρώπων από αυτούς που είχαν προβλεφθεί. Οι δύσκολες συνθήκες καθημερινής διαβίωσης, η απελπισία από την αίσθηση εγκλωβισμού, το ετερόκλητο των πληθυσμών που συστεγάζονται στις δομές δημιουργούν εκρηκτικές συνθήκες. Και οι τοπικές κοινωνίες, που βλέπουν ότι προοπτική εκτόνωσης δεν είναι ορατή, αντιδρούν όλο και περισσότερο.